در بسیاری از کشورها از جمله ایالات متحده، افراد عموماً از حقوق مالکیت خصوصی یا حقوق افراد خصوصی برای انباشت، نگهداری، واگذاری، اجاره یا فروش دارایی خود بهره‌مند هستند.
در علم اقتصاد، حقوق مالکیت اساس همه مبادلات بازار را تشکیل می دهد و تخصیص حقوق مالکیت در یک جامعه بر کارایی استفاده از منابع تأثیر می گذارد.
آشنایی با حقوق مالکیت
مالکیت توسط قوانینی که به وضوح توسط دولت تعریف و اجرا می شوند تضمین می شود. این قوانین مالکیت و هرگونه مزایای مرتبط با حفظ مالکیت را تعریف می کنند. اصطلاح مالکیت معنای بسیار گسترده‌ای دارد، اگرچه حمایت قانونی برای انواع خاصی از مالکیت بین حوزه های قضایی مختلف متفاوت است.
مالکیت عموماً به افراد یا گروه کوچکی از افراد متعلق است. حقوق مالکیت دارایی را می توان با استفاده از حق ثبت اختراع و حقوق طبع و نشر برای محافظت از موارد گسترش داد:
- منابع فیزیکی کمیاب مانند خانه، ماشین، کتاب و تلفن همراه
- موجودات زنده غیر انسانی مانند سگ، گربه، اسب یا پرندگان
- مالکیت معنوی مانند اختراعات، ایده ها یا کلمات
سایر انواع مالکیت مانند مالکیت اجتماعی یا دولتی، به طور قانونی در اختیار گروه های کاملاً مشخصی هستند. این نوع مالکیت معمولاً مالکیت عمومی تلقی می شود. حقوق مالکیت توسط افراد دارای قدرت سیاسی یا فرهنگی اعمال می شوند.
حقوق مالکیت به مالک یا دارنده آن اجازه می‌دهند که با ملک آنچه را که می‌خواهد انجام دهد. این اختیارات شامل نگهداری دارایی، فروش یا اجاره دادن آن به منظور سود یا انتقال آن به طرف دیگری می‌شود.
کسب حقوق مالکیت
افراد در یک رژیم حقوق مالکیت خصوصی از طریق نقل و انتقالات مورد توافق طرفین یا از طریق استقرار در یک مکان حقوق مالکیت به دست می آورند و آن را منتقل می‌کنند. نقل و انتقالات مورد تواف طرفین شامل اجاره، فروش، اشتراک داوطلبانه، ارث، قمار و خیریه می‌شود.
استقرار در یک مکان مشخص حالت منحصر به فردی است. فرد ممکن است با ترکیب نیروی کار خود با منبع در طول یک دوره زمانی، مالکیت منبعی را که قبلاً متعلق به او نبود به دست آورد. نمونه هایی از استقرار در یک مکان مشخص برای زندگی شامل شخم زدن مزرعه، کنده کاری سنگ و اهلی کردن حیوان وحشی می‌شود.
در مناطقی که حقوق مالکیت وجود ندارد، تخصیص مالکیت و استفاده از منابع معمولا با اعمال زور و توسط دولت انجام می‌شود. این مسئله بدان معناست که این منابع به جای اهداف اقتصادی، با اهداف سیاسی تخصیص می یابد. چنین دولت‌هایی تعیین می‌کنند که چه کسی می‌تواند با دارایی تعامل داشته باشد، چه کسان از دسترسی به آن محروم هستند یا چه کسانی می‌توانند از آن بهره‌مند شوند.
مهم
در مورد داریی‌های با دسترسی آزاد عمومی مانند آبراه ها، هیچ کس مالک دارایی نیست و اجازه مدیریت آن را ندارد.
حقوق مالکیت خصوصی
حقوق مالکیت خصوصی یکی از ارکان اقتصادهای سرمایه داری و همچنین بسیاری از نظام های حقوقی و فلسفه های اخلاقی است. در رژیم حقوق مالکیت خصوصی، افراد به توانایی محروم کردن دیگران از استفاده و بهره‌مندی از مزایای دارایی خود نیاز دارند.
همه منابع دارای مالکیت خصوصی رقابتی هستند، به این معنی که تنها یک کاربر می‌تواند مالکیت و ادعای قانونی مالکیت آن را داشته باشد. صاحبان املاک خصوصی همچنین از حق انحصاری استفاده و بهره مندی از خدمات یا محصولات آن برخوردارند. صاحبان املاک خصوصی ممکن است منابع را به صورت داوطلبانه مبادله کنند.
ملاحظات ویژه
حقوق مالکیت خصوصی و قیمت بازاری
هر قیمت بازاری در جوامع داوطلبانه و سرمایه داری از طریق انتقال مالکیت خصوصی سرچشمه می گیرد. هر معامله بین مالک ملک و شخصی که علاقه مند به خرید آن ملک است انجام می شود. ارزش مبادله اموال به ارزش آنها برای هر یک از طرفین بستگی دارد.
نکات کلیدی
مالکیت اموال می تواند در اختیار افراد، مشاغل و دولت ها باشد.
این حقوق مزایای مرتبط با مالکیت دارایی را مشخص می کنند.
فرض کنید سرمایه گذاری 1000 دلار سهام اپل را خریداری می کند. در این مورد، برای شرکت اپل برای مالکیت 1000 دلار بیشتر از مالکیت سهام ارزش قائل است. ترجیحات سرمایه گذار عکس شرکت اپل است و وی ارزش مالکیت سهام اپل را بیش از 1000 دلار می داند.
