در مقاله حاضر، رفتار دو سازمان اوپک و OECD، بعنوان بازیگران اصلی و تاثیرگذار در بازار جهانی نفت در قالب یک بازی تکرار شونده متناهی انحصار دو جانبه مورد بررسی قرار گرفته و با استناد به راه حل نقطه شلینگ نشان داده شده که در این بازی، در نتیجه بکارگیری استراتژی های سازگار و بلندمدت از جانب هر دوی این بازیگران، اوپک بعنوان یک چانه زن ضعیف حضور یافته و در مقایسه با دولت های عضو OECD سهم کمتری از منافع را به خود اختصاص داده است. در تئوری بکار گرفته شده استراتژی نفتی اوپک بر اساس سه انگیزه اقتصادی، سیاسی ـ امنیتی و درآمدی شکل گرفته که قدرت چانه زنی بالای گروه پس اندازکننده نقش قابل ملاحظه ای در تصمیم گیری و اتخاذ استراتژی نفتی این سازمان دارد. از طرف دیگر استراتژی نفتیOECD بر اساس سه انگیزه اقتصادی، امنیتی (امنیت انرژی) و بعضا زیست محیطی شکل گرفته است. برآیند این استراتژی ها منجر به حاکمیت راه حل(قیمت) تعادلی و با ثباتی در بازار جهانی نفت گردیده که بواسطه آن بخش اعظم منافع از طریق وضع مالیات و تعرفه نصیب دولت های OECD می گردد. آزمون نظریه ارائه شده در این مقاله عمدتا از طریق تحلیل سریهای زمانی و بررسی روابط بلندمدت بین متغیرها صورت گرفته و نتایج بدست آمده تا حد زیادی تئوری را تایید می نمایند.
*این مقاله به قلم دکتر حمید ابریشمی به همراه سایر همکارانش در تابستان 1383 در مجله پژوهشنامه بازرگانی به چاپ رسیده است.
برای دسترسی به متن کامل مقاله به این لینک مراجعه کنید.
