به گزارش یورکالرت، دکتر پیتر نیگروویچ، رئیس بخش ایمنی‌شناسی بیمارستان کودکان بوستون آمریکا، می‌گوید: به طور عمده، عودها در مفصلی که از قبل درگیر شده، رخ می‌دهد و به نظر می‌رسد چیزی بدن در مورد آن مفصل به خاطر می‌آورد، این مفصلی است که پیش از این عود کرده است.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا؛ نتایج تحقیق جدید که توسط نیگروویچ و همکاران وی در بیمارستان کودکان بوستون و بریگهام و زنان رهبری می‌شود، نشان می‌دهد که این حافظه در نوعی از سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های تی خاطره مقیم در بافت وجود دارد. به طور خاص این سلول‌های تی در سینوویوم، بافتی که داخل کپسول اطراف مفصل را می‌پوشاند، قرار دارد.
نیگروویچ می‌گوید: ما نشان دادیم که این سلول‌های تی پس از این که عود رخ داد، خود را در مفاصل گیر می‌اندازند و به طور نامحدود به اطراف می‌چسبند و منتظر محرک دیگری هستند. اگر این سلول‌ها را حذف کنید، عود آرتریت متوقف می‌شود.
گره تحقیقاتی این پدیده را در سه مدل جداگانه موش با آرتریت التهابی آزمایش کردند؛ در ۲ مدل از محرک‌های شیمیایی برای ایجاد التهاب مفاصل استفاده شد و مدل سوم از یک محرک ژنتیکی(از دست دادن پروتئینی که سیتوکین پیش التهابی IL-۱ را مسدود می‌کند) استفاده کرد. پس از فعال شدن، سلول‌های تی خاطره ساکن در مفاصل سایر سلول‌های ایمنی را جمع‌آوری کردند که منجر به عود آرتریت محدود به مفاصل خاص شد. شایان ذکر است از بین بردن این سلول‌های تی مانع از وقوع عودهای اضافی شد.
نیگروویچ بیان کرد: در حال حاضر درمان آرتریت روماتوئید باید مادام‌العمر ادامه یابد. اگرچه می‌توانیم با موفقیت فعالیت بیماری را در بسیاری از بیماران سرکوب کنیم اما هیچ درمانی وجود ندارد و تصور می‌کنیم یافته‌های ما ممکن است راه‌های درمانی جدیدی را فراهم کند.
نیگروویچ معتقد است که این یافته‌ها در مورد انواع دیگر آرتریت خودایمنی از جمله آرتریت ناشناخته نوجوانان نیز صدق می‌کند.
مارگارت چانگ، روماتولوژیست در بخش بیمارستان کودکان بوستون و اولین محقق این تحقیق، تلاشی را برای یافتن راه‌های عملی جهت هدف‌گیری سلول‌های تی خاطره ساکن بافت در انسان رهبری کرده است.
نیگروویچ و همکاران وی سرنخ خود در درمان این مورد را از پزشکی پوست گرفتند. سلول‌های تی خاطره ساکن بافت در ابتدا در پوست یافت شدند؛ جایی که الگوی خاطره برای متخصصان پوست به خوبی شناخته شده است. به عنوان مثال در بیماران پسوریازیس بارها و بارها در یک مکان پلاک حاصل می‌شود و همین امر اغلب در واکنش‌های حساسیت پوستی مانند واکنش به نیکل از جواهرات یا ساعت‌های مچی صادق است.
نیگروویچ می‌گوید: کسی که از طریق سگک کمربند به نیکل واکنش نشان می‌دهد، ممکن است روی مچ دست خود خارش احساس کند؛ جایی که در کودکی از ساعت حاوی نیکل استفاده می‌کرده است.
یافته‌های این تحقیق در نشریه Cell Reports منتشر شد.
