به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از نیچر؛ تبدیل کره جنوبی به یکی از پیشتازان عرصه نوآوری، آن هم در شرایطی که این کشور در نیمه اول قرن بیستم همچنان دارای اقتصادی مبتنی بر کشاورزی و یکی از مستعمرات ژاپن بود، بسیار شایان توجه است. کره ای ها در حالی در آخرین رتبه بندی بلومبرگ، در جایگاه دوم کشورهای پیشرو در زمینه نوآوری قرار گرفتند (پس از کشور آلمان) که قریب به شش سال در صدر این فهرست قرار داشتند. در همین رابطه، شواهد موجود حاکی از نقش بسیار کلیدی فعالیت های تحقیق و توسعه (R&D) در این موفقیت است. حجم بسیار بالای سرمایه گذاری دولت و صنایع مختلف روی فعالیت های R&D و همچنین تعداد بسیار زیاد محققان شاغل در این حوزه، به نوعی موید این مساله است.
پارک چونگ هی رییس جمهور کره، کسی بود که حرکت این کشور در مسیر توسعه بین سال های ۱۹۷۹-۱۹۶۱ را رهبری می کرد. پارک توانست کره را از یک کشور وابسته به واردات فناوری و خدمات شرکت های خارجی به کشوری برخوردار از صنایع کاربر و خانگی (مانند پوشاک و نساجی) قدرتمند تبدیل کند. حمایت جدی از فعالیت های تحقیق و توسعه، یکی از محورهای اصلی نخستین برنامه توسعه اقتصادی پنج ساله پارک و همچنین یکی از مفاد کلیدی اساسنامه موسسه علم و فناوری کره (KIST) و وزارت علم و فناوری این کشور است.
یکی از اقدامات دولت کره در فرایند توسعه، حمایت از نوعی از گروه های صنعتی بزرگ به نام Chabebol بود. گروه هایی که تحت مالکیت و مدیریت افراد حقیقی و خانواده های کره ای بودند. سیاست دولت در مقابل این بنگاه ها، حمایت از آن ها در مقابل رقبای خارجی (این حمایت ها دارای مدت زمان مشخص و مبتنی بر ساز و کارهای شفاف بودند) و همچنین ترغیب آن ها به سرمایه گذاری روی فعالیت های تحقیق و توسعه بود. سیاستی که در بلندمدت باعث حرکت شرکت هایی مانند LG، لوتو و سامسونگ به سمت صنایع سنگین (مانند پتروشیمی، خودروسازی و کشتی سازی) و همچنین لوازم الکترونیکی مصرفی شد.
سرمایه گذاری روی آینده
جانشینان پارک به ارتقاء فعالیت های تحقیقاتی و نوآورانه به عنوان یکی از ارکان اصلی رشد اقتصادی و پیشرفت های اجتماعی کشور ادامه دادند و در همین رابطه، شاهد افزایش روزافزون سرمایه گذاری های دولت و صنایع مختلف روی فعالیت-های R&D بودیم. در همین رابطه، در اواسط دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، به تدریج توجه دولت به سمت صنایع دارای سطوح بالای فناوری مانند طراحی وسایل نیمه هادی و ... معطوف شده بود. در همین راستا، برنامه های بلندپروازانه ای در زمینه تحقیق و توسعه در این صنایع، به مرحله اجرا درآمد. به عنوان مثال، دولت در سال ۱۹۹۵ اجرای یک برنامه ده ساله و ۵/۱ میلیارد دلاری را به منظور ایجاد زیرساخت های قدرتمند در زمینه پهنای باند کشور در دستور کار قرار داد. بحران مالی سال ۱۹۹۷ نیز مزید بر علت شد تا بسیاری از Chaebolها به تغییر حوزه فعالیت خود، از صنایع متکی بر صادرات کالاهای با ارزش افزوده اندک به محصولات و خدمات دانش محور (مانند وسایل نیمه هادی، تلفن همراه و اپلیکیشن های آن) روی بیاورند. در ادامه، دولت در حمایت از Chaebolها، شروع به توسعه مراکز نوآوری منطقه ای مانند Gyeonggi نمود. مراکزی که علاوه بر فراهم ساختن زیرساخت های مورد نیاز برای فعالیت های تحقیق و توسعه، در تعامل تنگاتنگ با دانشگاه و پژوهشکده های مختلف بودند. کره جنوبی تا سال ۲۰۱۰ دارای ۱۰۵ مرکز نوآوری منطقه ای و ۱۸ پارک فناوری بود.
علیرغم ادامه حمایت های دولت کره از فعالیت های R&D، در سال ۲۰۱۹، بیش از ۸۰ درصد هزینه تحقیق و توسعه کره توسط بخش خصوصی تامین شد که این آمار بیشتر از حتی کشورهایی مانند آلمان، سوئد و سوئیس است. یکی از دلایل اصلی گرایش بخش خصوصی کره جنوبی به سرمایه گذاری در فعالیت های R&D، مشوق های دولت در این زمینه مانند معافیت های مالیاتی فعالیت های تحقیق و توسعه است.
