حال سوالی که مطرح می‌شود این است که برای ارتقای این ظرفیت چگونه باید عمل کرد؟
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان، احمد پورفلاح، عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی می‌گوید: « 500هزار شغل در سال جوابگوی فرصت‌های از دست رفته در مقوله اشتغال و نیرو‌های جدیدی که توفنده به بازار کار وارد می‌شوند نیست. تنها راه ما این است که فضای کسب‌و‌کار را با همکاری جدی با بخش خصوصی متحول کنیم.»
طبق اطلاعات منتشر شده، اقتصاد ایران در بهترین حالت ممکن می‌تواند 500هزار شغل در سال ایجاد کند. به‌نظر شما برای بزرگ‌تر‌کردن کیک اقتصادی ایران چه اقداماتی باید در پیش گرفته شود؟
500هزار شغل در سال جوابگوی فرصت‌های از دست رفته در مقوله اشتغال و نیرو‌های جدیدی که توفنده به بازار کار وارد می‌شوند و دنبال کار هستند، نیست. تنها راه ما این است که فضای کسب‌و‌کار را با همکاری جدی با بخش خصوصی متحول کنیم تا هم تقاضا در داخل افزایش پیدا کند و سرمایه‌گذاری صورت گیرد و در نهایت شغل ایجاد شود و هم اینکه بحث تعامل با کشور‌های دیگر را در دستور کار خود قرار دهیم. همچنین باید پارامتر‌های دیگری چون فعال تر‌کردن مقوله گردشگری (هر هشت گردشگر می‌تواند یک شغل ایجاد کند) را به‌طور جد دنبال کنیم و بیش از این فرصت‌ها را از دست ندهیم. باید به کمک کارخانجاتی که امروز در شرایطی قرار گرفته اند که می‌توان آنها را نجات داد شتافت و این کارخانجات را به خط تولید بازگرداند. در مسیر ایجاد اشتغال همچنین باید بحث مدیریت در بخش کشاورزی را که تعداد زیادی از نیروی کار را در خود جای داده است جدی گرفت و اگر اکنون با مشکل کم آبی مواجه هستیم، می‌توان با به کارگیری مکانیز‌م‌های دیگری محصولات کم آب بر را در دستور کار خود قرار داد. به زعم من، مشکلی برای پیشبرد این اهداف وجود ندارد و باید از همین امروز شروع کرد. همچنین حمایت جدی از بخش خصوصی بسیار ضروری است. از آنجا که عدم پرداخت بدهی‌های بانکی برای بانک‌های ما مشکلاتی را ایجاد کرده است، یکی دیگر از اقداماتی که باید انجام شود این است که بررسی‌های لازم صورت گیرد تا به بنگاه‌هایی که بی‌‌‌تقصیر هستند و در شرایط تحریم و بعد از آن نتوانسته اند کمر راست کنند، کمک شود. علاوه بر این موارد، بخش معدن که دارای ظرفیت‌های فراوان اشتغال‌زایی است و بخش خدمات نیز باید مورد توجه قرار گیرند. همین امروز هم درصد بالایی از نیروی کار کشور در بخش خدمات فعال هستند. باید این بخش را ساماندهی کنیم و آن را به‌عنوان یک بخش سازنده مورد توجه قرار دهیم. امروز بحث سخت‌افزاری در بسیاری از کشور‌های دنیا دیگر مطرح نیست و این کشورها توانسته اند با اتکا به فضای مجازی و شبکه‌های نرم‌افزاری تعداد زیادی شغل در کشور خود ایجاد کنند. به‌نظر من، باید تیمی متشکل از بخش‌هایی که می‌توانند در مقوله اشتغال تاثیرگذار باشند و همچنین نمایندگان بخش خصوصی مانند اتاق بازرگانی، اتاق اصناف و اتاق تعاون ایجاد شود تا عملا این تیم یک ستاد بحرانی را برای بحث اشتغال تعریف کند و لازم است مصوبات آنها در بالاترین سطح قابل اجرا و دارای ضمانت اجرایی قوی باشد. ایجاد 500هزار شغل در سال، ضمن اینکه ناکافی است، ولی دستیابی به آن باتوجه به آمار‌های سال‌های اخیر جای تردید و تامل دارد. ولی این موضوع به این معنا نیست که ما ظرفیت این کار را چه درباره بنگاه‌ها و چه در ارتباط با دولت و نظام بانکی کشور در پشتیبانی از واحد‌هایی که می‌توانند فراتر از این رقم کار ایجاد کنند نداریم. این دو مساله در کشور ما وجود دارد مشروط به اینکه هماهنگ حرکت کنیم و طرف‌های درگیر با این قضیه همدیگر را قبول کنند و بدانند این موضوع به مانند این می‌ماند که اگر یک نفر از سرنشینان قایق بد پارو بزند درنهایت قایق از مسیر اصلی خود منحرف خواهد شد.
به‌گفته وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی این تفکر که باید اول تولید شکل بگیرد تا اشتغال ایجاد شود، تفکر غلطی است، چون کشورها به سمت جذب سرمایه‌ها رفته‌اند و به رشد اقتصادی و رونق تولید و اشتغال رسیده اند. تحلیل شما از این اظهارنظر چیست؟
زمانی تولید شکل می‌گیرد که جذب سرمایه شکل گرفته باشد، حال ممکن است این جذب سرمایه از منابع داخلی صورت بگیرد یا از منابع و سرمایه خارجی. واقعیت این است اگر بررسی شود می‌بینیم که کشور‌هایی که امروز به مرحله توسعه یافتگی رسیدند، فقط به اتکای بخش تولید بوده است که این مسیر را طی کرده اند. اگر تعدادی تولیدکننده بزرگ را از کشور کره‌جنوبی حذف کنیم چیزی از این کشور نمی‌ماند. امروز ترکیه نیز به اتکای تولید سخت‌افزاری، خدمات، پوشاک، جذب گردشگر و ... . توانسته است گام‌های خوبی بردارد. بنابراین به‌نظر من دیدگاه درستی است که تا تولید راه نیفتد، مملکت راه نمی‌افتد. اگر تولیدکننده موفقی در داخل نداشته باشیم کسی که از بیرون ما را رصد می‌کند، اشتیاق و رغبتی برای حضور و سرمایه‌گذاری نخواهد داشت. اما اینکه برای راه‌اندازی تولید لازم داریم که جذب سرمایه کنیم دیدگاه درستی است. امروز شاهدیم که دست‌اندرکاران زیادی در بخش تولید، سرمایه‌گذاری خود را انجام داده اند اما با مشکل تقاضا مواجه شده اند. باید آنها را با مدیریت درست به جرگه تولید بازگرداند تا به مقوله اشتغال کمک کنند.
به عقیده شما، چطور می‌توان فشار جمعیت در حوزه بازار کار را به سوی رشد اقتصادی سوق داد؟
اینکه ما هنوز نیروی جوان داریم و این نیرو اغلب دارای تحصیلات دانشگاهی هستند یک فرصت برای کشور ما تلقی می‌شود. عمدتا جوانان ما در آزمون‌هایی که فرصت حضور پیدا می‌کنند رکورد کسب می‌کنند و این افتخاری برای همه ملت ایران محسوب می‌شود. متاسفانه ما امروز می‌بینیم که نسبت بیکاران ما در طبقات تحصیلکرده بالاتر از طبقات کم سواد یا بی‌‌‌سواد است و متاسفانه‌درصد بیکاران در بانوان به‌مراتب بیشتر از مردان است، یعنی ما عملا نسبت به 50درصد از نیروی کار خود بی‌‌‌توجه و غافل مانده ایم. به‌نظر من، فشار جمعیت مطلقا تهدید نیست. درست مانند این می‌ماند که اگر آب روانی را به خوبی کنترل کنید، می‌توانید از آن بهره‌برداری‌های گوناگون در راستای تولید محصول و تلطیف فضای زندگی داشته باشید ولی اگر به درستی هدایت نشود می‌تواند مخرب باشد. بنابراین اصلا تهدید نیست، منتها برای استفاده از فرصت‌های آینده نیز استفاده از نظر کارشناسان و مشاوران در این زمینه ضروری است. باید یک مقدار عملگرا و واقعگرا باشیم. ضمن اینکه من به‌عنوان صنعتگر انتظار دارم که وقتی نظریه پردازان ما طرحی می‌دهند عواقب آن را هم بپذیرند تا اگر آن طرح به نتیجه نرسید جوابگو باشند. متاسفانه ما در دوره‌های مختلف شاهد بودیم که دکترین‌های مختلفی ارائه شد اما وقتی موفقیتی به دست نیامد، فاکتور‌های دیگری دخیل دانسته شد. از یک کارشناس متبحر این انتظار وجود دارد که از جمیع جهات و باتوجه به شرایط موجود و آینده قابل امکان برنامه‌ای ارائه دهد که ما به طرف رشد حرکت کنیم و از درجا زدن فاصله بگیریم.
