نمونه‌هایی از دارایی، که می‌تواد ملموس یا ناملموس باشد، عبارت‌اند از وسایل نقلیه‌ی خودرو، تجهیزات صنعتی، مبلمان، و املاک و مستغلات، که آخرین مورد اغلب به‌عنوان «دارایی‌های غیرمنقول» شناخته می‌شود.
اکثر املاک دارای ارزش پولی جاری یا بالقوه هستند و بنابراین به‌عنوان اموال در نظر گرفته می‌شوند. اما دارایی همچنین می‌تواند در برخی از شرایط بدهی باشد. نمونه‌ی بارز: اگر یک مشتری در داخل دارایی یک شرکت صدمه ببیند، ممکن است مالک کسب‌وکار از لحاظ قانونی مسئول پرداخت قبوض پزشکی شخص آسیب‌دیده باشد.
نکات کلیدی
دارایی به هر موردی گفته می‌شود که یک شخص یا یک کسب‌وکار دارای حق قانونی برای آن است.
دارایی می‌تواند اقلام ملموسی مانند خانه، اتومبیل یا لوازم خانگی باشد یا می‌تواند به اقلام ناملموسی اشاره کند که نوید ارزش آتی را می‌دهند، مانند اوراق سهام و اوراق قرضه.
دارایی معنوی به ایده‌هایی مانند طراحی لوگو و مجوزها اشاره دارد.
صاحبان دارایی‌ها همچنین ممکن است صاحب بدهی‌هایی باشند و این بدهی‌ها زمانی روی می‌دهند که صاحب کسب‌وکار مسئول پرداخت هزینه‌های پزشکی ناشی از آسیب دیدن مشتری در داخل محوطه‌ی شرکت او تلقی شود.
رایج‌ترین انواع دارایی، دارایی‌های غیرمنقول، خصوصی، دولتی و شخصی هستند.
آشنایی با دارایی
دارایی‌های ناملموس دارایی‌هایی مانند سهام و مجوزهای اوراق قرضه را توصیف می‌کنند که ارزش فعلی یا بالقوه‌ای را نشان می‌دهند، اما ارزش ذاتی ندارند. درحالی‌که این اقلام صرفاً تکه‌هایی از کاغذ هستند، اما ممکن است مقادیر قابل توجهی از پول را نشان دهند. انواع دیگری از دارایی‌های ناملموس، مانند شهرت یک برند، مبهم‌تر هستند و نمی‌توانند از طریق سند کاغذی مشخص شوند.
ویژگی‌های ناملموس، مانند مفاهیم طراحی، اشعار آهنگ، کتاب‌ها و فیلم‌نامه‌ها به‌عنوان دارایی‌های معنوی طبقه‌بندی می‌شوند. اگرچه این موارد ماهیت فیزیکی ندارند، اما ممکن است ارزش قابل توجهی داشته باشند. لوگوی «تیک‌مانند» نایک و فرمول شیمیایی کوکاکولا، ازجمله نمونه‌هایی از دارایی‌های معنوی محسوب می‌شوند.
برای اعمال مالکیت بر دارایی‌های ناملموس، افراد و شرکت‌ها معمولاً وکلایی را استخدام می‌کنند تا به‌طور قانونی از اقلام خود در برابر تخلفات محافظت کنند.
انواع دارایی
دارایی، به‌طورکلی، به هر چیزی گفته می‌شود که یک شخص، گروهی از افراد یا موجودیت، مالکیت آن را برعهده دارد. این موارد شامل دارایی غیرمنقول، دارایی شخصی، دارایی خصوصی، دارایی دولتی و غیره می‌شود.
دارایی غیرمنقول
دارایی غیرمنقول یکی از آشناترین انواع دارایی است. این اصطلاح شامل زمین، ساختمان‌هایی که زمین را اشغال می‌کنند و حقوق استفاده و بهره‌مندی از زمین می‌شود. دارایی غیرمنقول نقطه‌ی کانونی املاک و مستغلات است که به معاملات زمین (مانند خرید، فروش، اجاره و مدیریت) و ساختمان‌های مورد استفاده برای استفاده‌ی مسکونی، تجاری و کشاورزی مربوط می‌شود.
همان‌طور که انواع مختلفی از دارایی وجود دارد، منافع مختلفی در دارایی‌ها نیز وجود دارد. منافع در دارایی غیرمنقول شامل املاک و مستغلات آزاد و غیرآزاد می‌شود. املاک و مستغلات آزاد منافع مالکیتی هستند که تاریخ انقضا ندارند و قابل وراثت هستند. املاک غیر آزاد، یا دارایی‌های اجاره‌ای، قابل انتقال نیستند و دارای تاریخ انقضا هستند؛ این املاک شامل اجاره و سایر قراردادهای اجاره‌ای می‌شوند.
حقیقت مختصر: قانون مالکیت نحوه‌ی استفاده از دارایی غیرمنقول و نحوه‌ی انتقال قانونی آن را مشخص می‌کند.
دارایی شخصی
دارایی شخصی به اندازه‌ی دارایی غیرمنقول شناخته‌شده است، اما از این جهت متفاوت است که شامل املاک و مستغلات (به‌عنوان مثال، زمین و ساختمان‌های متصل به زمین) نمی‌شود. دارایی شخصی نوعی از دارایی است که قابلیت انتقال فیزیکی دارد و به طور دائم به زمین متصل نیست. این مورد شامل لباس، اتومبیل، مبلمان، ابزار و غیره می‌شود.
دارایی‌های شخصی همچنین شامل دارایی‌های ناملموس، مانند حساب‌های بانکی، مجوزها و سرمایه‌گذاری‌ها می‌شود. اگرچه این موارد از نظر فیزیکی قابل جابجایی نیستند، اما حقوق آن نزد شخص یا نهادی باقی می‌ماند که به‌عنوان مالک قانونی آن فهرست می‌شود و این باعث می‌شود تا آن‌ها به‌عنوان دارایی شخصی محسوب شوند.
دارایی خصوصی
دارایی خصوصی به هر گونه دارایی گفته می‌شود که متعلق به شخص حقیقی یا نهاد خصوصی باشد. این مورد شامل دارایی‌های شخصی، غیرمنقول، ملموس و ناملموس، ازجمله دارایی معنوی می‌شود. دارایی خصوصی اغلب به‌عنوان غیرمنقول یا شخصی طبقه‌بندی می‌شود؛ بااین‌حال، تمام دارایی غیرمنقول یا شخصی، دارایی خصوصی نیستند.
دارایی خصوصی برای عموم آزاد نیست و همچنین تحت مالکیت دولت نیز قرار نمی‌گیرد. بااین‌حال، دولت‌ها می‌توانند تحت شرایطی خاص، مانند دامنه‌ی برجسته، مالکیت دارایی خصوصی را به عهده بگیرند.
دارایی دولتی
دارایی متعلق به دولت شامل تمام دارایی‌ها - ازجمله دارایی‌های غیرمنقول، منابع و سایر دارایی‌های ملموس و ناملموس - متعلق به یک نهاد دولتی می‌شود. برخلاف دارایی خصوصی، اکثر دارایی‌های دولتی عمومی هستند. به‌عنوان مثال، کتابخانه‌ها، مدارس دولتی و پارک‌های شهری جزء دارایی‌های دولتی هستند که در دسترس عموم قرار دارند.
بااین‌حال، تمام دارایی‌های دولتی در دسترس عموم قرار ندارند و همچنین برخی از دارایی‌های عمومی نیز همیشه در دسترس عموم قرار ندارند. به‌عنوان مثال، یک پارک شهری ممکن است دارای ساعت منع رفت و آمد باشد و پس از آن ساعت مردم قادر به دسترسی به آن نباشند. دارایی دولتی، مانند یک مرکز تحقیقاتی نظامی یا آزمایشگاه، ممکن است اصلاً در دسترس عموم نباشد.
گاهی اوقات دارایی خصوصی می‌تواند به یک نهاد دولتی محلی واگذار شود و به طور موقت یا دائم به مالکیت دولت تبدیل شود. همچنین در برخی از موارد، مالک دارایی خصوصی حقوق مالکیت خود را از دست می‌دهد یا به دولت می‌فروشد.
ارزیابی اموالی که دارایی محسوب می‌شوند
زمانی که حسابرسان، ارزیابان و تحلیل‌گران ارزش یک کسب‌وکار را محاسبه می‌کنند، تمام دارایی‌های زیربنایی آن را در معادلات خود لحاظ می‌کنند. به‌عنوان مثال، یک تولیدکننده‌ی قطعات ماشین‌های کوچک، ممکن است تنها ۸۰،۰۰۰ دلار در سال درآمد کسب کند، اما اگر مالک کارخانه‌ای باشد که در آن فعالیت می‌کند و آن ساختمان ۱ میلیون دلار ارزیابی شود، ارزش کلی کسب‌وکار به طور قابل‌توجهی بیشتر از آن چیزی خواهد بود که سود آن کسب‌وکار به تنهایی نشان می‌دهد.
علاوه‌براین، اگر همان شرکت مجوز ساخت یک قطعه را داشته باشد، می‌تواند به جای تولید آن قطعه، مجوز ساخت آن را به یک تجارت بزرگ‌تر اعطا کند و درآمد قابل توجهی برای خود ایجاد کند. بدین ترتیب، معاملات مربوط به مجوزها می‌توانند جریان‌های درآمدی سودآوری ایجاد کنند که ارزش کلی شرکت را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهند.
تعیین ارزش خالص از طریق دارایی
دارایی خالص یک فرد ممکن است با محاسبه‌ی ارزش کل دارایی‌های او، مانند املاک غیرمنقول، اتومبیل‌ها، جواهرات، سهام، اوراق قرضه و پس‌اندازهای دوران بازنشستگی، و سپس با کم کردن هر گونه بدهی از آن رقم، تعیین شود.
به‌عنوان مثال، اگر دارایی یک فرد شامل یک خانه‌ی ۱۰۰،۰۰۰ دلاری، یک خودروی ۷،۰۰۰ دلاری و یک IRA به ارزش ۶۵،۰۰۰ دلار باشد، مجموع این دارایی‌ها به ۱۷۲،۰۰۰ دلار می‌رسد. اما اگر همان فرد ۲۰،۰۰۰ دلار وام دانشجویی و ۳،۰۰۰ دلار صورتحساب کارت اعتباری داشته باشد، کل بدهی‌های او به ۲۳،۰۰۰ دلار می‌رسد. بنابراین، کل دارایی خالص او ۱۴۹,۰۰۰ دلار (۱۷۲,۰۰۰ دلار منهای ۲۳,۰۰۰ دلار) خواهد بود.
نکته‌ی مهم: در هنگام محاسبه‌ی دارایی خالص یک فرد، اقلام کم‌ارزش‌تر، مانند مبلمان یا اجناس لباس، معمولاً در معادله لحاظ نمی‌شوند، مگر اینکه اقلام مذکور به‌عنوان عتیقه‌جات یا اشیای کلکسیونی کمیاب محسوب شوند و دارای ارزش قابل توجهی باشند.
چگونه می‌توان فهمید که چه فردی مالک یک دارایی است؟
مالک یک دارایی را می‌توان از طریق جستجوی آنلاین در وب سایت ارزیاب شهرستانی، به‌وسیله‌ی یک منشی دادگاه، با درخواست کمک از دلال املاک و مستغلات یا وکیل، یا با جستجوی آنلاین عمومی پیدا کرد.
مالیات بر دارایی چیست؟
مالیات بر دارایی که به‌عنوان مالیات بر ارزش نیز شناخته می‌شود، ارزیابی مالیات بر ارزش یک دارایی است.
چگونه مالیات املاک را محاسبه می‌کنیم؟
مالیات بر دارایی با ضرب نرخ مالیات تعیین شده از سوی مقامات مالیاتی محلی در ارزش ارزیابی شده‌ی دارایی تعیین می‌شود. اگر ارزش ملک ۱۰۰،۰۰۰ دلار و نرخ مالیات آن ۴ درصد باشد، مالیات بر دارایی ۴،۰۰۰ دلار خواهد بود.
یک بازرس دارایی چه کاری انجام می‌دهد؟
یک بازرس دارایی مسئول ارزیابی ارزش بازاری یک دارایی برای معاملات مربوط به املاک و مستغلات است. برعکس، یک ارزیاب دارایی، ارزش ملک را برای اهداف مالیاتی ارزیابی می‌کند.
نظر شما