درمان بالقوه برای نابینایی شناسایی شد

به گزارش  مدیکال اکسپرس، تحقیقات جدید دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا نشان می‌دهد یک داروی ضد افسردگی که به نام پروزاک شناخته می‌شود، می‌تواند اولین درمان را برای علت اصلی نابینایی در بین افراد بالای ۵۰ سال ارائه دهد.

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران؛  برادلی دی. گلفاند از دانشگاه ویرجینیا (UVA) و همکارانش شواهد اولیه‌ای یافته‌اند که نشان می‌دهد داروی فلوکستین ممکن است در برابر دژنراسیون ماکولا آتروفیک (یا خشک) مرتبط با سن، وضعیتی که نزدیک به ۲۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، موثر باشد. این دارو در آزمایش‌های آزمایشگاهی دانشمندان و مدل‌های حیوانی نویدبخش بوده است و محققان با بررسی دو پایگاه داده عظیم بیمه‌ای که بیش از ۱۰۰ میلیون آمریکایی را در بر می‌گیرد، نتایج خود را تقویت کردند. آنالیز به این نتیجه رسید که بیمارانی که فلوکستین مصرف می‌کنند کمتر به دژنراسیون ماکولا آتروفیک (AMD) مبتلا می‌شوند.

بر اساس یافته‌های خود، محققان از آزمایش‌های بالینی برای آزمایش این دارو در بیماران مبتلا به AMD می‌خواهند. در صورت موفقیت، آن‌ها معتقدند که این دارو می‌تواند به صورت خوراکی یا از طریق یک ایمپلنت طولانی مدت در چشم تجویز شود.

گلفند، از مرکز علوم بینایی پیشرفته UVA، گفت: این یافته‌ها نمونه‌ای هیجان‌انگیز از وعده استفاده مجدد از داروها، استفاده از دارو‌های موجود به روش‌های جدید و غیرمنتظره است. در نهایت بهترین راه برای آزمایش اینکه آیا فلوکستین برای دژنراسیون ماکولا مفید است یا خیر، اجرای یک کارآزمایی بالینی آینده نگر است.

فلوکستین و AMD

محققان بر این باورند که فلوکستین با اتصال به یک عامل خاص سیستم ایمنی به نام التهاب زا علیه AMD عمل می‌کند. این ملتهب، NLRP۳-ASC، باعث تجزیه لایه رنگدانه شبکیه چشم می‌شود.

گلفاند و تیمش پس از انجام تحقیقات گسترده روی نیمکت، فلوکستین و هشت داروی ضد افسردگی را روی موش‌های آزمایشگاهی آزمایش کردند تا ببینند این دارو‌ها در مدل AMD چه تاثیری خواهند داشت. دانشمندان دریافتند که فلوکستین پیشرفت بیماری را کند می‌کند، اما بقیه این کار را نمی‌کنند.

محققان با تشویق یافته‌های خود، استفاده از فلوکستین را در بین بیماران بالای ۵۰ سال در دو پایگاه داده بیمه عظیم مورد بررسی قرار دادند. محققان در یک مقاله علمی جدید که یافته‌های خود را تشریح می‌کنند، گزارش کردند افرادی که این دارو را مصرف می‌کردند به طور قابل‌توجهی سرعت کمتری برای ایجاد AMD خشک داشتند.

آن‌ها تاکید می‌کنند که رویکرد آن‌ها، ترکیب تحقیقات جامع با تجزیه و تحلیل داده‌های بزرگ، می‌تواند به طور بالقوه جایگزینی دارو‌های موجود را برای بسیاری از شرایط تسهیل و درمان‌های جدید را برای بیماران تسریع کند.

محققان نوشتند: رویکرد‌های سنتی برای تولید دارو می‌تواند گران و زمان بر باشد: به طور متوسط، یک داروی جدید تایید شده توسط FDA ۱۰ تا ۱۲ سال طول می‌کشد و برای توسعه آن ۲.۸ میلیارد دلار (دلار فعلی) هزینه دارد. شناسایی فعالیت درمانی ناشناخته یک داروی موجود مورد تایید FDA با استفاده از داده کاوی بزرگ، همراه با نشان دادن اثربخشی آن در یک مدل مرتبط با بیماری، می‌تواند هزینه توسعه دارو را تا حد زیادی کاهش دهد.

گلفاند در اوایل سال جاری در استفاده از رویکردی مشابه برای تعیین اینکه دارو‌های HIV شناخته شده به عنوان مهارکننده‌های رونوشت معکوس نوکلئوزیدی یا NRTIs ممکن است در برابر دژنراسیون ماکولا نیز مفید باشند، مشارکت داشت.

گلفند، از دپارتمان‌های چشم‌شناسی و مهندسی زیست‌پزشکی UVA می‌گوید: در حالی که ما موفقیت زیادی در رویکرد استفاده از داده‌های بیماران در دنیای واقعی داشته‌ایم، ممکن است فقط سطح یافتن کاربرد‌های جدید دارو‌های قدیمی را شروع کرده باشیم. این وسوسه انگیز است که به تمام پتانسیل‌های درمانی استفاده نشده دارو‌هایی که در قفسه‌های داروخانه نشسته‌اند فکر کنیم.

محققان یافته‌های خود را در مجله علمی PNAS منتشر کرده‌اند. اولین نویسنده مقاله میناکشی آمباتی، دانش‌آموز ارشد دبیرستان آلبمارل است که برنده چندین جایزه ملی و بین‌المللی در مسابقات علمی برای این کار شده است. او به عنوان داوطلب در آزمایشگاه گلفند، ابتدا از تکنیک‌های آزمایشگاه نیمکت استفاده کرد. او توانست به کار بر روی تحلیل‌های محاسباتی ادامه دهد که در نهایت به مطالعه کلی رویکرد چند جانبه آن منجر شد.