بررسی جامع عملکرد کشتی آزاد در توکیو / بی دفاع، مثل پاهای یزدانی!

اقتصاد آنلاین - امیرحسین حسینی مومن زاده؛اقتصاد آنلاین- امیرحسین حسینی مومن زاده؛ کشتی آزاد رو به افول بود و در توکیو تیر آخر بر پیکر بی جانش اصابت کرد. از آن تیم پر امید که همه کارشناسان حداقل ۳تا ۴ مدال را برای آنها در نظر می‌گرفتند، چیزی بجز ناامیدی و شکست باقی نمانده است. تیم ملی ایران در هر ۶ وزن المپیک در توکیو نماینده داشت اما خوش رنگ ترین مدال در این دوره برای ما آرزو شد. در واقع تمامی کشتی گیران از لحاظ تنفس و قوای جسمانی بسیار کم می‌آوردند و نمی‌توانستند مقابل حریفان مقاومت کنند. البته که هیچ یک از کشتی گیران ایرانی برنامه خاصی هم برای کشتی‌ها نداشتند. کشتی آزاد که ورزش اول کشور محسوب می‌شود، حتی از کشتی فرنگی هم بدتر نتیجه گرفت. مدال و رنگش مهم نیست بلکه شکست‌های عجیب ملی پوشان بیشتر دل هوادارن کشتی را به درد آورده است. هوادارانی که ۴ سال و شاید هم بیشتر در انتظار کشتی نمایندگاه ایران در المپیک بودند که نمایشی خوب از نمایندگان ایران را در کارزار المپیک ببینند؛ این گونه ناامیدانه به مسابقات نمایندگان دیگر کشور ها چشم دوخته بودند تا شاید یک‌کشتی زیبا ببینند. احتمالا باید از کادر فنی محترم و شخص غلامرضا محمدی خواهش کنیم که در فرصتی مناسب دلایل شکست ایران را در المپیک برای مردم ایران توضیح دهند و مسئولیت‌های این شکست را بپذیرند. چرا که کادر فنی اختیار تام داشت و نمی‌تواند از شرایط گلایه کند چون بارها در مصاحبه‌های خود اذعان کرده بودند شرایط اردو قبل از اعزام بسیار خوب بوده است.

وزن اول ایران رضا اطری بود که سابقه حضور در سه مسابقات جهانی را داشت و سهمیه را هم خودش در جهانی نورسلطان کسب کرده بود. رضا سابقه قهرمانی آسیا و سومی بازیهای آسیایی را نیز داشت اما در روند انتخابی مناسبی گزینش نشد. بعد از جهانی نور سلطان، ازدواج او باعث شد تا با تشک فاصله بگیرد ولی یکباره او را در مقابل رحمان عموزاد برای انتخابی المپیک ‌قرار دادند. وقتی اطری انتخابی را پیروز شد، در وزن 61 کیلوگرم به تورنمنت لهستان اعزام شد. او اندکی پیش از المپیک در لهستان و در وزنی که المپیکی هم محسوب نمی‌شد، کشتی‌های جالبی نگرفت. برای المپیک هم کیلوهای زیادی کم کرد اما استارت خوبی داشت و در دور اول آتلی درک که نایب قهرمان جهان بود را برد و دور بعد نیر اردنبات مغولی را از پیش رو برداشت. اما در نیمه نهایی کم کم نشانه‌های ضعف بدنی در وی آشکار شد و مقابل اوگیف روس عملا کاری از پیش نبرد و با شکست راهی رده بندی شد. او در رده بندی مقابل توماس گیلمان امریکایی قرار گرفت. اطری سابقه برد و باخت در مقابل گیلمان را داشت اما در رده بندی المپیک این گیلمان بود که با ارائه یک کشتی برتر اطری بی رمق و ناتوان راشکست داد و اطری با حسرت مدال به کار خودش پایان دهد.

وزن دوم مرتضی قیاسی بود که او نیز عملکرد قابل قبولی نداشت. او که در انتخابی ایران ستاره‌ای بنام امیر محمد یزدانی را با ضربه فنی شکست داده بود کور سوی امیدی را در دل کشتی دوستان روشن کرده بود تا در وزن ۶۵ کیلوگرم که ترافیک قهرمانان و عنوان داران جهان و المپیک هست بتواند نتیجه قابل قبولی بگیرد. ولی روز مسابقه اتفاق دیگری افتاد. تونس اولین حریف قیاسی بود که عملا بویی از کشتی نبرده بود و مغلوب قیاسی شد. قیاسی نیز کم کم به نفس نفس افتاده بود و در دیدار مقابل باجرانگ هندی قیاسی تنها یک امتیاز گرفت و در تایم دوم این باجرانگ‌ بود که با بی تجربگی محض قیاسی، او را ضربه فنی کرد تا آه از نهاد همه ایرانی‌ها برآید. باجرانگ نیز در دور بعدی مغلوب ستاره آذربایجانی حاجی علیف عنوان دار شد تا قیاسی نیز از گردونه رقابت‌ها حذف شود.

دوبنده وزن ۷۴ کیلوگرم ایران را در المپیک توکیو را مصطفی حسین خانی کهنه کار برتن کرده بود. درحالی که حتی کادر فنی نیز نظر مثبتی روی انتخاب یونس امامی برای المپیک داشت ولی حسین خانی در تمام مراحل چرخه انتخابی پیروز بود و کادر فنی عملا علیرغم میل باطنی‌اش دوبنده را به حسین خانی داد. حسین خانی که بهترین عنوانش برنز جهان در اوزان غیرالمپیکی بود، در جدولی سخت قرار گرفت. دور اول مصاف با کایل داک امریکایی قهرمان دو ساله جهان. داک که در انتخابی جردن باروز نامدار را شکست داده بود سودای قهرمانی جهان را در سر داشت و همه او را شانس اصلی مدال طلا می‌دانستند. کایل داک، حسین خانی را راحت برد و کشتی گیر ما حتی یک حمله درست و حسابی هم نکرد. کایل داک در دور بعدی به علت کم کردن حدود ۱۰ کیلو از وزنش به طور کامل تحلیل رفت و در مقابل گادجی محمدف با نتیجه ۱۱بر ۰ شکست خورد. شکست کایل داک به منزله حذف حسین خانی بود تا نماینده ایران بدون کسب حتی یک امتیاز با المپیک خداحافظی کند .

در این وزن سداکوف قهرمان شد و محمدف نقره گرفت و تنها برای حسین خانی حسرت ماند. این وزن یکی از اوزانی است که کادر فنی باید پاسخگوی عملکرد بسیار ضعیف نماینده ما باشد.

اما می‌رسیم به وزن 86 کیلوگرم. در واقع تمام کشتی دوستان در ایران حسن یزدانی را شایسته‌ترین شخص برای مدال طلا می‌دانستند. آن هم به واسطه ۳ مدال طلا و یک برنز جهان و المپیکی که یزدانی از ریو تا کنون کسب کرده بود. اما یک بار بدون تعصب بنشینیم و کشتی‌های یزدانی در المپیک توکیو را با دقت ببینیم. یزدانی جهانی نورسلطان کجا و یزدانی توکیو کجا ...

بدن یزدانی بسیار سنگین بود و انگار شادابی گذشته را نداشت. یزدانی که همیشه کشتی‌های سبکش زیر دو دقیقه تمام می‌شد؛ در مقابل شاپیف ۶ دقیقه کشتی گرفت. دور بعد حریف سوییسی را راحت‌تر برد ولی در نیمه نهایی مقابل نماینده روس کارش گره خورد . نایفانوفی که در نورسلطان با ضربه فنی مغلوب یزدانی شده بود به قصد پیروزی برابر یزدانی قرار گرفت و الحق و الانصاف هم که بسیار خوب برنامه‌اش را اجرا کرد. سه مرتبه اقدام به زیر گیری کرد و هر ۳ مرتبه هم به پاهای یزدانی رسید اگرچه تنها ۱ امتیاز گرفت ولی همین امر یک زنگ خطر بود که هیچ ‌کس به آن توجه نکرد. آما آن سوی جدول دیدنی‌تر بود. تیلور حریف مستقیم یزدانی کولاک به پا کرده بود و انگار بسیار آماده‌تر از مجارستان به میدان آمده بود. با تمام تفاسیر این دو کشتی گیر فینالیست شدند ولی امان از جو روانی که بر دوش یزدانی سنگینی می‌کرد. از یک طرف توقع مردم برای کسب طلا و از طرف دیگر نداشتن طرح و برنامه‌ای جامع و کامل برای شکست تیلور و از همه مهم‌تر بدنی که انگار راه نیفتاده و خود یزدانی بیش از همگان به نکته واقف بود که بدنش آن شادابی سابق را ندارد. با آغاز مبارزه مشخص شد یزدانی چه در سر دارد. او قرار بود کشتی را ببندد و با یکی دو اختلاف امتیاز و یک کشتی بسته تدافعی تیلور را ببرد ولی امان از آنالیز اشتباه و نمایان شدن نقاط ضعف. تیلور این بار برنامه بهتری داشت. او در مجارستان در کش و قوس و حملات یزدانی امتیاز گرفته بود ولی در توکیو خودش حمله می‌کرد. آن هم از همان نقاط ضعفی که نایفانوف روس اقدام کرده بود. او دوبار اقدام به زیر گیری کرد و دو بار هم امتیاز گرفت. نکته‌ای که همه کادر فنی از آن غافل بودند، پاهای بدون دفاع یزدانی بود. حتی سویسی کم توان هم می‌دانست به کجا حمله کند ولی انگار هیچ یک از مربیان به روی این نقطه ضعف تمرکز نکرده بودند. یزدانی باخت و همه رشته‌ها پنبه شد. طلایی که به راحتی از چنگ ایران درآمد و حسرتش بیش از همه برای یزدانی ماند. مردم ایران از باخت یزدانی ناراحتند اما چیزی که بیشتر ناراحتشان کرد، افسوس و اشک‌های یزدانی بعد از باخت بود. درست است که ما هم مثل بقیه ایرانی‌ها از این شکست تلخ ناراحتیم اما نکات منفی کشتی او را هم باید گفت. یزدانی به هیچ وجه در پیک آمادگی نبود و اگر باز هم به همین شیوه به روی تشک برود برای چهارمین بار مقابل تیلور شکست می‌خورد.

محمد حسین محمدیان پسر خلف عسگری محمدیان نماینده وزن 97 کیلوگرم ایرن در توکیو بود. او که بعد از ۴ سال دوری اجباری از کشتی یک بار دیگر ملی پوش ایران در مسابقات مهمی چون المپیک شده بود، همان گام نخست نا امیدمان کرد. محمدیان و کادر فنی در توهم پیروزی دوسال قبل او در مقابل کایل اسنایدر آمریکایی بودند و همان توهم پیروزی کار دستشان داد. محمدیان خودش سهمیه را گرفت و در آنجا آماده بود ولی انتخابش برای المپیک قدری پیچیده شد. چهار مدعی تقریبا هم تراز در ایران بودند. گلیج؛ محمدیان؛ شعبانی و علیرضا کریمی.

با صلاحدید کادر فنی گلیج کنار گذاشته شد و محمدیان شعبانی و کریمی هر سه به لهستان رفتند تا نفر برتر به المپیک برود. تا قبل از مسابقات روبرو شرایط یکسان بود. کریمی و محمدیان به نیمه نهایی رفتند ولی برنده این مسابقه با فن و بند پیروز نشد. نتیجه ۲بر۲ به نفع محمدیان. در فینال نیز شعبانی حریف محمدیان بود و آن کشتی هم بدون هیچ فنی با نتیجه ۱بر۱ به سود محمدیان تمام شد. محمدیان که در ایران سودای طلای المپیک داشت و در مصاحبه‌ای گفته بود که می‌روم تا تانک روسیه عبد الرشید سعد‌الله یف را منهدم کنم اما در همان دور اول مسابقات به اودیکادزه گرجستانی باخت و با شکست اودیکادزه از سعد‌الله یف، محمدیان خیلی زود از دور رقابت‌ها کنار رفت. اعتماد به نفس کاذب و رویا پردازی‌های محمدیان بعد از شکست اسنایدر در یک تورنمنت نه چندان معتبر کار دست محمدیان و تیم ایران داد. همه می‌دانند قهرمانان بزرگ با نیمی از آمادگی خود در تورنمنت‌ها شرکت می‌کنند و شکست‌هایشان را پلی می‌کنند برای پیروزی در مسابقات مهمی همچون المپیک و به هیچ وجه نباید شکست‌های آنها را به منزله قدرتمندی خودمان و ضعف آنها حساب کرد بلکه باید بدانیم آنها فقط آماده نبودند. ضعف قوای جسمانی و بی نفسی در کشتی محمدیان خصوصا در تایم دوم به وضوح دیده می‌شد. حالا اسنایدری که مغلوب محمدیان بود یک پای فینال بود و محمدیان در رختکن مسابقات.

اما می‌رسیم به وزن آخر مسابقات یعنی وزن 125 کیلوگرم و امیرحسین زارع جوان که می‌توان گفت به نسبت بقیه ملی پوشان ایران، زیباتر و بهتر کشتی گرفت. زارع که پیش از این موفق به شکست بزرگانی همچون بلال ماخوف روس و گنو پتریاشویلی گرجستانی شده بود این بار ملی پوش ایران در مسابقات مهمی چون المپیک بود. او قرعه نسبتا قرعه مناسبی داشت و تنها نفر برتر و سرشناس گروهش گنو پتریاشویلی گرجستانی بود. زارع بعد از دو پیروزی نسبتا راحت برابر اوکراین و کوزوو به مصاف پتریاشویلی رفت که در تایم نخست ۳ امتیاز از او پیش افتاد اما در تایم دوم همان مشکل عدم آمادگی صددرصدی و کمبود نفس گریبان گیر این کشتی گیر هم شد. گرچه پتریاشویلی با تغییر تاکتیک تایم دوم را آغاز کرد، جایی که همه فکر می‌کردند پتریاشویلی نفسش برده است انگار موتورش روشن شد و ۶ امتیاز از زارع گرفت و او را شکست داد. زارع به رده بندی رفت و در آنجا با حریف چینی پنجه در پنجه انداخت و در پایان با نمایشی خوب موفق به شکست حریفش شد و مدال برنز را برای ایران به ارمغان آورد. البته اشاره به این نکته هم لازم است که زارع در ۲۰ سالگی به برنز المپیک رسید و حالا حالا ها برای درخشش وقت دارد .