روزهای قرنطینه در میلان

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران، چگونگی ورود این ویروس به این منطقه هنوز به طور دقیق مشخص نیست و بر پایه حدس و گمان بناست. برخی معتقدند ورود این ویروس از یک مرد۳۸ ساله ایتالیایی، معروف به «بیمار شماره یک ایتالیا» که به تازگی از سفر کاری در شهر ووهان چین،  شهر منشأ شروع ویروس کرونا، برگشته بود، آغاز شد. برخی دیگر بر این باورند که ورود این ویروس از طریق یک زوج جهانگرد چینی که برای گردش به این کشور سفر کرده بودند، و در شهر رم آزمایش کرونای آنها مثبت اعلام شد، اتفاق افتاده است. به گفته روزنامه ال سوله ونتی کواترو «تجزیه و تحلیل ها منشأ چینی این عفونت را تأیید می کند» .

واقعیت این است که امروز دیگر فرقی نمی کند این ویروس چگونه و از چه طریقی وارد شده است.  ویروس کرونا- کووید -۱۹ به معنای واقعی کلمه زندگی نه تنها لمباردی‌ها،  بلکه اکنون همه ایتالیا و بسیاری از ساکنان دیگر جهان را درگیر کرده است.

 صد البته تأثیری که این بیماری همه گیر و قرنطینه اجباری بر استان لومباردی و به ویژه شهر میلان گذاشته است بسیار مشهود و  پیامدهای سنگینی چه از نظر فرهنگی و چه از نظر اقتصادی با خود  بهمراه داشته است. اگر امروز شهر را با دوران قبل از ویروس مقایسه کنیم ، واقعاً غیرقابل تشخیص است. ویروسی که در ابتدا خیلی دور به نظر می رسید، اکنون هفته هاست زندگی روزمره شهروندان را تحت تأثیر خود قرار داده است.  اگر بخواهیم گذری  اجمالی به شرایط پیشا ویروس به شهر میلان داشته باشیم، اشاره به چند نکته برای استنباط بهتر شرایط این شهر به درک بهتر ما از موقعیت آن کمک می کند. میلان پایتخت اقتصادی و از جهاتی پایتخت فرهنگی کشور ایتالیا و یکی از مهمترین شهرها در صحنه اروپا و جهان محسوب می شود، همچنین معروف به شهر مُد، صنعت، معماری و ساختمان های مهم اداری و شرکت های چندملیتی است. در سال ۲۰۱۵ نمایشگاه بین المللی صنعت غذایی اکسپو روح تازه ای به این شهر بخشید و آن را بیش از هر موقع دیگری به یک شهر جهانی تبدیل کرد و به اقتصاد آن به طرز فزاینده ای رونق داد، جایی که کسانی که آن را به چشم انتقادی می نگرند، می گویند شهری که مردمش مدام در حال دویدن، حرکت و تکاپو هستند. روزهای معمولی یک شهروند میلانی در سه مرحله تعریف می شد: ۸ صبح شروع ساعت کاری، ساعت ۱۸ بعد ازظهر اتمام کار همراه با همکاران و دوستان به صرف پیش غذا و یا شرکت در یک رویداد فرهنگی  و در آخر صرف شام همراه با خانواده و دوستان در یک رستوران مد روز و یا تازه افتتاح شده.

 بله، تمام این فعالیت های مردمی و روزمره تا اطلاع ثانوی برای مدتی نامعلوم به تعلیق درآمده اند و یا به پایان رسیده اند.

شهروند میلانی در فاصله چند روز جهان خود را دگرگون دید و محبوس در خانه، به تماشای اخبار تلویزیون، مدام در حال تکرار این سؤال که چه اتفاقی افتاد؟ چه بر سر ما خواهد آمد؟

احکام صادر شده توسط دولت که شامل اقدامات محدود کننده فعالیت های شهروندی بودند، از تاریخ 26 فوریه، ۷ اسفند ماه،  آغاز شدند و سپس در روزهای بعدی، 3 مارس، 4 مارس،11 مارس، برابر با 13 ، 14 و21 اسفندماه، ابتدا در استان لمباردی به روشی سختگیرانه و سپس در سراسر ایتالیا، با توجه به گسترش سریع و مخرب ویروس کرونا، و با توجه به قربانیان و مبتلایان روز افزون آن، اعمال شدند.

در این بازه زمانی میلان ، شهر فرصت ها، جایی که ده ها هزار کارگر، کارمند و دانشجو طی سال ها از سراسر ایتالیا  به ویژه از مناطق فقیرتر جنوب کشور به این شهر کوچ کرده بودند، در فاصله چند روز در برابر چشمان بسیاری از کسانی که این شهر را به عنوان خانه دوم خود انتخاب کرده بودند به یک زندان تبدیل شد. هنگامی که دولت در اوایل ماه مارس تصمیم گرفت تمام استان لومباردی را به عنوان یک منطقه قرمز در نظر بگیرد و ورودی و خروجی های شهر را تحت کنترل درآورد،  ده ها هزار نفر به خصوص شهروندان مناطق مرکزی و جنوبی ایتالیا به امید فرار از ویروس کرونا، به سمت ایستگاه‌های قطار، فرودگاه‌ها و جاده ها هجوم بردند و به سوی شهرهای خود روانه شدند. همانطور که واضح است توصیه‌های دولت در ارتباط به محدود کردن جابه جایی ها  و سفرهای غیر ضروری با هدف کنترل گسترش ویروس به کار نیامدند و همین امر سبب همه گیری و گسترش فزاینده ویروس در سراسر کشور شد.

 اما کسانی که در میلان ماندند چگونه روزها و هفته های قرنطینه را سپری می کنند؟

در روزهای ابتدایی قرنطینه و در حین ناباوری اوضاعی که روز به روز  رو به وخامت می گذاشت و شمار مبتلایان و قربانیان ویروس بالا می رفت، مردم شهر سعی بر آن داشتند تا خود را به یک روال روزمره عادت دهند و حمایت خود را از یکدیگر، بخصوص از کادر پزشکی که در صف اول مبارزه در بیمارستان ها با ویروس کرونا بودند، به روش های مختلفی از جمله آواز خواندن و ساز زدن، تشویق و دست زدن،  با تبادل جمله های امید بخش و نشان دادن پرچم کشورشان از بالکن و پنجره خانه هایشان، اعلام کنند. اما رفته رفته این تبادل امید و سرزندگی جایش را به سکوت داد. بعد از گذشت یک ماه از قرنطینه، حالا صدایی جز صدای آژیر آمبولانس ها و گه گاهی صدای ماشین های ارتش صدای دیگری به گوش نمی رسد. در فروشگاه های عرضه مواد غذایی صف های طولانی با  احترام به فاصله ایمنی از ساعات اولیه تا آخرین ساعات کاری تشکیل می شوند و مردم غمگین و ماتم زده با اضطرابی بی سابقه مواد غذایی مورد نیازشان را تهیه می کنند.

نخست وزیر ایتالیا جوزپه کونته و دیگر سیاستمداران کشور اما هر شب از تلویزیون ملی با مردم صحبت می کنند و آنها را از اتفاقات و تصمیمات روزانه مطلع و آموزش های ایمنی لازم را در اختیار شهروندان قرار می دهند.

محدودیت های وضع شده از سمت دولت شامل جلوگیری از تردد غیر ضروری و تنها در مواقع ضروری، با به همراه داشتن «فرم خود اظهاری برای خروج از منزل» که شامل رفتن به داروخانه، مراجعه به پزشک و تهیه مواد غذایی می باشد. در صورت همراه نداشتن این فرم، پلیس جریمه های سنگینی اعمال می کند و در بعضی از موارد ، بسته به شرایط شامل جزای حبس نیز می شود.

 جانلوکا بریگولیا، استاد تاریخ آموزه‌های سیاسی در دانشگاه ونیز، در روزنامه ال پست شرایط حاضر را چنین توصیف می کند:«در چند هفته گذشته اتفاقاتی افتاده اند که ما هرگز نمی توانستیم تصور کنیم (شاید)و به موقعیت هایی عادت کرده ایم که تا مدتی پیش غیرممکن به نظر می رسیدند. روزها مانند قایقرانی در خواب سپری می شوند، اما می‌دانیم که به سمت دریایی آزاد از ابهامات در حال حرکت هستیم. ما به خوبی می‌دانیم که وارد یک بحران با پیامدهای بالقوه فاجعه بار شده ایم. نسل ما برای اولین بار خود را در برابر یک تقاطع تاریخی می‌بیند و این به ما می‌آموزد که گذرگاه های تاریخی همیشه بدون ضمانت هستند.»

در شرایط اضطراری سلامت عمومی  و بحران شمال ایتالیا، بسیاری از فعالیت‌های صنعتی، فرهنگی و اجتماعی متوقف شده‌اند و بسیاری از کارمندان کار خود را از دست داده‌اند و یا در مرخصی اجباری به سر می برند. دولت ایتالیا در اولین روز ماه آوریل مصادف با ۱۳ فروردین ماه،  با توجه به آمار بالای قربانیان و مبتلایان ویروس کرونا که تا به امروز از مرز ۱۰ هزار قربانی گذشته است، مدت قرنطینه را مجدداً تا روز ۱۳ آوریل مصادف با ۲۵ فروردین ماه تمدید کرد. در این حین محصلان در خانه،  با کلاس های درس مجازی، سال تحصیلی را رو به پایان می برند، با این سؤال که آیا باز می توانند به مدرسه بازگردند و دوستان خود را  از نزدیک ببیند؟