جنگ پشت دیوارهای ادلب
زمانی که بحران سوریه در اواخر سال ۲۰۱۱ آغاز شد، کمتر کسی باور می‌کرد که در نهایت پای ترکیه و روسیه نیز به این معرکه باز شود؛ اما از همان ابتدا نیز مشخص بود که روس‌ها و ترک‌ها از ورود به این معرکه به دنبال احیای حوزه نفوذ خود در منطقه هستند.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق، اکنون آشوب به پشت دیوارهای ادلب رسیده و این در حالی است که سران کشورها در حال رایزنی هستند تا شاید بتوانند اوضاع را کمی آرام کنند؛ اما به نظر نمی‌رسد بتوانند رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهوری ترکیه یا ولادیمیر پوتین، همتای روس او را راضی کنند تا به نقطه اشتراکی برای پایان بحران ادلب برسند. رجب طیب اردوغان روز گذشته در گفت‌وگو با خبرنگاران با بیان اینکه روسیه به حمایت حداکثری از دولت سوریه می‌پردازد، گفت: روسیه منکر حمایت از ارتش سوریه است؛ اما حضورمان در ادلب به دلیل سرنوشت ماست و ما محکوم به ماندن در ادلب هستیم. او در ادامه از سفر هیئت روسیه به ترکیه برای انجام مذاکرات درباره موضوع ادلب خبر داد و افزود: مذاکرات با پوتین در بالاترین سطح برای تعیین نقشه راه و ارزیابی کاستی‌ها همچنان ادامه و این احتمال وجود دارد که پنجم مارس با رئیس‌جمهوری روسیه دیدار کنم. اما دیمیتری پسکوف، سخنگوی کاخ کرملین، به سؤالات روزنامه‌نگاران درباره اینکه اردوغان روز پنجم مارس با ولادیمیر پوتین دیدار خواهد کرد، پاسخ داد که در‌حال‌حاضر نمی‌توان از دیدار دوجانبه اردوغان و پوتین سخن گفت؛ اما احتمال انجام مذاکرات چند‌طرفه با شرکت روسیه، ترکیه و ایران را بررسی خواهیم کرد. این در حالی است که در میدان جنگ ادلب یگان‌های ارتش سوریه در حال پیشروی هستند. به گزارش خبرگزاری رسمی سوریه، یگان‌های سوریه روز گذشته نیز تل النار و هشت روستای دیگر را در حومه جنوبی ادلب آزاد کردند. استان ادلب ۱۱ درصد از خاک سوریه را تشکیل می‌دهد و نیروهای سوری در ماه‌های اخیر بخش‌های زیادی از آن را از کنترل مخالفان دولت دمشق و عناصر حمایت‌شده از سوی ترکیه آزاد کرده‌اند. ادامه این پیشروی‌ها ممکن است در نهایت به ترک نیروهای نظامی ترکیه و شبه‌نظامیان وابسته به آنها منجر شود؛ اما این دلیل محکمی نخواهد بود تا روابط مسکو و آنکارا تحت‌الشعاع آن قرار گرفته و کم‌فروغ شود؛ چرا‌که از یک سو مشکلات عدیده پیش‌آمده برای آمریکا ممکن است بیش از آنکه تصور شود، خروج آمریکایی‌ها را از منطقه فراهم کند و این موضوع سبب محکم‌تر‌شدن روابط بازیگران دیگر از‌جمله آنکارا و مسکو خواهد شد. از سوی دیگر میل به توسعه حوزه نفوذ در میان مقامات کرملین که این‌بار ممکن است دامنه آن تا شمال آفریقا و آن سوی مدیترانه را در بر بگیرد، نیز عامل مهمی برای انتقال نقاط بحرانی و جابه‌جا‌شدن آن خواهد بود و در‌این‌میان ترکیه نیز به‌عنوان بازیگری پرانرژی دست‌کم تا زمانی که اردوغان، رئیس‌جمهوری این کشور، بر مسند قدرت تکیه داده، سعی می‌کند با همراه‌شدن هم‌زمان با دو اَبَر‌قدرت شرق و غرب، اهداف توسعه‌ای خود را دنبال کند.
