زنان عشایر که در گویش ایلیاتی، " زینه " خوانده می شوند، نقش بسیار مهم و برجسته ای در صحنه زندگی ایفا می کنند. به گونه ای که به جرات می توان گفت، ستون مهم زندگی سخت و دشوار عشایر کوچ رو، زنان هستند.با توجه به فرهنگ زندگی عشایری که چنین نقشی را از دیرباز برای زنان تعریف کرده، کار زنان عشایری به شیوه های مختلف در خدمت رشد و توسعه اقتصاد خانواده قرار می گیرد. نقش پایاپای زنان در پرورش و نگهداری گوسفندان، تهیه و تولید محصولات متنوع دامی، مشارکت فعال در کشاورزی، بافتن قالیچه و گلیم و جاجیم وگبه و ساخت صنایع دستی زیبا، در کنار ایفای نقش همسری و مادری، آنان را به تکیه گاه محکم و استواری برای خانواده تبدیل کرده است. با این حال اغلب زنان عشایری از کمبودها و نارسایی های بسیاری رنج می برند؛ نارسایی هایی که به مانع بزرگی در راه رشد و شکوفایی استعدادهای آنان بدل شده است. زندگی در کوچ و عدم سکون در نقطه ای خاص و همچنین، رفت و آمد سالیانه میان ییلاق و قشلاق در مسیرهای طولانی و چندصد کیلومتری در حاشیه راه های مواصلاتی شهری و استانی، خود به خود خانواده های عشایر را دور از فضای شهر و روستا و امکانات گریزناپذیر شهرنشینی و توسعه نگاه می دارد و بنابراین، میزان دسترسی به امکانات آموزشی و بهداشتی را تا حداقل، تقلیل می دهد. دوری از امکانات رفاهی به دلیل زندگی در دل طبیعت و انس گرفتن با چارچوب های زندگی عشایری، زنان عشایر را زودتر پیر و شکسته می کند و دیری نمی پاید که رنگ جوانی از رخسار دختران کم سن و سال و حتی زنان جوان محو می شود.