چقدر میدهی درمان شوی؟

زیاد شنیدهاید که در کشورهای غربی و توسعهیافته هزینههای درمان دغدغه عموم نیست و مردم هیچ نگرانیای بابت طولانی و گران شدن مراحل درمانیشان ندارند. از جمله دلایل عمده این طیبخاطر وجود بیمههای معنادار و ضروری است.
از این رو بیماران در این کشورها کمتر درگیر هزینههای سرسامآور درمان و درگیری با مسائل مالی بیمارستانها میشوند. اما متاسفانه در ایران به محض شنیدن نام بیمارستان در ابتدای امر نوعی تقسیمبندی در ذهن شکل میگیرد مبنیبر دولتی یا خصوصی؛ بیمارستانهای خصوصی به گران بودن و اما با کیفیت بودن معروفند و بیمارستانهای دولتی به ارزانتر بودن، اما بیکیفیتی متهمند. واقعیت این است که ذهن مردم درگیر یکسری تجربیات در این حوزه شده که البته چندان هم اشتباه نیست؛ چراکه ریشه در تجربیات عینی دارد.
آغاز بازسازی
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فرهیختگان ، بسیاری از بیمارستانهای کشور از فرسودگی رنج میبرند، به همین دلیل طرح بازسازی این بیمارستانها بیش از دو سال است که آغاز شده. مطالعات کارشناسی نشان میدهد که اگر ساخت یک بیمارستان نوساز 100درصد هزینه دارد، مقاومسازی یک بیمارستان فرسوده مشابه آن 120درصد هزینه دارد؛ سیاست وزارت بهداشت جایگزین کردن بیمارستانهای فرسوده بهجای مقاومسازی است.
تفاوتها
وضعیت بیمارستانهای کشور؛ چه در بخش دولتی و چه خصوصی تفاوتهای فاحشی دارند. از فیزیک و هتلینگ بیمارستان گرفته تا وضعیت خدماترسانی و بعضا کادر پزشکی همه منوط به تعرفههای بیمارستانی است که هر ساله توسط سیستم حاکمیتی متولی بهداشت و درمان مشخص و ابلاغ میشود. اما الزاما تمام بیمارستانها خود را مجاب به رعایت آنها نمیکنند چون نظارت نظاممندی در بخش بیمارستانی چندان که توقع میرود، وجود ندارد. از سوی دیگر برخی بیمارستانهای خصوصی بیشتر به درآمدزایی البته به صورت قانونی میپردازند. این در حالی است که در برخی از موارد بیمار مجبور به پرداخت مابهالتفاوت زیادی بابت هر شب بستری شدن میشود که هیچ بیمهای این مابهالتفاوت را تقبل نمیکند. اصلیترین نکته اینجاست که بسیاری از بیماران به خاطر کیفیت بهتر خدمات و حتی گاهی اطمینان بیشتر به این بیمارستانها ترجیح میدهند با وجود نداشتن وضعیت مالی مناسب به همین بیمارستانها مراجعه کنند و حتی گاهی مجبور هستند برای اینکه از پس مخارجشان برآیند تمام زندگی خود را به حراج بگذارند. اما در بیمارستانهای دولتی وضعیت بهگونهای دیگر آزاردهنده است. هزینهها پایینتر ولی شلوغی و ازدحام در حدی است که هم خود به خود کیفیت خدمات را کاهش میدهد، هم با کمبود تخت خالی روبهرو میشویم. در مواردی هم این ازدحام و شلوغی باعث بالا رفتن خطای پزشکی شده و در نتیجه رضایت عمومی را تحت تاثیر قرار میدهد و باعث نارضایتی میشود.
برترینها
شاید برای همه جالب باشد که بدانند برترین بیمارستانهای کشور کدام هستند؛ بیمارستانهایی که شاید جزء بیمارستانهای معروف یا گمنام باشند، اما از لحاظ ارائه خدمات رتبه برتر را کسب کردهاند.بنا بر اعلام ارزیابان، در خصوص بیمارستانهای برتر در زمینه استقرار برنامه حاکمیت بالینی میتوان به بیمارستان بقیهاللهالاعظم تهران اشاره کرد، چراکه این بیمارستان در تمامی محورها، عملکرد مثبتی داشته و همچنین در زمینه رویکرد فرهنگ سازمانی و تعهد مدیریتی در بین بیمارستانهای کشور جزء بیمارستانهای شاخص است. در این راستا بیمارستان بهارلوی تهران بهترین بیمارستان از نظر ایمنی بیمار، بیمارستان شهید چمران تهران بهترین بیمارستان در زمینه مدیریت کارکنان، بیمارستان شهید رجایی و شهید فقیهیشیراز از جمله بهترین بیمارستانها از نظر مدیریت همراهان بیمار، بیمارستان امام رضا(ع) مشهد و امام حسین(ع) تهران جزء بهترین بیمارستانها از نظر اثربخشی بالینی و بیمارستان شریعتی تهران بهترین بیمارستان از نظر ممیزی بالینی هستند. نکته قابلتوجه آنکه در بعضی از استانها بیمارستانهای دولتی غیردانشگاهی (نظامی، نفت و تامین اجتماعی) گوی رقابت را ربوده و حتی بیمارستانهای صاحبنام خصوصی و دانشگاهی استان مربوطه را پشت سر نهادهاند. همچنین در حالی که در دانشگاههای علوم پزشکی در دو شهر شاهرود و سبزوار چند بیمارستان موفق به کسب عناوین برتر کشور شدهاند، هیچ نشانی از بعضی دانشگاههای علوم پزشکی بزرگتر بین اسامی برگزیدگان نیست.
نکته
کمبود پزشک یکی از مشکلاتی است که بیمارستانها با آن دست و پنجه نرم میکنند. بیشترین کمبود پزشک را در رشتههای رادیولوژی، چشم، گوش و حلق و بینی، مغز و اعصاب در کشور داریم و در این خصوص با مشکل پزشک متخصص روبهرو هستیم، ضمن آنکه نیاز به 700 متخصص مغز و اعصاب در کشور داریم. این درحالی است که سالانه 60 نفر از این رشته فارغالتحصیل میشوند.
محرومترین و توسعهیافتهترین
یک پژوهش دانشگاهی در دانشگاه شهید بهشتی تهران به معرفی محرومترین و توسعهیافتهترین استانها از نظر شاخصهای بهداشتی پرداخته است.
براساس نتایج این پژوهش، بالاترین سطح توسعهیافتگی در مسائل بهداشتی و درمانی مربوط به استانهای سمنان، یزد، مازندران، چهارمحال و بختیاری و گیلان است.
پایینترین درجه توسعهیافتگی به استانهای قزوین، اردبیل، کهگیلویهوبویراحمد، آذربایجانغربی، سیستان و بلوچستان و هرمزگان تعلق دارند.