ارائه کارنامه اقتصادی از تریبون ملل متحد
رهبران جهان با آغاز به کار مجمع عمومی سازمان ملل متحد به رسم سالانه پشت تریبون قرار گرفتند و از دستاوردهای جهانی و کشوری سخن راندند، به مواضع رقبا و دشمنان‌شان تاختند و البته جاهایی به معضلات جهانی هم تشر زدند.
کشکولی که در چند روز اخیر از این سخنرانی‌ها به دست آمد چند محور کلیدی داشت که تهدیدهایی همچون تغییرات اقلیمی و جنگ و ترور از آن دسته بودند اما بیشترین تمرکز بر ارائه عملکرد رهبران در داخل کشورهای متبوع‌شان بود. هر چند به تناسب جایگاه سازمان ملل این به رخ کشیدن‌ها رنگ و روی رقابت منطقهیی داشت اما قطعا سراغ بیشترین تاثیر را باید در رقابت‌های سیاسی داخلی گرفت. در‌واقع سازمان ملل به صحنه و تریبونی برای اعلان عمومی کارنامه دولت‌ها تبدیل شده تا صدای‌شان رساتر به گوش رقبا برسد. جالب اینجاست که در این سر و صداها زنگ اقتصاد را راحت‌تر می‌شود شنید، آن‌هم از‌سوی کشورهایی که توانسته‌اند در یک‌سال اخیر یا در روندی بلندمدت قدرت اقتصادی برای خود دست و پا کرده یا آن را استحکام بخشیده‌اند.
این جادوی اقتصاد است که خط‌کشی قابل‌باور برای سنجش مدیریت کلان کشوری فراهم کرده و نه گریزی از آن وجود دارد و نه قابل چشم‌پوشی است. با این تغییر پارادایم است که اقتصاد نه‌تنها جایگاهی ویژه در مقایسه بین دولی پیدا کرده بلکه به‌عنوان هسته اصلی ساماندهی مجدد سیاست داخلی و خارجی نیز ایفای نقش می‌کند.
رییس‌جمهور روحانی هم که این‌بار سخنرانی موجز و کوتاهی در صحن سازمان ملل داشت پس از مرور اختلافات منطقهیی و البته نهیب به تعهد امریکا درقبال برجام، شاه‌بیت غزل خود را به عرضه کردن کارنامه اقتصادی دولت اختصاص داد.
این اتفاق دو دلیل عمده داشت؛ یکی اینکه رقبای سیاسی داخلی را متوجه کند که بدون درآمدهای نفتی که کشورهای نفت‌خیز را به یک مصیبت عظمی گرفتار کرده است، ایران ضمن حفظ تورم تک‌رقمی، رشد اقتصادی قابل‌توجهی کسب کرده و ثبات اقتصادی نیز بیش از هر وقت دیگری قابل لمس است.
از‌سوی دیگر اما رییس‌جمهور سعی کرد با آمار و داده نشان دهد اگر سرمایه‌گذاری در جهان عزم عزیمت به خاورمیانه دارد، ایران یکی از گزینه‌های مناسب خواهد بود، کشوری که از بند تحریم‌ها رهایی یافته و مدیریت اقتصادی خوبی نیز تجربه کرده است.
فراخوان حسن روحانی برای جذب سرمایه‌گذاری، سال گذشته نیز محور سخنانش در مجمع عمومی سازمان ملل بود و همان وقت نیز تولید صادرات‌گرا را یک حوزه جذاب برای همکاری اقتصادی برشمرد. این دوره اما انگار رییس دولت با اعتماد به نفس بیشتری سخن می‌گفت و به پشتوانه آمار ارائه مناسب‌تری از اقتصاد ایران داشت.
محوریت اقتصادی سخنان رییس‌جمهور در نشست خبری با رسانه‌ها در نیویورک نیز به وضوح قابل مشاهده بود، مخصوصا وقتی که در جواب یک سوال در مورد حضور شرکت‌های امریکایی در ایران صراحتا اعلام کرد که ایران هیچ محدودیتی برای این شرکت‌ها ندارد و زیرکانه با گزاره‌یی تحریک‌آمیز توپ را در زمین دولت امریکا انداخت که اجازه نمی‌دهد شرکت‌های امریکایی از فرصت بازگشت ایران به عرصه جهانی اقتصاد استفاده کنند.
با این حساب سفر به ونزوئلا و کوبا اگر صرفا سفری نمایشی و سیاسی بود، سفر به نیویورک کاملا با هدف فعال‌سازی ظرفیت دیپلماسی اقتصادی صورت گرفت. حسن روحانی که یک‌بار طعم پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری را چشیده قطعا در ادامه راه تا پایان سال نیز سعی خواهد کرد با افزایش لمس تحول اقتصادی برای عامه مردم، کرسی خود را نگه دارد و این آخرین سفر به نیویورک نباشد. شاید فرصت برای مانور رسانه‌یی به اندازه کافی وجود نداشته باشد اما درنهایت استفاده از تریبون‌های معتبر هم در داخل دلگرمی ایجاد خواهد کرد و هم با پوشش رسانه‌یی گسترده در سطح بین‌المللی بر نگرش سرمایه‌گذاران خارجی تاثیر مثبت خواهد داشت.
*کارشناس اقتصادی
