سیگنال‌های اقتصادی سفر داوود اوغلو به ایران
اقتصاد سال 94 نویدبخش گسترش روابط تجاری و دوستی با جهان بود و از همان ابتدای سال با رفت‌وآمدهای بسیار هیات‌های تجاری آغاز شد و در ادامه هم سفر ریاست‌جمهوری کشورمان به اروپا اتفاق افتاد...
و مقامات عالیرتبه کشورهایی همچون روسیه، چین، سوییس و در نهایت ترکیه به ایران سفر کردند. تمامی این ایاب‌وذهاب‌ها را باید به فال نیک گرفت و آینده پررونقی با انجام مراودات تجاری برای اقتصاد ایران می‌توان پیش‌بینی کرد. اما برای تحلیل این شرایط در سازوکار اقتصادی کشور باید یک واقعیت را پذیرفت که هنوز با جذب سرمایه‌گذاری خارجی مستقیم فاصله داریم و در کوتاه‌مدت آثار این تعاملات را می‌توان در سرمایه‌گذاری غیرمستقیم دید که البته اقتصاد کشور را بسیار منتفع می‌کند. سرمایه‌گذاران خارجی با ورود به بازارهای مالی و بورس کشور، منافع زیادی برایمان به همراه خواهند آورد. به عنوان مثال توافقات اخیر ایران و ترکیه برای حضور در بورس طرفین می‌تواند بسیار راهگشا باشد خصوصا در دوره زمانی که بورس ما روزهای خوبی را پشت سر نمی‌گذارد. دسترسی ایران به بازار کشورهایی مثل ترکیه با توجه به نرخ بهره بین بانکی ما که هنوز بسیار بالاست، بسیار اقدام مثبتی است. درحال حاضر در بسیاری از کشورهای مورد نظر برای ایجاد تعاملات تجاری نرخ بهره بین 3 تا 4درصد و اگر سرمایه‌گذاران داخلی بتوانند به این منابع دسترسی داشته باشند با قدرت عمل و نقدینگی بیشتر
اقدام به آغاز پروژه‌های تجاری می‌کنند و این مجرا دقیقا محلی برای تامین منابع سرمایه‌گذاران داخلی است که در کوتاه‌مدت امکان آن فراهم خواهد شد. فروش اوراق مشارکت، تامین مالی حضور در بورس از طریق گسترش روابط تجاری ایران با کشورهای دیگر اقداماتی است که آثار آن را در کوتاه‌مدت می‌توان در اقتصاد کشور دید. البته لازمه اقداماتی مانند حضور کشورهای دیگر در بورس ما شفاف‌سازی و دسترسی کارگزاران به اطلاعات جامع است. در مجموع انجام مراودات و مذاکرات با مقامات رسمی کشورهای دیگر در کوتاه‌مدت می‌تواند تاثیر بسیار مثبتی بر اقتصاد کشور بگذارد به شرط آنکه عمدتا گزینه انتخابی برای انجام این مراودات کشورهایی باشند که رابطه تجاری بهتری با آنها داریم. درحال حاضر ترکیه بسیار گزینه مناسبی است و از ظرفیت اقتصادی دیگر همسایگان مانند پاکستان هم باید استفاده کرد. اما برای رسیدن به کشورهایی که تاکنون رابطه تجاری کمی یا در حد صفری با آنها داشته‌ایم باید اندکی صبر کرد و کشوری مثل امریکا به نظر بعید می‌رسد که حتی خود آنها تمایلی به ورود به بازار ما داشته باشند چراکه به دلیل عدم اطمینان دو طرف با کندی بیشتری در این باره عمل می‌کنند و
برای آنها مهم است که منابعشان در کجا و به دست چه کسانی قرار است استفاده شود. بنابراین برای جذب سرمایه‌گذاران خارجی در وهله اول باید کشورهای همسایه را مورد هدف قرار داد و بعد از آن به سمت کشورهای اروپایی، امریکای جنوبی و بعد کانادا و در نهایت اگر دیوار عدم اطمینان بین ایران و امریکا شکست، حرکت کرد. در مسیر پیشرفت مراودات تجاری با کشورهای جهان و جذب سرمایه‌گذاران خارجی نگرانی می‌رود که اشتباهات گذشته تکرار شود و کشور ما تبدیل به یک بازار مصرفی برای کالاهای تولیدی این کشورها شود اما رفع این نگرانی کاملا وابسته به نوع عملکرد کشور ماست. اگر عملکرد داخلی ما به صورتی باشد که برای واردات محدودیت‌هایی قایل شویم، اشتباهات گذشته هم تکرار نخواهد شد. نخستین شرط برای تحقق این هدف الحاق به سازمان تجارت جهانی است و در این راستا باید دو اقدام اساسی انجام شود. اول اینکه دست از سیاست‌های حمایتی و وضع تعرفه‌های حمایتی برداریم تا درجه رقابت‌پذیری بالا رود و اقدام مهم دیگر این است که به هیچ وجه ارزی برای واردات کالاهای مصرفی تعلق نگیرد. حتی در مورد کالاهای استراتژیک میانی هم احتیاط بیشتری به خرج دهیم. در این صورت به صورت
خودبه‌خود واردکنندگان مجبور می‌شوند ارز مورد نیاز خود را به صورت آزاد تامین کنند و در نتیجه به سمت واقعی‌سازی قیمت ارز حرکت خواهیم کرد. این اقدامات به این معنا نیست که جلو واردات باید گرفته شود بلکه به این معناست که با واردات آزاد قدرت رقابت‌پذیری برای تولیدکنندگان داخل هم فراهم خواهد شد و بازار از حالت انحصاری(تولیدکننده داخلی یا واردات به صورت تام) خارج می‌شود و درجه رقابت‌پذیری بالا می‌رود. در صورت پیاده‌سازی چنین فرآیندی خودبه‌خود این امکان که بازار ما به عرصه‌یی برای فروش کالاهای خارجی تبدیل شود، منتفی خواهد بود. *کارشناس اقتصاد بین‌الملل
ارسال نظرات
