اقتصاد آنلاین- امیرحسین حسینی مومن زاده؛ تیم ملی کشتی فرنگی ایران با هدایت محمد بنا با با پنج ملی پوش راهی المپیک شد که در پایان با کسب یک مدال طلا، یک مدال برنز و دو عنوان پنجمی و یک عنوان دهمی به کار خود پایان داد.
با وجود این نتایج قابل قبول، بدون شک کسانی که حتی بیننده عادی مسابقات کشتی هم باشند متوجه افت محسوس برخی فرنگی کاران ایران در کارزار المپیک شدند. برای مثال وزن اول المپیکی ما علیرضا نجاتی بود که در همان دور اول کاملا ناامیدمان کرد. نجاتی کسی بود که در مسابقات جهانی نورسلطان قزاقستان با دلاوری و شکست حریفی عنوان دار و آماده بنام تسمرادوف مدال برنز را به دست آورد و همان جا سهمیه المپیک را هم کسب کرد. در فاصله دوسال از جهانی نورسلطان تا المپیک توکیو، نجاتی در بهترین شرایط تمرینی بود و انصافا هم طی این دوسال کشتی های خوبی گرفته بود. اما دقیقا جایی که همه از او انتظار مدال داشتند، ورق برگشت و اتفاق دیگری افتاد. باخت ۵ بر۵ در مقابل کشتی گیر ارمنستانی آن هم دور اول و روز اول. مربیان تیم، وزن کم کردن های روز قبل از مسابقه را دلیل شکست نجاتی عنوان و ادعا کردند که نتوانستند او را ریکاوری کنند. سپس محمد بنا هم گفت که علیرضا نجاتی بد غذاست و هرچیزی نمی تواند بخورد و نقل قول هایی از این دست.
شاید در نگاه اول از این موضوع بگذریم اما اگر دقیق تر نگاه کنیم، می بینیم این یک بهانه است برای سرپوشی برعدم آمادگی نجاتی. مگر او در نورسلطان در همین وزن کشتی نگرفت؟ چرا آنجا بدغذا و بی حال نبود؟ در این مدت چه بر سر علیرضا نجاتی آمد که این گونه در المپیک کارکرد؟ یا در مورد اضافه وزن او باید گفت که به غیر از سایر اوزان، برای شخص نجاتی از مدت ها قبل مشخص بود که او گزینه اصلی کادر فنی تیم ملی برای المپیک بوده پس چرا وزنش کنترل نشد؟ اصلا مگر بقیه کشتی گیران وزن کم نمی کنند؟ چرا چنین بهانه‌ای تنها برای نجاتی وجود داشت؟
دیگر ملی پوش روز اول المپیک ما امین میرزازاده بود که در گروه مرگ همراه لوپز و کایالپ قرار گرفت. اگرچه همه کارشناسان و یا شاید همه کسانی که حتی یکبار کشتی کایالپ ترک و لوپز کوبایی را دیده بودند می دانستند میرزازاده شانس زیادی در مقابل این دو قهرمان بلند آوازه ندارد اما این را هم بگوییم که میرزازاده هم کار محیرالعقولی انجام نداد. عنوان پنجمی المپیک در جایی که تنها دو مدعی برای طلای یک وزن حضور دارد و هر دو در یک گروه هستند، ارزش چندانی ندارد.
اما پس از اتفاقات روز اول، در روز دوم المپیک اتفاقات دیگری برای کشتی فرنگی رقم خورد که از ناکامی روز اول کاست. کاپیتان تیم ایران محمدعلی گرایی که همه او را شانس اصلی کسب مدال طلا می دانستد، با قرعه ای مناسب رقابت خود را آغاز کرد. کشتی اول با کوبا با نتیجه ۷ بر ۳ ختم به خیر شد اما نشانه های ضعف قوای جسمانی و کمبود نفس در کشتی دوم گرایی به وضوح دیده شد، آن هم در مقابل کشتی گیری از کرواسی . گرایی که تا ثانیه های پایانی از حریف عقب بود با یک فن پرشی که به سنجاب پرنده تامپیک معروف شد، دو امتیاز را جبران کرد و توانست پیروز شود که چه بسا اگر فن ریسکی او درست از آب نمی آمد، قطعا دست کشتی گیر ۳۳ ساله کرواسی بالا می رفت. در کشتی سوم که نیمه نهایی محسوب می شود، تنها رقیب جدی گرایی در نیمگروه خودش یعنی لورینچ مجارستانی مقابل او ایستاد که این کشتی گیر هم سن و سال دار و کم نفس بود اما ورق برگشت و در پایان گرایی شکست خورد و دست لورینچ بالا رفت. تحلیل بدنی و نداشتن برنامه خاص برای ادامه کشتی و همچنین اشتباه در دفاع هنگام خاک نقاط اصلی ضعف و دلایل شکست گرایی بود. هزاران امید و آرزوی طلای گرایی به کابوسی مرگبار تبدیل شد. گرایی راهی رده بندی شد و در این دیدار مقابل کشتی گیر میزبان قرار گرفت. تایم اول را گرایی پیروز شد اما در تایم دوم همان ماجرای آشنای تحلیل قوای جسمانی تکرار شد. کمبود نفس، اشتباهات فردی و اخطار باعث شد روند مسابقه برگردد و آنگونه که دیدید ژاپنی گمنام فن ۵ امتیازی به گرایی زد. شاید این ژاپنی در خواب هم نمی دید چنین فنی به قهرمان بزرگی هچون گرایی بزند و در انتها یک فن ریسکی و ۴ امتیاز دیگر و شد آنچه که نباید می شد. یعنی شکستی سنگین برای پرامید ترین فرنگی کار ایران و مدال طلایی که به یکباره به مقام پنجمی تبدیل شد و تمام آرزوها و زحمت ها بر باد رفت ...
چه بر سر گرایی نورسلطان آوردند که آن بدن شاداب و آماده که کیم هیوون وو کره را در هم کوبید و کاتاراگا مولداوی و گرجستانی بد بدن را نقره داغ کرد و آنجا تنها بر سر یک اشتباه آن هم نه از جانب خودش بلکه از جانب مربیان و چلنج اشتباه، مدال طلایش به برنز تبدیل شد. چه بر سر آن گرایی آماده آمد که در توکیو با بدنی سست و ساکن و دور از دوران اوج خود این چنین دست خالی از کارزار المپیک بازگشت؟
و اما محمد هادی ساروی. او که از نورسلطان تا توکیو بسیار پیشرفت کرده بود با قرعه ای نسبتا مناسب مسابقات را آغاز کرد و بعد از دو برد شیرین و مقتدرانه به سد محکمی بنام آرتور آلکسانیان برخورد کرد. ارمنی کشتی بلد و کهنه کار و با تجربه که کوله باری از مدال های جهانی و المپیک را دارد با تکیه بر تجربیاتش جوان دلاور ما را شکست داد تا ساروی نیز همچون گرایی به رده بندی برود. در رده بندی اوضاع خوب بود چرا که ساروی با تغییر تاکتیک از امتیاز خاک به امتیاز سرپا موفق شد حریف فلاندی را شکست دهد و با نشان برنز المپیک خودش را به عنوان مدعی در این وزن به دنیا معرفی کند. البته نا گفته نماند که تنها یک کشتی گیر سطح اول دنیا در گروه ساروی بود و آن هم آلکسانیان ارمنی بود که ساروی را شکست داد و این مطلب خود جای بحث و گفتگو دارد.
و در آخر با اعطای تحسین برای مدال طلای محمد رضا گرایی، برای این دلاور جوان و آینده دار بهترین آرزوها را خواهیم داشت. برادر کوچک محمدعلی گرایی در سخت ترین گروه و سخت ترین وزن مسابقات که بزرگان و نامداران زیادی حضور داشتند، شرکت کرد. وقتی قرعه گرایی مشخص شد، بسیاری از کارشناسان با اعتراف به بدشانس بودن گرایی، از این گفتند که صد هزاران حیف از این همه آمادگی و تکنیک که اگر بخت قرعه کمی با او یار بود قطعا مدال می گرفت. در روز مسابقه با توجه به کیلوهای زیادی که گرایی جوان کم کرده بود، اثری از خستگی و ناتوانی در چهره‌اش هویدا نبود. او در دور اول کلمبیا را با امتیاز عالی برد. اما اخبار خوشی از آن سو رسید ... کوبایی پرقدرت که مدعی اصلی مدال طلا و همگروه گرایی بود در همان گام نخست مغلوب گرجستان شد تا قدری خیال محمد رضا و کادر فنی راحت شود. دور دوم مسابقات شروع شد و این بار حریفی سرسخت و کهنه کار بنام فرانک استابلر آلمانی که دارنده ۳ طلای جهان بود رو در روی محمدرضا گرایی قرار گرفت. استابلر آلمانی در مقابل گرایی جوان، تقریبا ناتوان شد و در پایان این نماینده ایران بود که دستش بالا رفت. حالا نبردی سرنوشت ساز پیش روی گرایی بود. آن هم جدال با گرجستانی کشتی بلد که مدعی اصلی مدال طلا را مغلوب کرده بود. البته ناگفته نماند که این گرجستانی یکبار در مسابقات امید های جهان طعم شکست با ضربه فنی را از دستان گرایی چشیده بود وجوان شیرازی این بار هم توانست در یک کشتی حساب شده و با برنامه ریزی دقیق این گرج کشتی بلد را هم شکست دهد تا راهی فینال شود .انگار واقعا محمد رضا بوی مدال طلا می داد. در روز فینال هم حریف نه چندان مطرح اوکراینی رو در روی گرایی قرار گرفت و در یک کشتی یک طرفه مغلوب دلاور مرد ایران شد تا اولین و تنها مدال طلای کشتی فرنگی بر سینه محمدرضا گرایی قرار بگیرد و قدری سینه سوخته کشتی دوستان را التیام ببخشد. دست آخر تیم ملی کشتی فرنگی ایران با ۱ مدال طلا و ۱ مدال برنز و دوعنوان پنجمی و یک عنوان دهمی به کار خود در المپیک توکیو پایان داد. نتایجی که روی کاغذ نمی تواند بد باشد و به نوعی شاید راه انتقاد بر کادرفنی تیم ملی و شخص محمد بنا را ببندد اما نقد دقیقا با فرد یا افرادی است که باعث شکست دو امید مدال ایران یعنی محمدعلی گرایی و علیرضا نجاتی بودند. اگرچه دلایل مختلفی از سوی کادر فنی عنوان شده که واقعا دور از باور است. شاید بعدها مشخص شود که چه اتفاقی برای این دو نماینده شایسته کشورمان رخ داد.
