فوتبال یک پدیده وارداتی است. اگر فن و فنون و قوانین و تاکتیک را از مبدعان آن و قدرت‌های اصلی این رشته ورزشی در جهان آموختیم، بد نیست که گاهی در بحث فرهنگ هواداری هم به این الگوها توجه کنیم. بد نیست ببینیم که در خیلی از کشورهای اروپایی، با سطح رقابتی بسیار شدیدتر از ایران، هواداران با حریفان خود مدارا می‌کنند و کسی قصد جان دیگری را نمی‌کند.
بله؛ همه جا تخلف و خبط و خطا هست، درگیری هم پیش می‌آید، اما نفس هواداری از تیم رقیب، گناه کبیره تلقی نمی‌شود و مردم به چنین دلیلی، افراد بی‌گناه را به خاک و خون نمی‌کشند. پرتاب سنگ و صندلی و ترقه و نارنجک، گیر انداختن هوادار غریبه در یک کنج خلوت و تحقیر و فیلم گرفتن از او یا سایر اتفاقات مشابه که این اواخر در فوتبال ایران رواج پیدا کرده، ابدا پسندیده نیست و با ذات ورزش همخوانی ندارد. فوتبال قرار است عامل وحدت، سرگرمی و نزدیکی آدم‌ها به هم باشد. اینکه از چنین پدیده‌ای برای آزار رساندن به دیگران یا به خطر انداختن سلامتی و جان آنها استفاده شود، احمقانه و شرم‌آور است. همین بارسا و رئال که نام و نشان‌شان در یک قاب با محوریت واکسن کرونا کنار هم قرار گرفته، هزار برابر بیشتر از همه تیم‌های ایرانی شهرت دارند.
گردش پول در این باشگاه‌ها جریانی دیوانه‌وار دارد؛ به طوری که گاهی هزینه خرید یک بازیکن ناموفق در این تیم‌ها، از کل اقتصاد لیگ برتر ایران بیشتر می‌شود. با این حال قرار نیست هواداران این دو باشگاه، بر سر این همه قدرت و ثروت همدیگر را قورت بدهند. از جمله ماندگارترین قاب‌های تاریخ فوتبال روزی بود که بارسلونا با درخشش رونالدینیو در ورزشگاه برنابئو ۳ بر صفر رئال‌مادرید را شکست داد و تعدادی از هواداران تیم میزبان به طور ایستاده اقدام به تشویق ستاره بارسا کردند. به یاد بیاورید شبی را که کریس رونالدو آن گل قیچی برگردان محشر را به یوونتوس زد و هواداران این تیم در تورین برای او کف زدند.
ما اگر باشیم، فورا بحث حمایت دولت و پشت پرده‌های کثیف ورزش و هزار علت و عامل دیگر را پیش می‌کشیم تا شایستگی حریف را زیر سوال ببریم؛ غافل از اینکه اگر این رویه باب شود، فردا در صورت قهرمانی ما هم نوبت رقبا خواهد شد که به همین شکل برخورد کنند. کل فوتبال اما ارزش این داستان‌ها را ندارد. این ورزش ساخته دست بشر است برای لذت بردن، نه اینکه با آن بقیه را آزار بدهیم و خودمان هم زجر بکشیم.
