به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران، اسپوتنیک نوشت؛ یک تحقیق که توسط گروهی از دانشمندان دانشگاه روچستر آمریکا انجام شده، بر روی ناحیه بسیار کوچک و حساسی در انسان متمرکز شده که دانشمندان آن را فووولا می‌نامند، که بخش کوچکی از شبکیه است که ما از آن برای دیدن جزئیات استفاده می‌کنیم.
فووئولا در ناحیه‌ای به نام ماکولا واقع شده است، قسمت مخروطی مایل به زرد پر از گیرنده‌های نوری، تنها حدود ۰.۳۵ میلی متر قطر دارد و در مرکز فووئا قرار دارد، که فقط حاوی سلول‌های مخروطی و یک ناحیه مخروطی شکل از سلول‌های مولر است. گیرنده‌های مخروطی که طولانی‌تر، نازک‌تر و متراکم‌تر از هر مکان دیگری در شبکیه هستند، که به این ناحیه توانایی داشتن بالاترین حدت بینایی در چشم را می‌دهد.
به عنوان مثال، هنگامی که در میان جمعیت به دنبال شخصی می‌گردیم، یا سعی می‌کنیم علامت راهنمایی و رانندگی را در جاده‌ای از راه دور ببینیم، این همان نقطه‌ای است که به آن تکیه می‌کنیم.
چشم حرکات غیرارادی سریعی انجام می‌دهد که به عنوان حرکات دائمی طبقه بندی می‌شوند، دانشمندان آن‌ها را "میکروساکاد" می‌نامند، که تا حدودی شبیه به لرزش سریع است و معمولاً در حالی رخ می‌دهد که نگاه مان را به یک مکان خاص معطوف می‌کنیم و در اکثر حیواناتی رخ می‌دهد که سیستم بینایی مشابهی با انسان دارند.
مطالعه جدید که نتایج آن در مجله علمی "PNAS" منتشر شده است، نشان می‌دهد که این حرکت بسیار کوچک که همه احساس نمی‌کنند مسئول "به طور موقت بینایی ما" است، که به نظر می‌رسد به طور کلی بینایی را بهبود می‌بخشد و نه برعکس..
کوری موقت بینایی را بهبود می‌بخشد
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که چگونه این جابجایی‌ها که در آن منطقه رخ می‌دهد شامل یک دوره بسیار کوتاه "کوری" نیز می‌شود که بینایی ما به طور خودکار مسدود می‌شود.
"ما متوجه شدیم که پلک زدن دقیق چشم با دوره‌های کوتاهی از بازداری بینایی همراه است که در آن اساساً نابینا هستیم" به این معنی که اگر بخواهید در این دوره فرد کاملاً نابینا می‌شود.
یک چشم پزشک، محقق در دانشگاه روچستر در نیویورک و نویسنده اصلی این مطالعه می‌گوید: نتایج ما نشان می‌دهد که مرکز بینایی هر بار که دید خود را تغییر می‌دهیم دچار تنظیمات شدید و سریع می‌شود و این تنظیمات در دوره‌ای صورت می‌گیرد که چشم وارد این مرحله موقت «کوری» می‌شود.
دانشمندان این فرآیند را مانند چرخاندن یک تلسکوپ برای به دست آوردن دید واضحی از منطقه در نظر گرفته اند که در طی آن چشم در طی این جابجایی‌های بزرگ در نگاه، مانند نگاه کردن به داخل و خارج از صفحه کامپیوتر، موقتاً کور می‌شود و قبلاً مستند شده است.
شش داوطلب مطالعه، در طی یک آزمایش عملی، «کک‌هایی» را جست‌وجو کردند که روی یک «تکه خز» روی صفحه رایانه می‌پریدند. داوطلبان در واقع فقط به نقاط روی پس‌زمینه ساخته شده از اشیاء طبیعی که شبیه خز حیوانات است نگاه می‌کردند، اما به محض دیدن پریدن «کک‌ها» دکمه‌ای را روی صفحه کنترل فشار دادند.
دانشمندان از یک اسکنر برای ثبت این انقباض چشم شرکت کنندگان در حالی که آن‌ها به "کک ها" نگاه می‌کردند، استفاده کردند و متوجه شدند که داوطلبان نمی‌توانند مستقیماً قبل و بعد از چرخاندن مستقیم چشم‌های خود و حتی زمانی که مستقیماً به آن‌ها نگاه می‌کنند، کک‌های دیجیتال را ببینند، اما به محض پریدن، آن‌ها را مشاهده کردند.
ممکن است این از دست دادن کوتاه بینایی برای این اتفاق می‌افتد که ما با حرکت چشمانمان تصور نکنیم که جهان در حال تغییر است، به این معنی که چشم فرآیند ادراک را سرکوب می‌کند و بنابراین سیستم بینایی ما قادر به برقراری ثبات است.
اسکن چشم نشان داد که بینایی در مرکز چشم پس از این دوره‌های کوتاه نابینایی به سرعت بهبود می‌یابد.
ما در آزمایشگاه خود ابزار‌هایی با وضوح بالا برای مطالعه بینایی در چنین مقیاس کوچکی داریم، در حالی که تحقیقات دیگر از لحاظ تاریخی بر روی نواحی اطراف چشم متمرکز بوده است، جایی که دقت لازم نیست.
این لحظات کوچک نابینایی به قدری سریع اتفاق می‌افتد که فرد از وقوع آن بی‌اطلاع است و تمام تغییرات بینایی میکروسکوپی را که هنگام نگاه کردن به اطراف رخ می‌دهد، متوجه نمی‌شود.
