به گزارش اقتصادآنلاین؛ حتی افراد با وزن طبیعی و چربی اضافی شکم نیز بیشتر در معرض مشکلات سلامتی هستند.
در اینجا ۱۲ مورد ذکر شده که باعث چربی شکم می‌شود:
1. غذا‌ها و نوشیدنی‌های قندی:
بسیاری از مردم هر روز بیشتر از آنچه تصور می‌نمایند، شکر مصرف می‌کنند. غذاهای سرشار از قند شامل کیک و آب‌نبات، همراه با انتخاب‌های سالم‌تر مانند مافین و ماست یخ‌زده می‌باشد. نوشابه، نوشیدنی‌های قهوه طعم‌دار و چای شیرین از محبوب‌ترین نوشیدنی‌های شیرین شده با قند هستند.
مطالعات مشاهده‌ای نشان داده‌اند بین مصرف زیاد قند و چربی اضافی شکم ارتباط وجود دارد. این امر ممکن است تا حد زیادی به دلیل محتوای بالای فروکتوز قندهای افزوده شده باشد. هم قند معمولی و هم شربت ذرت با فروکتوز بالا دارای مقدار زیادی فروکتوز هستند. شکر معمولی 50٪ فروکتوز و شربت ذرت با فروکتوز بالا 55٪ فروکتوز دارد.
در یک مطالعه ۱۰ هفته‌ای کنترل شده، افراد دارای اضافه‌وزن و چاقی که ۲۵ درصد کالری را به‌عنوان نوشیدنی‌های شیرین شده با فروکتوز در رژیم غذایی حفظ وزن مصرف کردند، کاهش حساسیت به انسولین و افزایش چربی شکم را تجربه کردند.
یک مطالعه دوم کاهش چربی‌سوزی و میزان متابولیسم را در افرادی که از رژیم غذایی مشابه با فروکتوز بالا پیروی می‌کردند، گزارش کرد. اگرچه قند زیاد در هر شکلی ممکن است منجر به افزایش وزن شود، اما نوشیدنی‌های شیرین شده با قند ممکن است مشکل‌ساز باشند. نوشابه‌ها و سایر نوشیدنی‌های شیرین مصرف مقادیر زیاد شکر را در مدت‌زمان بسیار کوتاهی آسان می‌کند.
علاوه بر این، مطالعات نشان داده‌اند که کالری مایع مانند کالری غذاهای جامد بر اشتها تأثیر نمی‌گذارد. وقتی کالری خود را می‌نوشید، احساس سیری نمی‌کند بنابراین نمی‌توانید با خوردن غذاهای دیگر به‌جای آن جبران کنید.
۲. الکل:
الکل می‌تواند هم اثرات سلامتی بخش و هم مضر داشته باشد. مصرف زیاد الکل ممکن است منجر به التهاب، بیماری کبدی و سایر مشکلات سلامتی شود. برخی مطالعات نشان داده‌اند که الکل سوزاندن چربی را سرکوب می‌کند و کالری اضافی الکل تا حدی به‌عنوان چربی شکم ذخیره می‌شود - ازاین‌رو اصطلاح "شکم گنده (در اثر اعتیاد به خوردن آبجو زیاد) " بکار می‌رود.
مطالعات نشان می‌دهد مصرف زیاد الکل با افزایش وزن در شکم ارتباط دارد. یک مطالعه نشان داد مردانی که بیش از سه نوشیدنی در روز مصرف می‌کردند، ۸۰ درصد بیشتر از افرادی که الکل کمتری مصرف می‌کردند، چربی اضافی شکم داشتند.
به نظر می‌رسد میزان مصرف الکل در یک دوره ۲۴ ساعته نیز در این موضوع نقش دارد. در مطالعه دیگری، مصرف‌کنندگان روزانه که کمتر از یک نوشیدنی در روز مصرف می‌کردند، دارای کمترین چربی شکمی بودند، درحالی‌که کسانی که کمتر نوشیدند اما در روزهای نوشیدن چهار یا بیشتر نوشیدنی مصرف کردند، به‌احتمال زیاد چربی اضافی شکم داشتند.
۳. چربی‌های ترانس:
چربی‌های ترانس ناسالم‌ترین چربی‌های روی کره زمین هستند. آن‌ها با افزودن هیدروژن به چربی‌های اشباع نشده ایجاد می‌شوند تا پایدارتر شوند. چربی‌های ترانس اغلب برای افزایش ماندگاری غذاهای بسته‌بندی شده مانند کلوچه، مخلوط پخت و کراکر استفاده می‌شود. ثابت شده است که چربی‌های ترانس باعث التهاب می‌شوند.
این امر می‌تواند منجر به مقاومت به انسولین، بیماری‌های قلبی و بیماری‌های مختلف دیگر شود. برخی مطالعات حیوانی نیز وجود دارد که نشان می‌دهد رژیم‌های حاوی چربی ترانس ممکن است باعث چربی اضافی شکم شوند.
در پایان یک مطالعه ۶ ساله، میمون‌هایی که از رژیم غذایی ۸ درصد چربی ترانس استفاده می‌کردند، افزایش وزن داشته و ۳۳ درصد چربی شکمی بیشتری نسبت به میمون‌هایی داشتند که رژیم غذایی ۸ درصد چربی غیراشباع دریافت کردند، باوجوداینکه هر دو گروه کالری کافی برای حفظ وزن خود دریافت نمودند.
۴. عدم تحرک:
سبک زندگی بی‌تحرک یکی از بزرگ‌ترین عوامل خطرساز برای سلامت نامناسب است. در چند دهه گذشته، مردم عموماً زیاد فعال نیستند. این موضوع احتمالاً در افزایش میزان چاقی از جمله چاقی شکمی نقش داشته است. یک نظرسنجی بزرگ بین سال‌های ۱۹۸۸ تا ۲۰۱۰ نشان داد که عدم تحرک، وزن و دور شکم در مردان و زنان افزایش قابل‌توجهی دارد.
یک مطالعه مشاهده‌ای دیگر زنانی را که بیش از سه ساعت در روز تلویزیون تماشا می‌کردند با کسانی که کمتر از یک ساعت در روز تماشا می‌کردند مقایسه کرد. گروهی که بیشتر تلویزیون تماشا می‌کردند، در مقایسه با گروهی که تلویزیون کمتری تماشا می‌کردند، تقریباً دوبرابر در معرض "چاقی شدید شکمی" قرار داشتند.
یک مطالعه همچنین نشان می‌دهد که عدم تحرک به بازیابی چربی شکم پس از کاهش وزن کمک می‌کند. در این مطالعه، محققان گزارش کردند که افرادی که به مدت ۱ سال پس از کاهش وزن تمرینات مقاومتی یا هوازی انجام دادند، توانستند از بازیابی چربی شکم جلوگیری کنند، درحالی‌که افرادی که ورزش نمی‌کردند، ۲۵ تا ۳۸ درصد چربی شکم خود را افزایش دادند.
۵. رژیم‌های کم پروتئین:
دریافت پروتئین غذایی مناسب یکی از مهم‌ترین عوامل جلوگیری از افزایش وزن است. رژیم‌های سرشار از پروتئین به شما احساس سیری و رضایت می‌دهند، میزان متابولیسم خود را افزایش می‌دهند و منجر به کاهش خودبه‌خود در دریافت کالری می‌شوند. در مقابل، مصرف کم پروتئین ممکن است باعث افزایش چربی شکم در طولانی‌مدت شود.
چندین مطالعه بزرگ مشاهده‌ای نشان می‌دهد افرادی که بیشترین میزان پروتئین را مصرف می‌کنند، کمترین احتمال چربی اضافی شکم را دارند. علاوه بر این، مطالعات روی حیوانات نشان داده است که هورمونی به نام نوروپپتید Y (NPY) منجر به افزایش اشتها و افزایش چربی شکم می‌شود. هنگامی که مصرف پروتئین شما کم است، سطح NPY شما افزایش می‌یابد.
۶. یائسگی:
افزایش چربی شکمی در دوران یائسگی بسیار رایج است. در دوران بلوغ، هورمون استروژن به بدن سیگنال می‌دهد تا در آماده‌سازی برای بارداری احتمالی، ذخیره چربی در ناحیه ران و ران را آغاز کند. این چربی زیرجلدی مضر نیست، اگرچه ازدست‌دادن آن در برخی موارد بسیار دشوار است.
یائسگی عموماً یک سال پس از آخرین قاعدگی زن رخ می‌دهد. تقریباً در این زمان، سطح استروژن او به طرز چشمگیری کاهش می‌یابد و باعث می‌شود چربی در شکم ذخیره شود تا در ناحیه ران و باسن. برخی از خانم‌ها در این زمان بیشتر از قبل چربی شکم می‌گیرند. این ممکن است تا حدی به دلیل ژنتیک و همچنین سن شروع یائسگی باشد. یک مطالعه نشان داد زنانی که یائسگی خود را در سنین پایین تکمیل می‌کنند، چربی شکمی کمتری دریافت می‌کنند.
۷. باکتری‌های روده اشتباه:
صد‌ها نوع باکتری در روده شما عمدتاً در روده بزرگ شما زندگی می‌کند. برخی از این باکتری‌ها برای سلامتی مفید هستند، درحالی‌که برخی دیگر می‌توانند مشکلاتی را ایجاد کنند. باکتری‌های موجود در روده شما به‌عنوان فلور روده یا میکروبیوم شما نیز شناخته می‌شوند.
سلامت روده برای حفظ سیستم ایمنی سالم و جلوگیری از بیماری مهم است. تعادل در باکتری‌های روده خطر ابتلا به دیابت نوع 2، بیماری‌های قلبی، سرطان و سایر بیماری‌ها را افزایش می‌دهد. همچنین برخی تحقیقات نشان می‌دهد که تعادل ناسالم باکتری‌های روده ممکن است باعث افزایش وزن از جمله چربی شکمی شود.
محققان دریافتند افراد چاق بیشتر از افراد با وزن طبیعی باکتری فیرمیکوت‌ها دارند. مطالعات نشان می‌دهد که این نوع باکتری‌ها ممکن است میزان کالری جذب شده از غذا را افزایش دهند. یک مطالعه روی حیوانات نشان داد که موش‌های بدون باکتری هنگام دریافت پیوند باکتری‌های مرتبط با چاقی در مدفوع، در مقایسه با موش‌هایی که باکتری‌های مرتبط با لاغری را دریافت کردند، چربی بیشتری دریافت کردند.
مطالعات بر روی دوقلو‌های لاغر و چاق و مادران آن‌ها تأیید کرده است که یک "هسته" مشترک از فلور مشترک در بین خانواده‌ها وجود دارد که می‌تواند بر افزایش وزن، از جمله محل ذخیره وزن، تأثیر بگذارد.
۸. آب‌میوه:
آب‌میوه یک نوشیدنی قندی است که در ظاهر آن تغییر داده شده است. حتی آب‌میوه 100٪ بدون شیرینی حاوی مقدار زیادی شکر است.
در واقع، ۸ اونس (۲۵۰ میلی‌لیتر) آب سیب و کولا هرکدام حاوی ۲۴ گرم شکر هستند. همین مقدار آب انگور دارای ۳۲ گرم شکر است.
اگرچه آب‌میوه مقداری ویتامین و مواد معدنی دارد، اما فروکتوز موجود در آن می‌تواند مقاومت به انسولین را افزایش داده و باعث افزایش چربی شکم شود.
علاوه بر این، منبع دیگری از کالری مایع است که مصرف بیش از حد آن آسان است، اما هنوز نمی‌تواند اشتهای شما را مانند غذای جامد برآورده کند.
نتیجه نهایی:
آب‌میوه یک نوشیدنی پر قند است که در صورت نوشیدن بیش از حد آن می‌تواند مقاومت به انسولین و افزایش چربی شکم را افزایش دهد.
۹. استرس و کورتیزول:
کورتیزول هورمونی است که برای بقا ضروری می‌باشد. این ماده توسط غدد فوق کلیوی تولید می‌شود و به‌عنوان "هورمون استرس" شناخته می‌شود زیرا به بدن شما در پاسخ به استرس کمک می‌کند. متأسفانه، در صورت تولید بیش از حد، به‌ویژه در ناحیه شکم، می‌تواند منجر به افزایش وزن شود.
در بسیاری از افراد، استرس باعث پرخوری می‌شود. اما به‌جای ذخیره کالری اضافی به‌عنوان چربی در سراسر بدن، کورتیزول باعث ذخیره چربی در شکم می‌شود. جالب است بدانید زنانی که دور کمر بزرگی دارند، بدن آن‌ها هنگام استرس کورتیزول بیشتری ترشح می‌کند.
۱۰. رژیم‌های کم فیبر:
فیبر فوق‌العاده برای سلامتی و کنترل وزن شما بسیار مهم است. برخی از انواع فیبرها می‌توانند به شما در احساس سیری، تثبیت هورمون‌های گرسنگی و کاهش جذب کالری از غذا کمک کنند. در یک مطالعه مشاهده‌ای بر روی ۱۱۴ زن و مرد، مصرف فیبر محلول با کاهش چربی شکم مرتبط بود. در ازای هر ۱۰ گرم افزایش فیبر محلول، ۳٫۷ درصد در تجمع چربی شکم کاهش می‌یابد.
به نظر می‌رسد رژیم‌های سرشار از کربوهیدرات تصفیه شده و فیبر کم، برعکس و افزایش وزن، از جمله افزایش چربی شکم، تأثیر معکوس دارد. یک مطالعه بزرگ نشان داد که غلات سبوس‌دار با فیبر بالا با کاهش چربی شکم مرتبط است، درحالی‌که غلات تصفیه شده با افزایش چربی شکم مرتبط هستند.
۱۱. ژنتیک:
ژن‌ها نقش مهمی در خطر چاقی دارند. به طور مشابه، به نظر می‌رسد که تمایل به ذخیره چربی در شکم تا حدودی تحت تأثیر ژنتیک است. این امر شامل ژن گیرنده تنظیم‌کننده کورتیزول و ژنی است که گیرنده لپتین را کد نموده و میزان کالری دریافتی و وزن را تنظیم می‌نماید. در سال 2014، محققان سه ژن جدید مرتبط با افزایش نسبت دور کمر به باسن و چاقی شکمی را شناسایی کردند، از جمله دو مورد که فقط در زنان یافت شد. بااین‌حال، تحقیقات بیشتری باید در این زمینه انجام شود.
۱۲. خواب ناکافی:
داشتن خواب کافی برای سلامتی شما بسیار مهم است. بسیاری از مطالعات همچنین خواب ناکافی را با افزایش وزن مرتبط می‌دانند که ممکن است شامل چربی شکمی باشد. یک مطالعه بزرگ بیش از ۶۸۰۰۰ زن را به مدت ۱۶ سال دنبال کرد. کسانی که ۵ ساعت یا کمتر در شب می‌خوابیدند ۳۲ درصد بیشتر از ۳۲ کیلوگرم (۱۵ کیلوگرم) وزن اضافه می‌کردند تا کسانی که حداقل ۷ ساعت می‌خوابیدند. اختلالات خواب همچنین ممکن است منجر به افزایش وزن شود.
یکی از شایع‌ترین اختلالات، آپنه خواب، وضعیتی است که در آن تنفس مکرر در طول شب به دلیل انسداد بافت نرم در گلو راه هوایی متوقف می‌شود. در یک مطالعه، محققان دریافتند مردان چاق مبتلا به آپنه خواب چربی شکمی بیشتری نسبت به مردان چاق بدون این اختلال دارند.
پیغام:
عوامل مختلفی می‌توانند باعث چربی اضافی شکم شوند. چند مورد وجود دارد که نمی‌توانید زیاد در مورد آن‌ها عمل کنید، مانند تغییرات ژن‌ها و هورمون‌های شما در یائسگی. اما عوامل زیادی نیز وجود دارد که می‌توانید کنترل کنید. انتخاب سالم در مورد اینکه چه چیزی بخورید و از چه چیزی پرهیز کنید، چقدر ورزش می‌کنید و چگونه استرس را کنترل می‌کنید می‌تواند به شما در کاهش چربی شکم کمک کند.
۱۰ بهترین روش برای اندازه‌گیری درصد چربی بدن:
رفتن روی ترازو و مشاهده نکردن هیچ تغییری، می‌تواند خسته‌کننده باشد.
گرچه طبیعی است که بخواهید در مورد پیشرفت خود بازخورد عینی داشته باشید، اما وزن بدن نباید تمرکز اصلی شما باشد. برخی از افراد "اضافه‌وزن" سالم دارند، درحالی‌که دیگران با "وزن طبیعی" ناسالم هستند.
بااین‌حال، درصد چربی بدن شما به شما می‌گوید وزن شما از چه چیزی تشکیل شده است. به طور خاص، به شما می‌گوید درصد کل وزن بدن شما چربی است. هر چه درصد چربی بدن شما کمتر باشد، درصد توده عضلانی بدون چربی در چارچوب شما بیشتر می‌باشد. در اینجا ۱۰ بهترین روش برای اندازه‌گیری درصد چربی بدن وجود دارد.
۱. قطر سنج‌های لایه پوست:
بیش از ۵۰ سال است که از اندازه‌گیری قطر سنج‌های پوستی برای تخمین چربی بدن استفاده می‌شود. قطر سنج‌های پوستی ضخامت چربی زیرجلدی شما - چربی زیرپوست - را در نقاط خاصی از بدن اندازه‌گیری می‌کنند. اندازه‌گیری‌ها در ۳ یا ۷ محل مختلف بدن انجام می‌شود. قسمت‌های خاص مورداستفاده در مردان و زنان متفاوت است. برای زنان، عضلات سه سر، ناحیه بالای استخوان ران و یا ران یا شکم برای اندازه‌گیری ۳ محل استفاده می‌شود. در زنان، ۷ قسمت در زنان، قفسه سینه، ناحیه زیربغل و ناحیه زیر تیغه شانه نیز اندازه‌گیری می‌شود.
در مردان، ۳ قسمت قفسه سینه، شکم و ران یا قفسه سینه، سه سر و ناحیه زیر کتف اندازه‌گیری می‌شود. برای اندازه‌گیری ۷ قسمت در بدن مردان، نواحی زیربغل و زیر تیغه شانه نیز اندازه‌گیری می‌شود.
مزایا: قطر سنج‌های پوستی بسیار مقرون‌به‌صرفه هستند و می‌توان اندازه‌گیری‌ها را به‌سرعت انجام داد. آن‌ها می‌توانند در خانه استفاده شوند اما قابل‌حمل نیز هستند.
معایب: این روش نیاز به تمرین و دانش اولیه آناتومی دارد. همچنین، برخی افراد فشرده شدن چربی خود را دوست ندارند.
دردسترس‌بودن: قطر سنج‌ها مقرون‌به‌صرفه بوده و خرید آنلاین آن آسان می‌باشد.
دقت: مهارت فردی که فشرده کردن پوست را انجام می‌دهد می‌تواند متفاوت باشد و بر دقت تأثیر می‌گذارد. خطاهای اندازه‌گیری می‌تواند بین ۳٫۵ تا ۵ درصد چربی بدن باشد.
۲. اندازه‌گیری دور بدن:
شکل بدن در افراد مختلف متفاوت است و شکل بدن شما اطلاعاتی در مورد چربی بدن شما ارائه می‌دهد. اندازه‌گیری دور برخی از اعضای بدن یک روش ساده برای برآورد چربی بدن است. به‌عنوان‌مثال، ارتش ایالات متحده از محاسبه چربی بدن استفاده می‌کند که به‌سادگی به سن، قد و اندازه‌گیری محدوده فردی نیاز دارد. برای مردان، دور گردن و کمر در این معادله استفاده می‌شود. برای زنان، دور باسن نیز در آن گنجانده شده است.
مزایا: این روش آسان و مقرون‌به‌صرفه است. یک متر انعطاف‌پذیر برای اندازه‌گیری و ماشین‌حساب تنها چیزی است که شما نیاز دارید. این ابزارها می‌توانند در خانه استفاده شوند و قابل‌حمل هستند.
معایب: معادلات دور بدن به دلیل تفاوت در شکل بدن و توزیع چربی ممکن است برای همه افراد دقیق نباشد.
دردسترس‌بودن: یک متر اندازه‌گیری انعطاف‌پذیر به‌راحتی در دسترس است و بسیار مقرون‌به‌صرفه می‌باشد.
دقت: دقت می‌تواند بر اساس شباهت شما به افرادی که برای توسعه معادلات استفاده می‌شوند، بسیار متفاوت باشد. میزان خطا می‌تواند به‌اندازه 2.5-4.5 fat چربی بدن بوده، اما می‌تواند بسیار بیشتر از این باشد.
3. جذب انرژی اشعه ایکس دوگانه (DXA):
همان‌طور که از نامش پیداست، DXA از اشعه ایکس دو انرژی مختلف برای تخمین درصد چربی بدن شما استفاده می‌کند. در طول اسکن DXA، شما حدود 10 دقیقه به پشت دراز می‌کشید درحالی‌که اشعه ایکس ازروی شما اسکن می‌کند. میزان تابش حاصل از اسکن DXA بسیار کم است. این تقریباً به همان میزان است که در طول سه ساعت از زندگی عادی خود دریافت می‌کنید.
DXA همچنین برای ارزیابی تراکم استخوان استفاده می‌شود و اطلاعات مفصلی در مورد استخوان، توده بدون چربی و نواحی جداگانه بدن (بازوها، پاها و تنه) ارائه می‌دهد.
مزایا: این روش اطلاعات دقیق و مفصلی از جمله تجزیه مناطق مختلف بدن و قرائت تراکم استخوان را ارائه می‌دهد.
معایب: DXA غالباً برای عموم مردم در دسترس نیست، در صورت وجود گران است و مقدار بسیار کمی تابش را تحویل می‌دهد.
دردسترس‌بودن: DXA معمولاً فقط در محیط‌های پزشکی یا تحقیقاتی در دسترس است.
دقت: DXA نتایج سازگاری بیشتری نسبت به سایر روش‌ها ارائه می‌دهد. میزان خطا بین ۲٫۵ تا ۳٫۵ درصد چربی بدن است.
۴. توزین هیدرواستاتیک:
این روش که به‌عنوان وزن زیر آب یا هیدرودنسیتومتری نیز شناخته می‌شود، ترکیب بدن شما را بر اساس چگالی آن تخمین می‌زند. این تکنیک هنگام قرارگرفتن در زیر آب پس از بازدم حداکثر هوا از ریه‌ها، شما را وزن می‌کند. وزن شما نیز در خشکی است و مقدار هوای باقی‌مانده در ریه‌ها پس از بازدم برآورد یا اندازه‌گیری می‌شود. تمام این اطلاعات برای تعیین چگالی بدن شما در معادلات وارد می‌شوند. سپس از چگالی بدن برای پیش‌بینی درصد چربی بدن استفاده می‌شود.
مزایا: دقیق و نسبتاً سریع است.
معایب: غوطه‌ور شدن کامل در زیر آب برای برخی افراد دشوار یا غیرممکن است. این روش مستلزم خارج کردن حداکثر هوا و سپس نگه‌داشتن نفس در زیر آب است.
دردسترس‌بودن: توزین هیدرواستاتیک معمولاً فقط در دانشگاه‌ها، مراکز پزشکی یا برخی از امکانات تناسب‌اندام موجود است.
دقت: هنگامی که آزمایش به طور کامل انجام می‌شود، خطای این دستگاه می‌تواند تا 2٪ چربی بدن باشد.
۵. پلتیسموگرافی (حجم‌سنجی) جابه‌جایی هوا (Bod Pod):
مشابه وزن‌دهی هیدرواستاتیک، پلتیسموگرافی جابه‌جایی هوا (ADP) درصد چربی بدن شما را بر اساس تراکم بدن شما تخمین می‌زند. بااین‌حال، ADP به‌جای آب از هوا استفاده می‌کند. رابطه بین حجم و فشار هوا به این دستگاه اجازه می‌دهد تا چگالی بدن شما را پیش‌بینی کند.
شما چند دقیقه داخل یک اتاقک تخم‌مرغی شکل می‌نشینید درحالی‌که فشار هوای داخل محفظه تغییر می‌کند. برای به‌دست‌آوردن اندازه‌گیری دقیق، هنگام آزمایش باید لباس تنگ و یا لباس شنا بپوشید.
مزایا: روش دقیق و نسبتاً سریع است و نیازی به غوطه‌ور شدن در آب ندارد.
معایب: ADP دسترسی محدودی دارد و می‌تواند گران باشد.
دردسترس‌بودن: ADP معمولاً فقط در دانشگاه‌ها، مراکز پزشکی یا برخی از امکانات تناسب‌اندام موجود است.
دقت: دقت بسیار خوب است، با خطای 2-4 fat چربی بدن
۶. تجزیه‌وتحلیل امپدانس (مقاومت صوری برق در برابر جریان متناوب) بیوالکتریک (BIA):
دستگاه‌های BIA نحوه واکنش بدن شما به جریان‌های الکتریکی کوچک را تشخیص می‌دهند. این کار با قراردادن الکترودها بر روی پوست شما انجام می‌شود. بعضی از الکترودها جریان را به بدن شما ارسال می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر از الکترودها سیگنال را پس از عبور از بافت‌های بدن دریافت می‌کنند.
جریان‌های الکتریکی به دلیل محتوای آب بیشتر در عضلات، راحت‌تر از چربی در عضلات حرکت می‌کنند. دستگاه BIA به طور خودکار پاسخ بدن شما به جریان‌های الکتریکی را وارد معادله‌ای می‌کند که ترکیب بدن شما را پیش‌بینی می‌کند. بسیاری از دستگاه‌های BIA مختلف وجود دارد که از نظر هزینه، پیچیدگی و دقت بسیار متفاوت هستند.
مزایا: BIA سریع و آسان است و بسیاری از دستگاه‌ها را می‌توان توسط مصرف‌کنندگان خریداری کرد.
معایب: دقت بسیار متفاوت است و می‌تواند تحت تأثیر مصرف غذا و مایعات قرار گیرد.
دردسترس‌بودن: درحالی‌که بسیاری از واحدها در دسترس مصرف‌کنندگان هستند، اما دقت آن‌ها نسبت به دستگاه‌های گران‌قیمت مورداستفاده در محیط‌های پزشکی یا تحقیقاتی کمتر است.
دقت: دقت متفاوت است، با میزان خطا که بین 3.8-5 fat چربی بدن متغیر است اما بسته به دستگاه مورداستفاده ممکن است بیشتر یا کمتر باشد.
فیلم‌های آموزشی: در اینجا نمونه‌هایی از دستگاه‌های ارزان‌قیمت BIA با الکترود‌های دستی، الکترود‌های پا و الکترود‌های دست‌وپا آورده شده است. در اینجا نمونه‌ای از دستگاه BIA پیشرفته‌تر است.
۷. طیف‌سنجی بیو امپدانس (BIS):
BIS از این نظر شبیه BIA است که هر دو روش پاسخ بدن به جریان‌های الکتریکی کوچک را اندازه‌گیری می‌کنند. دستگاه‌های BIS و BIA شبیه به هم هستند اما از فناوری متفاوتی استفاده می‌کنند.
BIS علاوه بر فرکانس‌های زیاد و پایین، از تعداد بسیار بیشتری جریان الکتریکی نسبت به BIA برای پیش‌بینی ریاضی میزان مایع بدن شما استفاده می‌کند.
BIS همچنین اطلاعات را به طور متفاوتی تجزیه‌وتحلیل می‌کند و برخی از محققان معتقدند که BIS دقیق‌تر از BIA است. بااین‌حال، مشابه BIA، BIS از اطلاعات مایع بدن که جمع‌آوری می‌کند برای پیش‌بینی ترکیب بدن شما بر اساس معادلات استفاده می‌کند. دقت هر دو روش بستگی به میزان شباهت شما با افرادی دارد که این معادلات برای آن‌ها ایجاد شده است.
مزایا: BIS سریع و آسان است.
معایب: برخلاف BIA، دستگاه‌های BIS با درجه مصرف‌کننده در حال حاضر در دسترس نیستند.
دردسترس‌بودن: BIS معمولاً فقط در دانشگاه‌ها، مراکز پزشکی یا برخی از امکانات تناسب‌اندام موجود است.
دقت: BIS از دستگاه‌های BIA درجه مصرف‌کننده دقیق‌تر است، اما نرخ خطای مشابهی با مدل‌های پیشرفته BIA (3-5٪ چربی) دارد.
فیلم آموزشی: در اینجا ویدئویی است که تفاوت بین BIA و BIS را شرح می‌دهد.
۸. عضله نگاری امپدانس الکتریکی (EIM):
عضله نگاری امپدانس الکتریکی سومین روش است که واکنش بدن شما را در برابر جریان‌های الکتریکی کوچک اندازه‌گیری می‌کند. بااین‌حال، درحالی‌که BIA و BIS جریاناتی را در کل بدن شما ارسال می‌کنند، EIM جریان را در مناطق کوچک‌تری از بدن شما ارسال می‌کند.
اخیراً از این فناوری در دستگاه‌های ارزان‌قیمت که در دسترس مصرف‌کنندگان است استفاده شده است. این دستگاه‌ها برای تخمین چربی بدن آن نواحی خاص در قسمت‌های مختلف بدن قرار می‌گیرند. ازآنجاکه این دستگاه به طور مستقیم بر روی نواحی خاصی از بدن قرار می‌گیرد، شباهت‌هایی با قطر سنج‌های چروک دارد، اگرچه فناوری‌ها بسیار متفاوت هستند.
مزایا: EIM نسبتاً سریع و آسان است.
معایب: اطلاعات بسیار کمی در مورد صحت این دستگاه‌ها در دسترس است.
دردسترس‌بودن: دستگاه‌های ارزان‌قیمت برای عموم مردم در دسترس است.
دقت: اطلاعات محدودی در دسترس است، اگرچه در یک مطالعه ۲٫۵ تا ۳ درصد خطا نسبت به DXA گزارش شده است.
9. اسکنرهای سه‌بعدی بدن:
اسکنرهای سه‌بعدی بدن از حسگر‌های مادون‌قرمز برای مشاهده دقیق شکل بدن شما استفاده می‌کنند.
حسگر‌ها یک مدل سه‌بعدی از بدن شما تولید می‌کنند. در برخی از دستگاه‌ها، شما چندین دقیقه روی یک سکو چرخان می‌ایستید درحالی‌که حسگر‌ها شکل بدن شما را تشخیص می‌دهند. سایر دستگاه‌ها از حسگر‌هایی استفاده می‌کنند که به دور بدن شما می‌چرخند.
سپس معادلات اسکنر درصد چربی بدن شما را بر اساس شکل بدن شما برآورد می‌کند. به‌این‌ترتیب، اسکنرهای بدن سه‌بعدی شبیه اندازه‌گیری محیط هستند. بااین‌حال، مقدار بیشتری از اطلاعات توسط یک اسکنر سه‌بعدی ارائه می‌شود.
مزایا: اسکن سه‌بعدی بدن نسبتاً سریع و آسان است.
معایب: اسکنرهای بدن سه‌بعدی معمولاً در دسترس نیستند اما محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند.
دردسترس‌بودن: چندین دستگاه درجه مصرف‌کننده در دسترس هستند، اما به‌اندازه روش‌های ساده اندازه‌گیری دور مانند قطر سنج‌های چروک، مقرون‌به‌صرفه نیستند.
دقت: اطلاعات محدودی در دسترس است، اما برخی از اسکنرهای سه‌بعدی ممکن است با خطاهای حدود 4
درصد چربی بدن نسبتاً دقیق باشند.
۱۰. مدل‌های چند محفظه‌ای (استاندارد طلا):
مدل‌های چند محفظه‌ای دقیق‌ترین روش ارزیابی ترکیب بدن محسوب می‌شوند. این مدل‌ها بدن را به سه قسمت یا بیشتر تقسیم می‌کنند. رایج‌ترین ارزیابی‌ها را مدل‌های ۳ محفظه‌ای و ۴ محفظه‌ای می‌نامند. این مدل‌ها برای به‌دست‌آوردن برآورد جرم بدن، حجم بدن، میزان آب بدن و محتوای استخوان به آزمایش‌های متعدد نیاز دارند. این اطلاعات از برخی از روش‌هایی که قبلاً در این مقاله موردبحث قرار گرفته است، به دست می‌آید.
به‌عنوان‌مثال، توزین هیدرواستاتیک یا ADP می‌تواند حجم بدن را تأمین کند، BIS یا BIA می‌تواند آب بدن را تأمین کند و DXA می‌تواند محتوای استخوان را اندازه‌گیری کند.
اطلاعات هر یک از این روش‌ها برای ایجاد تصویر کامل‌تر از بدن و به‌دست‌آوردن دقیق‌ترین درصد چربی بدن ترکیب شده است.
مزایا: این دقیق‌ترین روش موجود است.
معایب: اغلب برای عموم مردم در دسترس نیست و نیاز به ارزیابی‌های مختلف دارد. پیچیده‌تر از سایر روش‌ها است.
دردسترس‌بودن: مدل‌سازی چند محفظه معمولاً فقط در مراکز درمانی و تحقیقاتی انتخابی موجود است.
دقت: این بهترین روش از نظر دقت است. میزان خطا می‌تواند کمتر از ۱ چربی بدن باشد. این مدل‌ها "استاندارد طلا" واقعی هستند که سایر روش‌ها باید با آن‌ها مقایسه شود. شرایط دقت میزان خطا می‌تواند کمتر از ۱ چربی بدن باشد. این مدل‌ها "استاندارد طلا" واقعی هستند که سایر روش‌ها باید با آن‌ها مقایسه شود.
کدام روش برای شما بهتر است؟
تصمیم‌گیری در مورد روش ارزیابی درصد چربی بدن برای شما آسان نیست.
در اینجا چندین سؤال وجود دارد که ممکن است به شما در تصمیم‌گیری کمک کند:
• هدف از ارزیابی درصد چربی بدن شما چیست؟
• دقت بالا چقدر اهمیت دارد؟
• چند وقت یکبار می‌خواهید درصد چربی بدن خود را آزمایش کنید؟
• آیا روشی را می‌خواهید که بتوانید در خانه انجام دهید؟
• قیمت آن چقدر اهمیت دارد؟
برخی از روش‌ها، مانند اندازه‌گیری چروک، محاسبه دور و دستگاه‌های قابل‌حمل BIA، ارزان هستند و به شما این امکان را می‌دهند که هرچند وقت یکبار در خانه خود اندازه‌گیری کنید. دستگاه‌ها را می‌توان به‌راحتی از طریق اینترنت، مانند سایت آمازون خریداری کرد. اگرچه این روش‌ها بالاترین دقت را ندارند، اما ممکن است بهترین انتخاب برای شما باشند.
اکثر روش‌هایی که بیشترین دقت را دارند، در خانه شما قابل‌استفاده نیستند. علاوه بر این، هنگامی که آن‌ها در یک مرکز آزمایش در دسترس هستند، ممکن است گران باشند. اگر می‌خواهید ارزیابی دقیق‌تری انجام دهید و مایل به پرداخت هزینه آن هستید، می‌توانید روشی با دقت مناسب مانند وزن هیدرواستاتیک، ADP یا DXA را امتحان کنید.
از هر روشی که استفاده می‌کنید، مهم است که از همان روش به طور مداوم استفاده کنید. تقریباً برای همه روش‌ها، بهتر است اندازه‌گیری‌های خود را صبح بعد از یک روزه‌داری شبانه، بعد از رفتن به دستشویی و قبل از خوردن هر چیزی یا شروع فعالیت‌های روزانه خود انجام دهید.
در حالت ایده‌آل، قبل از اینکه چیزی برای نوشیدن داشته باشید، باید آزمایش را انجام دهید، مخصوصاً برای روش‌هایی که به سیگنال‌های الکتریکی مانند BIA، BIS و EIM متکی هستند. هر بار ارزیابی خود از طریق یکسان میزان خطاها را کاهش می‌دهد و تشخیص پیشرفت شما را آسان‌تر می‌کند.
بااین‌حال، شما همیشه باید نتایج خود را از هر روشی بااحتیاط تفسیر کنید. حتی بهترین روش‌ها نیز کامل نیستند و فقط برآوردی از چربی واقعی بدن شما ارائه می‌دهند.
