اتواسکلروز: تصویر بالینی، تشخیص و درمان

به گزارش اقتصادآنلاین؛  در برخی موارد درمان جراحی و دارو انجام می‌شود. اگر این امر غیرممکن است، از سمعک برای کمک به کاهش نقش شنوایی و بازگرداندن کیفیت زندگی به شما استفاده می‌شود. 

 تصویر بالینی: این بیماری بیش‌تر در سنین ۲۰ تا ۵۰ سالگی رخ می‌دهد. برای درک بهتر، به ساختار دقیق گوش نگاهی بیندازید: اتواسکلروز معمولاً در هزارتوی استخوانی، حفره استخوانی واقع در گوش داخلی شروع می‌شود. 

گوش داخلی شامل حلزون و سیستم دهلیزی است. فرایند شنوایی واقعی در حلزون شنوایی انجام می‌شود. اگر اتو اسکلروز به‌قدری پیشرفته شده است که حلزون حلقی تحت تأثیر قرار می‌گیرد، می‌تواند منجر به کاهش شنوایی حسی عصبی شود. همان‌طور که در بالا توضیح داده شد، بسیاری از بیماران مبتلا به اتو اسکلروز از زنجیره استخوانی سخت شده رنج می‌برند. 

 زنجیره استخوانی در گوش میانی واقع شده است و از سه استخوان کوچک جداگانه تشکیل شده است که به طور انعطاف‌پذیر به هم متصل هستند. 

این‌ها به‌عنوان سندان و چکش شناخته می‌شوند. دومی در گوش داخلی قرار دارد و بنابراین بیش‌تر اوقات تحت تأثیر اتواسکلروز قرار می‌گیرد. عملکرد اصلی زنجیر استخوانی تقویت نیروی ارتعاشات صوتی است. اگر اتواسکلروز باعث سفت شدن زنجیره استخوانی شده است، دیگر نمی‌توان صدای بیرون را به‌اندازه کافی به گوش داخلی منتقل کرد و در نتیجه منجر به کاهش شنوایی می‌شود. 

علائم: 

 بسته به محل اتواسکلروز در گوش، علایم ممکن است متفاوت باشد. همان‌طور که در بالا به طور خلاصه توضیح داده شد، استخوان‌ها معمولاً تحت تأثیر قرار می‌گیرند که اغلب منجر به کاهش تدریجی شنوایی می‌شود. تقریباً در ۳۰ درصد موارد، هر دو گوش ممکن است آسیب ببیند. دومین علامت مهم وزوز در گوش است که معمولاً با الگوی سروصدای کم است. در موارد نادر، اتواسکلروز حلزون را درگیر می‌کند و در نتیجه باعث اختلال شنوایی گوش داخلی می‌شود که اگر شدید باشد، می‌تواند منجر به ناشنوایی کامل شود. 

علل اسکلروز: علت اسکلروز هنوز ناشناخته است. بااین‌حال، اعتقاد بر این است که ژنتیک یک عامل است، زیرا افراد مبتلا اغلب سابقه خانوادگی اتواسکلروز دارند. سطوح هورمونی نیز می‌تواند در ایجاد اتواسکلروز نقش داشته باشند. زنان به‌مراتب بیش‌تر از مردان مبتلا می‌شوند و این بیماری معمولاً در دوران بارداری و زایمان ظاهر می‌شود. 

تشخیص اتواسکلروز: 

 تشخیص معمولاً با دو تا سه روش مختلف معاینه قابل تأیید است: 

• تست ژله: در این آزمایش، معاینه‌کننده به یک چنگال کوک می‌زند و آن را شبیه به آزمایش وبر روی تاج سر بیمار قرار می‌دهد. سپس معاینه‌کننده فشار بیش از حد در مجرای گوش خارجی ایجاد می‌کند که به طور مصنوعی زنجیره استخوانی را سخت می‌کند. 

به دنبال سخت شدن مصنوعی زنجیره استخوانی، بیمار با شنوایی معمولی صدای چنگال تنظیم‌کننده را بلندتر از قبل می‌شنود. در مقابل، یک بیمار مبتلا به اسکلروز هیچ تفاوتی در حجم صدا درک نمی‌کند، زیرا زنجیره استخوانی او به دلیل بیماری سخت شده است. 

• معاینه CT (توموگرافی کامپیوتری): معاینه CT تشخیص نوع نادر حلزونی اتواسکلروز را تأیید می‌کند. توموگرافی کامپیوتری می‌تواند فرایندهای بازسازی استخوان را قابل‌مشاهده کند. 

• شنوایی‌سنجی صدای خالص: در طول این تست شنوایی، بیماران در معرض صدای بالا و پایین، هرکدام در حجم‌های مختلف قرار می‌گیرند. هنگامی که بیمار به‌سختی قادر به شنیدن صدا باشد، بیمار علامت می‌دهد. این یک منحنی آستانه شنوایی (برای هدایت هوا) ایجاد می‌کند. 

در هدایت استخوان، ارتعاشات صوتی از طریق استخوان‌های جمجمه گوش داخلی منتقل می‌شود و گوش میانی را دور می‌زند؛ بنابراین هدایت استخوانی برای ارزیابی کارایی گوش داخلی جدا از مجرای گوش خارجی به گوش میانی استفاده می‌شود. اگر اکنون شنوایی‌سنجی با صدای خالص روی یک بیمار مبتلا به اسکلروز انجام شود، منحنی آستانه شنوایی برای هدایت هوا با هر فرکانس تن کاهش می‌یابد. 

این به دلیل سخت شدن استخوان‌ها و اختلال شنوایی یا کاهش شنوایی هدایت‌کننده است. در بیماران مبتلا به اتواسکلروز، منحنی آستانه شنوایی یک برش را نشان می‌دهد که در فرکانس‌های تن ۱۵۰۰ هرتز ظاهر می‌شود. 

هیچ روش شناخته شده‌ای برای جلوگیری از خود فرایند بازسازی استخوان وجود ندارد. معمولاً درمان جراحی که طی آن تلاش می‌شود عملکرد زنجیره استخوانی استخوان سفت شده را دوباره برقرار کند، توصیه می‌شود. این کار معمولاً با برداشتن رکاب و جایگزینی آن با پروتز (رکاب مصنوعی) انجام می‌شود. 

اگر حلزون تحت تأثیر قرار گیرد، درمان نباید جراحی باشد. در عوض، به بیمار چند ماه فلوراید سدیم داده می‌شود. برای برخی از بیماران مبتلا به اتواسکلروز - درمان جراحی امکان‌پذیر نیست - استفاده از سمعک بهترین راه‌حل ممکن برای کاهش نقص شنوایی و اطمینان از کیفیت بیش‌تر زندگی است. 

 بیماری منیر چیست؟

بیماری منیر در درجه اول یک بیماری یک‌طرفه از اندام حلزون گوش در گوش داخلی است. این بیماری با شروع ناگهانی سرگیجه و استفراغ، زنگ زدن در گوش و کاهش شنوایی موقت مشخص می‌شود. علائم می‌توانند از یک دقیقه‌به‌دقیقه دیگر ظاهر شود و بعد از چند ساعت بهبودیافته یا ناپدید شوند. این علائم " حمله پاروکسیسمال " بسیار نادر اتفاق می‌افتد، اما موقعیت‌های استرس‌زا می‌تواند محرک حمله باشد. 

خروج، اورژانس: 

 بیماری منیر یک اختلال در گوش داخلی (سیستم دهلیزی در گوش داخلی) است. حدود ۵ تا ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به سرگیجه با بیماری منیر تشخیص داده می‌شوند. این بیماری بیش‌تر در بیماران بین ۳۰ تا ۵۰ سال شایع است و زنان کمی بیش‌تر از مردان مبتلا می‌شوند. 

علت دقیق بیماری منیر مشخص نشده است. بااین‌حال، گمانه‌زنی می‌شود که وراثت یا آسیب قبلی در گوش داخلی نقش مهمی ایفا می‌کند. 

 بیماری منیر به‌عنوان هیدروپس اندو ملیفاتیک نیز نامیده می‌شود. برای درک این بیماری، باید خود را با ساختار گوش داخلی آشنا کنید که از دو قسمت تشکیل شده است. اولی سیستم دهلیزی و دومی حلزون گوش است. 

در زیر با ساختار حلزون آشنا می‌شوید، زیرا این بیماری با بیماری منیر مرتبط است. حلزون حاوی هزارتوی استخوانی است که هزارتوی غشای داخلی در آن تعبیه شده است. 

 در مورد هیدروپس اندوملیفاتیک، تولید بیش از حد اندولنف منجر به گسترده شدن مقیاس و تغییر غشای پایه می‌شود. 

در نتیجه، این تأثیر منفی بر سلول‌های مویی که روی غشای پایه قرار دارند، می‌گذارد و منجر به کاهش شنوایی و زنگ زدن در گوش (وزوز گوش) می‌شود. هیدروپس اندو ملیفاتیک و گسترش رسانه‌های مقیاس دار نیز می‌تواند پارگی غشای رایسنر باشد. 

در این مورد، مخلوط اندولنف اسکالای مدیا وجود دارد. در این صورت، فرد می‌تواند سرگیجه را تجربه کند. 

 علائم و تشخیص: 

سه نشانه معمولی بیماری منیر عبارتند از: کاهش شنوایی (در درجات مختلف)، وزوز گوش و سرگیجه که حدود سه ساعت طول می‌کشد. پزشکان از این به‌عنوان سه‌گانه علائم یاد می‌کنند. قبل و در حین " حمله " میزان کم‌شنوایی و وزوز گوش ممکن است تغییر کند. 

در بیش‌تر موارد، کاهش شنوایی بدتر می‌شود و علایم وزوز گوش بلند‌تر می‌شود. مشکلات مربوط به تعادل معمولاً پس از حمله طولانی‌مدت باقی می‌مانند، اما در نهایت عقب‌نشینی می‌کنند. 

اگر علائم بیماری منیر وجود داشته باشد، تشخیص آسان‌تر خواهد بود. 

• در طول حمله، بیمار ممکن است دچار انقباض چشم در جهت گوش معمولی شود. پزشکان از این حرکت نامنظم چشم به‌عنوان نیستاگموس یاد می‌کنند. به‌زودی، انقباض جهت خود را به گوش آسیب‌دیده تغییر می‌دهد. 

• کم‌شنوایی عمدتاً بر روی فرکانس‌های کم و متوسط تأثیر می‌گذارد که به‌راحتی می‌توان با شنوایی‌سنجی تشخیص داد. 

• اگر بیماری پیشرفته‌تر باشد، در اندام تعادل (دهلیزی) حساسیت بیش از حد وجود دارد. 

 درمان: 

دو روش درمانی مختلف برای بیماری منیر وجود دارد. اول، درمان می‌تواند در طول حمله انجام شود. ثانیاً، می‌توان از اقدامات مختلف درمانی برای جلوگیری از حمله بعدی یا حداقل برای کاهش تعداد موارد استفاده کرد. 

بسته به‌شدت بیماری منیر، پزشک تعیین می‌کند که کدام درمان موردنیاز است. در زیر گزینه‌های مختلف درمان بیماری منیر را خواهید یافت. این‌ها شامل درمان کاهش حمله، درمان بافاصله و جراحی است. در زیر اطلاعات بیش‌تری در مورد پیشگیری از بیماری منیر خواهید یافت. 

 درمان کاهش حمله: این گزینه فقط علائم را درمان می‌کند، نه خود علت را. پزشکان از آن به‌عنوان یک درمان علامت یاد می‌کند. علائم معمولی بیماری منیر شامل وزوز گوش، کم‌شنوایی و سرگیجه است. در شرایط حمله حاد، وزوز گوش را می‌توان با تغییر رژیم غذایی ساده و دارو‌های تجویزی درمان کرد. 

 سرگیجه را می‌توان با دارو‌های ضد سرگیجه (سرگیجه را متوقف می‌کند) و دارو‌های ضد استفراغ (استفراغ را درمان می‌کند) درمان کرد.

 داروی ترجیحی و ایمن هیدرینات است که گیرنده‌های سیستم عصبی مرکزی را مهار می‌کند و در نتیجه حالت تهوع و سرگیجه را تسکین می‌دهد. علاوه بر این، استراحت و تغذیه توصیه می‌شود. اگر حمله شامل استفراغ مکرر باشد، باید مایعات زیادی بنوشید تا ازدست‌دادن مایعات و الکترولیت‌ها جبران شود. 

 پیشگیری از حملات بعدی: 

برای پیشگیری بیش‌تر از حملات بیماری منیر، باید تا حد ممکن از موقعیت‌های استرس‌زای روانی اجتناب کرد. علاوه بر این، اطمینان از طبیعی بودن فشارخون با کمک پزشک برای جلوگیری از افت فشارخون بسیار مهم است. درمان ستون فقرات گردنی نیز ممکن است مفید باشد. 

 اینتروال تراپی:

 اینتروال تراپی درمانی است که بین حملات صورت می‌گیرد. بتاهیستین معمولاً برای این نوع درمان استفاده می‌شود و همچنین در برابر سرگیجه مؤثر است. هنوز مشخص نیست که آیا این دارو روی افراد مبتلا به بیماری منیر اثر مثبت دارد یا خیر بااین‌حال، پزشکان هنوز آن را به طور منظم به‌عنوان نوعی درمان تجویز می‌کنند. 

 اقدامات درمانی جراحی: 

 اگر بیماری منیر با یک نوع درمان دارویی درمان نشود، تنها گزینه باقی‌مانده جراحی است. دو نوع جراحی وجود دارد: 

• اولین مورد قطع عصب تعادل مربوطه (عصب دهلیزی) است. پزشکان در این جا از نورولوژی دهلیزی صحبت می‌کنند. 

• مورد دوم برداشتن هزارتوز است که معمولاً به آن لابیرینتکتومی گفته می‌شود. در این روش دهلیز و اندام شنوایی برداشته می‌شود. این جراحی فقط برای بیماران مبتلا به بیماری منیر که قبلاً شنوایی خود را ازدست‌داده‌اند و ناشنوا هستند، اعمال می‌شود. 

 یک روش کمتر تهاجمی، تزریق جنتامایسین درون تیمپانیک است که " حذف " دخمه پرپیچ‌وخم است. جنتامایسین برای گوش داخلی و دخمه پر پیچ‌وخم سمی است و در صورت تماس آن‌ها را از بین می‌برد. در این جا، جنتامایسین از طریق غشای تمپان به گوش میانی (داخل تیمپانی) و به داخل گوش داخلی، جایی که دخمه پرپیچ‌وخم در آن قرار دارد می‌رود. 

 تعیین این که بیماری منیر چقدر طول خواهد کشید به‌آسانی امکان‌پذیر نیست. در بیش‌تر موارد، بیماری مزمن است. 

حملات می‌تواند برای چند روز، ماه یا حتی سال رخ دهند و از بین بروند. سرگیجه ممکن است نادر باشد و کم‌شنوایی ناشی از بیماری منیر ممکن است منجر به ناشنوایی شود. 

 بیماری منیر و سمعک: یکی از پیامد‌های مرتبط با بیماری منیر نه‌تنها ناشنوایی بلکه انزوای اجتماعی است. سمعک‌ها برای جلوگیری از هر دو طراحی شده‌اند، درحالی‌که توانایی شنوایی فرد در طول بیماری متغیر است، تنظیم تنظیمات سمعک به عادی شدن این وضعیت کمک می‌کند؛ بنابراین به بیماران توصیه می‌شود که دراسرع‌وقت استفاده از سمعک را شروع کنند. 

 توصیه پزشک گوش و حلق و بینی: در مورد آن هیچ سؤالی وجود ندارد - بیماری منیر چیزی نیست که نادیده گرفته شود. این پیامد‌های بهداشتی عمده‌ای دارد. در صورت مشکوک بودن علائم خود به‌عنوان علائم بیماری منیر، باید به پزشک گوش و حلق و بینی مراجعه کرد. 

آیا پزشک شما به این نتیجه رسیده است که شما کاندید استفاده از سمعک هستید؟