هیچ‌جور نمی‌توان تصور کرد که امام جمعه محترم بهشهر، برخی نمایندگان مجلس استان مازندران و یا مقامات محلی ندانند که چه بر سر طبیعت میانکاله خواهد آمد. اینکه علیرغم نابودی محیط زیست همچنان بر ایجاد پتروشیمی اصرار می‌ورزند مبین همان داستان تلخ همیشگی است.
مسئولین به‌منظور تبلیغات و ایجاد محبوبیت سیاسی برای خودشان اقدام به انجام پروژه‌ای مینمایند بدون در نظر گرفتن تبعات و آثار بلندمدت مخرب آن طرح بر محیط زیست! بگذریم که درمورد پتروشیمی میانکاله، جدای از تراژدی همیشگی قربانی شدن محیط زیست به‌پای ایجاد یک واحد صنعتی یا کشیدن جاده یا تبدیل باغات و فضای سبز به مسکونی و نظائر اینها، پای زدوبند و مفاسد اقتصادی هم در میان است.
چه تعداد سدسازی، احداث فرودگاه، ایجاد صنایع یا پروژه‌های کلان دیگر را می‌توان سراغ گرفت که جدای از آثار زیانباری که بر محیط زیست داشته‌اند، از منظر اقتصادی هم هیچ توجیه‌ای ندارند. فقط یک نمایش تبلیغاتی برای مقامات محلی یا نمایندگان آن منطقه بوده که در انتخابات بعدی رای آورده و مجددا راهی مجلس شوند. بعد زدوبندهای مالی و اقتصادی پشت‌پرده را هم که کنار بگذاریم، واقعیت آنست که اصرار مقامات محلی به‌منظور ایجاد پتروشیمی در میانکاله، تکرار همان تراژدی قربانی کردن محیط زیست و آثار و تبعات بلندمدت پروژه به‌پای بهره‌برداری‌های سیاسی کوتاه‌مدت است. از بین رفتن محیط‌زیست و سایر تبعات منفی بلندمدت احداث پتروشیمی در میانکاله، فدای سر ایجاد محبوبیت برای مقامات محلی که براه خواهد افتاد : «ماچگونه ما شدیم؟»
استاد دانشگاه تهران*
