به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، هوشنگ جاوید در کتاب «موسیقی رمضان در ایران» درباره این آئین موسیقایی توضیحی کوتاه ارائه کرده است.
در این کتاب آورده شده که نیم ساعت بعد از افطار، بچه‌ها زولبیا، بامیه، رشته‌خشکار و رشته‌ختایی را در سینی می‌چینند و برای فروش در کوچه‌ها به راه می‌افتند و برای عرضه‌ی آن‌ها، شعرهایی می‌خوانند.
شعرهایی مانند:
گرمه زولبیا، بارک‌الله زولبیا (گرم است زولبیا)
کَتَلِه دَکون، دَرِه سربیا (کفش بپوش بیاجلو در)
با پول سیا، زوتر بیا (با پول خرد زودتر بیا)
آق‌جان‌جی، پول هَگیر بیا (از آقاجان پول بگیر و بیا)
رشته خشکاره خیلی پرباره (رشته خشکار است خیلی پر بار است)
