جدال زنان در منطقه‌ای که "زن کُشی" رسم است! +عکس

به گزارش گاردین، «ماریا پنها»، یک فعال حقوق زنان که خودش یکی از قربانیان خشونت خانگی مسلحانه در برزیل است، گفت: «این حکم باید بازنگری شود. من باور دارم که این اقدام بسیار منفی است و می‌تواند زنان بیشتری را گرفتار خشونت کند.»

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فرادید، در کشوری که فقدان امنیت در آن مسئله‌ای عمومی است، داستان «پنها» بسیار معروف است. ماه مه سال ۱۹۸۳ وقتی ماریا در خانه اش در فورتالزا خوابیده بود، شوهرش از پشت به او شلیک کرد. ماریا از آن پس فلج شد.

ماریا بعد از آن که بعد از ماه‌ها بستری بودن در بیمارستان به خانه برگشت، شوهرش هنوز آزاد بود و دوباره تلاش کرد او را به قتل برساند. البته این بار با استفاده از شوک الکتریکی در حمام. 
تلاش‌های ماریا برای دستیابی به عدالت نهایتا منجر به تصویب قانونی به نام «قانون ماریا دا پنها» Maria da Penha law شد، که بر اساس آن دادگاه ها، پایگاه‌های پلیس و محافظان ویژه برای افزایش حمایت از زنان آسیب دیده از خشونت خانگی و افزایش طول مدت مجازات افراد مجرم، تشکیل شدند. 
علی رغم وجود این قانون و قوانینی که بعد از آن به منظور حمایت از زنان تصویب شد، خشونت خانگی همچنان در برزیل شایع است و سالانه هزاران زن گرفتار این خشونت‌ها می‌شوند.
فعالان مخالف حکم تسهیل دسترسی به اسلحه، به آمار بالای قتل زنان با اسلحه استناد می‌کنند. بر طبق آمار نیمی از زنان به قتل رسیده در سال ۲۰۱۶ در برزیل توسط اسلحه کشته شده اند. مخالفان این حکم می‌گویند، مجوز نگهداری ۴ اسلحه در خانه، حتی توسط افرادی که تا کنون سابقه مجرمیت نداشته اند، می‌تواند احتمال خشونت و قتل‌های بیشتر را افزایش دهد.

آمار‌هایی که توسط انجمن برزیلی امنیت عمومی منتشر شده، نشان می‌دهد که در سال ۲۰۱۷، ۴۵۳۹ زن در برزیل به قتل رسیدند که این رقم در مقایسه با مدت مشابه سال قبل ۱.۶ درصد افزایش داشته است. این آمار‌ها همچنین نشان می‌دهند که آمار تجاوز در سال ۲۰۱۷ نسبت به مدت مشابه سال قبل ۸ درصد افزایش داشته و طی این سال به ۶۰۰۱۸ زن در برزیل تعرض شده است. 
از زمان اعلام این حکم نجات یافتگان از خشونت خانگی در برزیل با استفاده از هشتگی با عنوان SeEleEstivesseArmado به معنی «اگر او مسلح بود» به این حکم واکنش نشان می‌دهند. آن‌ها داستان‌های خود را تعریف می‌کنند، با این تفاوت که تاکید می‌کنند اگر فرد مهاجم در زمان حمله مسلح بود، آن‌ها اکنون زنده نبودند. 
یکی از نجات یافتگان در توئیتی این طور نوشته: «نامزد سابقم ۲۰۰ کیلومتر تا یک ایالت دیگر مرا تعقیب کرد، به زور وارد خانه ام شد، به من تعرض و مرا تهدید به مرگ کرد. آن روز هر لحظه‌ای که در ساکش پی چیزی می‌گشت از ترس می‌مردم، زیرا فکر می‌کردم هر آن یک اسلحه از کیفش بیرون می‌آورد. اگر آن روز مسلح بود، من الان زنده نبودم.»
استاد مردم شناسی دانشگاه برازیلیا، دبورا دینیز می‌گوید: «ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که مستعمره‌ی ترس است. برای همین وقتی بولسانارو در ماه نوامبر قول داد در صورت رای آوردن مالکیت اسلحه را تسهیل می‌کند، بسیاری از زنان از آن استقبال کردند. ما از قدم زدن در خیابان هایمان وحشت داریم و می‌خواهیم این مشکلات را با ساده‌ترین راه حل‌ها برطرف کنیم.» 

او هشدار داد در جامعه‌ای مردانه مثل برزیل، تصویب قوانینی مثل حق دسترسی به اسلحه به منظور حفاظت شخصی فقط می‌تواند وضعیت زنان را، که در این کشور به عنوان بخشی از دارایی‌ها به آن‌ها نگریسته می‌شود، وخیم‌تر کند. 
«اسلحه یک شی مطلوب برای مردان است. وقتی در سیاست از اسلحه استفاده می‌شود در واقع موضوع جنسیت در آن مطرح می‌شود. این اسلحه قرار است در خدمت کسانی باشد که تمایل دارند مالک آن باشند یا تمایل دارند از آن برای کشتن دیگری استفاده کنند. سیاست اسلحه باید نسبت به هنجار‌های جنسی در کشور حساس باشد. کلمه زن کشی Femicide در آمریکای لاتین اختراع شد. ما در منطقه‌ای از دنیا زندگی می‌کنیم که بیشتر زنان به دست شوهران، پدران، و پسران کشته می‌شوند.»
«اگر امروز تعداد زنانی که از تلاش برای زن کشی جان سالم به در برده اند بیشتر از گذشته است، تا حد زیادی ناشی از ابزاری است که برای اعمال خشونت استفاده شده است، که یا زور فیزیکی است یا استفاده از ابزاری مثل چاقو و طناب که کمتر کشنده هستند. اگر در این موارد اسلحه استفاده می‌شد، شانس زنان برای زنده بیرون آمدن از این مهلکه بسیار کم بود.»
بحث‌ها درباره‌ی سیاست اسلحه در برزیل، این کشور را به دو قطب مخالف و موافق حکم بولسانارو تبدیل کرده است.

یکی از طرفداران این حکم لیتیشیا آگوآر، معاون رئیس جمهور است که تصویری از او در حالیکه یک تفنگ در دست گرفته و پرچم برزیل بر روی دوشش خودنمایی می‌کند، منتشر شده است. 
او می‌گوید، زنان اصلی‌ترین قربانیان سیاست پیشین خلع سلاح شهروندان هستند.
او می‌گوید: «یک زن بدون محافظ هدف خوبی برای تجاوز است. به عقیده من، زنی که به اسلحه مجهز باشد هم برای زندگی روزمره آماده است و هم فردی فراتر از یک شهروند معمولی است که این به نفع نظم اجتماعی است.»
این نظر، اما به مذاق بسیاری از مخالفان خوش نیامده است. برخی به این نکته اشاره کرده اند که آسان‌تر کردن دسترسی به اسلحه نمی‌تواند به نفع زنان فقیر باشد، زیرا آن‌ها توانایی خرید اسلحه ندارند. 
مخالفان این حکم می‌گویند، در جوامعی که هم اکنون آمار خشونت در آن‌ها بسیار بالاست، اسلحه بیشتر فقط به معنی دیوانگی است. زنان در این مناطق قربانی خشونت مسلحانه هستند و این خشونت‌ها فقط از طرف گرو‌های قاچاق مواد مخدر صورت نمی‌گیرد بلکه از طرف پلیس و در طی عملیات نیز صورت می‌گیرد. 
جنیفر رودریگرز (نام برای محافظت از او تغییر کرده است) که در یکی از زاغه نشین‌های (فاولا) اطراف ریو دو ژانیرو زندگی می‌کند، می‌گوید: «اینکه تفنگ با سهولت بیشتری در دسترس افراد قرار بگیرد خیلی بد است، چون ما همین حالا هم در یک جنگ داخلی زندگی می‌کنیم.

همین هفته من در حالی از خواب بیدار شدم که اسلحه پلیس روی پیشانی ام بود. آن‌ها به محله حمله کرده بودند و با کلید در همه خانه‌ها را باز کرده بودند. وحشتناک بود، آن‌ها دو ساعت از من بازجویی کردند و تلفنم را ضبط کردند. این روز‌ها هر بار که از خانه خارج می‌شوم با خودم فکر می‌کنم آیا دوباره باز خواهم گشت؟»
پنها می‌گوید آموزش، زنان سلاحی است که زنان باید به آن مجهز شوند تا بتوانند از خودشان مراقبت کنند، نه اسلحه.
«فقط آموزش از سنین کودکی می‌تواند این فرهنگ خشونت و زورگویی مردانه را از بین ببرد. ما زنان باید علیه چنین تفکری با هم متحد شویم.»