در سال‌های اخیر بسیاری از فعالان معدنی به عملکرد خانه معدن انتقاد داشتند. چه آنها که نقدشان را علنی و رسانه‌ای کردند و چه آنها که چیزی نگفتند و البته خوب می‌دانیم سکوت‌شان از سر رضایت نبوده است. اما به راستی این ناخشنودی از عملکرد خانه معدن را باید متوجه چه کسی دانست؟
آقای مهندس بهرامن در سال‌های اخیر به مانند ارتشی تک نفره، به تنهایی پرچم تلاش صنفی را در خانه معدن افراشته نگه داشته و بیش از توانش برای حل مشکلات صنفی کوشیده است و انصافا مصداق مثل «دود از کنده بلند می‌شود» بوده است. اما در کار صنفی، هیچ کس به تنهایی نمی‌تواند اثرگذار باشد و انتظار این بود که اعضای هیات مدیره خانه معدن، دوشادوش رییس آن و در پاسخ به اعتماد صنف، بکوشند. اما در عمل گرفتاری‌هایی مانند مشغله کاری و یا سن بالا، سبب شده تا به جز آقای دکتر بهرام شکوری، سایر اعضا نتوانند تحرکات لازم را داشته باشند.
از همین رو اگر قرار است تغییری در هیات مدیره خانه معدن روی دهد، نه در فعال‌ترین و باتجربه‌ترین عضو آن، که باید در میان افرادی باشد که هرچند توانمند و از مدیران برجسته در حوزه معدن هستند، اما در سال‌های گذشته حتی یک مصاحبه، یک خط مقاله و یا یک حضور صنفی از آنها دیده نشده است.
طبیعتا اگر انتقاداتی هم از رییس خانه معدن صورت می‌گیرد و بنده نیز به برخی از آنها معتقدم، دلیلی بر خروج ایشان از هیات مدیره نیست چرا که بروز برخی اشتباهات در 18 سال فعالیت صنفی امری طبیعی است. چه آن که دیکته نانوشته غلط ندارد و هرکدام از ما فعالین صنفی نیز که در بیرون گود از ایشان انتقاد می‌کنیم، ممکن است در میدان عمل، پر از خطا و اشتباه باشیم.
در نهایت آن که معتقدم اکنون افرادی توانمند و پرانگیزه در بنده صنف حضور دارند که آماده مشارکت و همکاری با رییس خانه معدن هستند و استقبال از این همراهی، فرصتی مغتنم است که می‌تواند فعالیت صنفی در حوزه معدن را به سطحی بالاتر و اثرگذارتر برساند.
*عضو خانه معدن
