اقتصاد آنلاین - فائزه مومنی ؛ حجت نظری روز یکشنبه در نطق پیش از دستور بیست و ششمین جلسه علنی شورای پنجم شهر تهران افزود: کم توانی جسمی-حرکتی و معلولیت می تواند بخشی از چرخه زندگی هر فردی باشد که به فراخور شرایط، حوادث و علل گوناگون از جمله تصادف؛ یا برای جانبازان سرافراز در راه دفاع از میهن، یا از بدو تولد تا کهن سالی با درجات مختلف و در بازه های زمانی متفاوت یک شخص را درگیر نماید و معلولیتی را به همراه داشته باشد.
وی ادامه داد: همه ما حتما این جمله را بارها شنیده ایم که "معلولیت، محدودیت نمی آورد" اما می‌خواهم امروز به نوع دیگری آن را بیان کنم و به جرات بگویم بله! "معلولیت برای یک شهروند تهرانی قطعا محدودیت به همراه دارد" محدودیتی که نه نشات گرفته از عدم اراده و نا توانی او، بلکه ناشی از غفلت و کوتاهی مدیران و مسئولین شهری برای ایجاد یک شهر دسترس پذیر است.
نظری گفت: یک فرد معلول چگونه می تواند خود را یک شهروند تهرانی بداند وقتی که کمترین بهره را از فضای زیست شهری خود نمی برد و از کمترین خدمات شهری استفاده نمی کند. زمانی که فرد با ویلچر برای یک تردد ساده در سطح شهر در بهترین شرایط می بایست پس از هماهنگی های بسیار، ساعت‌ها منتظر اتومبیل های مخصوص تردد معلولین باشد.
وی با طرح این پرسش که چند درصد از فضاهای عمومی شهری مناسب حضور معلولین است، تصریح کرد: به رغم سپری شدن سالیان طولانی از وضع قوانین مرتبط با معلولین، گویی تنها گرد فراموشی بیشتری برای توجه به این قشر از جامعه به بار آورده است، با توجه به تبصره 2 ماده یک و تبصره ماده 4 قانون جامع معلولین مصوب سال 1383 مجلس شورای اسلامی، که به صراحت شهرداری‌ها را موظف به انجام اقداماتی در حوزه مناسب سازی شهر کرده است، شورای اسلامی شهر تهران از سال 1384 مقرره‌ای با عنوان «مناسب سازی فضاهای شهری برای جانبازان و معلولین جسمی و حرکتی» به تصویب رسانده است. اما ارمغان این مصوبه 12 ساله در عمل چیست؟ چرا مهلت دو ساله اجرای مصوبه با وجود گذشت 12 سال هنوز شهر را شهری مناسب برای حضور این عزیزان نکرده است؟
وی تاکید کرد: ستاد مناسب سازی فضاهای شهری که مسئولیت نظارت بر اجرای مصوبه را داشته، می بایست پاسخگوی عدم تحقق اهداف این مصوبه باشد.
این عضو شورای شهر تهران گفت: جدای از اینکه فضاهایی که تا قبل از تصویب این مصوبه ایجاد شده‌اند و می‌بایست با اختصاص بودجه‌های مناسب سالانه و به صورت اولویت بندی شده، با یک برنامه‌ریزی هوشمندانه و به صورت نظامند مناسب سازی می‌شدند، باید عدم مناسب سازی فضاهای عمومی شهری و معابری که پس از این مصوبه ایجاد شده‌اند را با حساسیت بیشتر مورد مداقه جدی قرار داد.
وی افزود: اینکه از سال 84 به بعد مناسب سازی در فضاهای جدید باید به عنوان یک رویکرد ضروری در ساخت و ساز فضاهای عمومی شهری در نظر گرفته شود و کد پروژهایی که به اسم مناسب سازی فضای شهری در بودجه‌های سالیانه ذکر می شدند برای بهبود کیفیت فضاهای ساخت گذشته مورد استفاده قرار گیرد، حقیقتی است که متاسفانه به واقعیت بدل نشده است.
نظری خاطرنشان کرد: قطعا با شهرسازی قلدر مابانه نه تنها معلولین را از زندگی شهری عادی محروم کرده‌ایم، بلکه همه ی شهروندان را نیز از حضور و مشارکت این عزیزان بی بهره می‌کنیم.
