تنهایی، قاتل خاموش سالمندان

به گزارش اقتصاد آنلاین؛ سالمندی دورانی است که با چالش های فراوانی رو به رو است.یکی از مهمترین مشکلات این دوران تنهایی است که می تواند منجر به بیماری های جسمی و روانی شود د

تنهایی در سالمندان

بسیاری از کارشناسان معتقدند تنهایی یکی از مهم‌ترین دلایل بروز بیماری‌های روحی و جسمی در بین سالمندان و از فاکتورهای موثر در مرگ آن‌هاست.گروهی از سازمان‌های حمایت از سالمندان در کشور انگلستان اعلام کردند تنهایی و انزوا از مهم‌ترین عوامل بروز بیماری‌های مختلف در بین سالمندان است.مطالعات انجام شده در این زمینه نشان می‌دهد تنهایی خطر ابتلای سالمندان به افسردگی را افزایش می‌دهد و باعث کاهش تحرک بدنی و تشویق آن‌ها به خوردن غذاهای ناسالم می‌شود.آمارهای منتشر شده در این زمینه حاکی است، تقریبا یک دهم سالمندان به شدت تنها هستند و از این معضل رنج می‌برند.به همین دلیل این سازمان‌‌ها معتقدند تنهایی باید به عنوان یک معضل جدی برای سلامت جامعه شناخته شود.

در این زمینه بخوانید؛

این در حالی است که فقط یک پنجم مردم از ارتباط بین تنهایی و ابتلا به بیماری‌های جسمی آگاهی دارند.درست است که بسیاری از مردم از اثرات روحی و روانی تنهایی روی انسان‌ها مطلع هستند، اما فقط تعداد کمی از آن‌ها باور دارند این حالت می‌تواند عوارض جسمی داشته و منجر به بیماری شود.این در حالی است که بسیاری از سالمندان به دلیل تنها بودن به نوعی در خانه‌های خود زندانی شده‌اند و به همین دلیل تحرک بدنی کافی ندارند.

افسردگی در سالمندی

سالمندانی که ارتباطات اجتماعی کافی ندارند و نمی‌توانند با دوستان یا اعضای خانواده خود دیدار داشته باشند با احتمال بیش‌تری ممکن است به افسردگی‌های شدید مبتلا شوند.کمبود فعالیت بدنی و نداشتن رژیم غذایی سالم از دیگر مشکلاتی است که این گروه از افراد جامعه با آن درگیر هستند.

تحقیقات دانشمندان نشان می‌دهد تنهایی به شدت روی سیستم ایمنی و سلامت قلبی و عروقی سالمندان تاثیر منفی می‌گذارد و نداشتن ارتباط اجتماعی یکی از مهم‌ترین دلایل ابتلای یک فرد سالمند به بیماری آلزایمر است.به همین دلیل علاوه بر مشکلاتی که همراه با افزایش سن در میان سالمندان به وجود می‌آید تنهایی را نیز باید به عنوان یک معضل جدی مورد توجه قرار داد.

اگر سیاست گذاران امر سلامت به دنبال بهبود وضعیت زندگی سالمندان هستند باید حتما در مورد احساس تنهایی و عواقب جبران ناپذیری که این موضوع روی زندگی این گروه می‌گذارد نیز فکری کنند.

تحقیقات انجام شده در کشور انگلستان نشان می‌دهد تقریبا نیمی از سالمندان بالای ۷۵ سال در این کشور تنها زندگی می‌کنند و نزدیک به یک دهم از سالمندان، خود را به شدت تنها احساس می‌کنند.نزدیک به یک پنجم آن‌ها حداکثر یک بار در هفته دوستان، اعضای خانواده یا همسایه‌های خود را می‌بینند.این در حالی است که نزدیک به یک دهم آن‌ها همین ارتباطات اجتماعی را نیز کم‌تر از یک بار در ماه تجربه می‌کنند.به همین دلیل تعدادی از سازمان‌های حمایت از سالمندان معتقدند باید برای حل این معضل راه حل‌هایی اندیشیده شود.شاید برگزاری جلساتی برای آشنا کردن سالمندان با یکدیگر یا حمایت همسایه‌ها از این افراد بتواند تا حدی به بهبود شرایط زندگی این افراد کمک کند.

اثرات مخرب تنهایی

تعدادی از محققان معتقدند تنهایی در حال گسترش است و اثرات مخرب آن در حد چاقی یا سیگار کشیدن است، اما متاسفانه بسیاری از مردم به این موضوع باور ندارند.در یک نظرسنجی که روی بیش از ۲ هزار و ۲۰۰ نفر انجام شده بود فقط یک پنجم مردم تصور می‌کردند تنهایی می‌تواند باعث بروز بیماری‌های جسمی در یک فرد شود و سلامت او را تهدید کند.این در حالی است که سازمان بهداشت جهانی اثرات مخرب تنهایی را بیش‌تر از سیگار و در حد چاقی عنوان کرده است.

چندی پیش تحقیقاتی در ۱۴۸ کشور جهان و روی ۳۰۰ هزار نفر انجام شد که نشان می‌داد افرادی که زندگی اجتماعی گسترده‌ای ندارند و ارتباط چندانی با دوستان و آشنایان خود برقرار نمی‌کنند با احتمال ۵۰ درصد بیش‌تر ممکن است نسبت به افراد اجتماعی‌تر دچار مرگ زودرس شوند.میزان ابتلا به بیماری‌های قلبی نیز در میان زنان تنها بیش از سایرین است.

زنانی که احساس تنهایی میکنند به احتمال ۷۶ درصد بیشتر از دیگر زنان ممکن است در آینده دچار بیماری‌های قلبی شوند.

آیا راه حلی وجود دارد؟

نوع فعالیت های اجتماعی یک فرد مسن، فاکتوری تعیین کننده در زمان تنهایی آنهاست. از این دیدگاه درمان و حمایت از فردی که نمی تواند با دیگران روابط اجتماعی گرمی داشته باشدو در زندگی بیشتر ترس و سردرگمی را تجربه کرده، سخت تر می شود.

هرچند با مداخله روان شناس و درمان های فردی می توان این مشکل را نیز حل نمود. بعلاوه گروه های حمایتی با صحبت های روزانه با این افراد می توانند کاری کنند که این تنهایی پایان یابد.

نتیجه گیری

بصورت خلاصه افراد سالمند حتی در کشورهای توسعه یافته نیز خیلی تنها هستند. بنابراین می توان با برقراری ارتباط میان آنها و جامعه و ارزش بخشی به آنها این مشکل را حل نمود. ما هرچه داریم از والدینمان است، آنها از ما مراقبت کردند، برای ما یک عمر کار کردند و هرکاری برای ما انجام دادند. هریک از ما طبق تعهدی اخلاقی نباید آنها را رها کنیم. ما هم روزی در جایگاه آنها قرار خواهیم گرفت، و دوست داریم دیگران نیز همین رفتار را با ما داشته باشند.ما در دوره پیری به کسانی نیاز داریم که دوستمان داشته باشند و هیچ وقت تنهایمان نگذارند.