اقتصادآنلاین - عاطفه حسینی؛ یکی از مسائل مطرح شده در جامعه که قانونگذار هم صریحا به آن اشاره کرده موضوع حضانت فرزند پس از فوت پدر، مادر و یا والدین است.
پاسخ این سوال را باید در ماده‌های قانونی ۱۱۶۸ و ۱۱۷۱ قانون مدنی جستجو کرد. بر اساس ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی نگاهداری اطفال هم حق و هم تکلیف ابوین است. بر اساس ماده ۱۱۷۱ قانون مدنی نیز در صورت فوت یکی از ابوین حضانت طفل با آنکه زنده است خواهد بود هر چند متوفی، پدر طفل بوده و برای او قیم معین کرده باشد.
بنابراین از این دو ماده قانونی نتیجه می‌گیریم چنانچه حضانت کودک با پدر باشد و پدر فوت کند، در صورتی که مادر کودک در قید حیات باشد، حضانت طفل بر عهده مادر خواهد بود حتی در صورتی که پدر قیّم تعیین کرده باشد. در موردی هم که بعد از فوت پدر ولایت با جدّ پدری باشد، در این موارد نیز حضانت کودک با مادر است. بنابراین چنانچه پدر کودک فوت کند پدر بزرگ کودک یا قیّمی که از طرف پدر معین شده، صلاحیت بر عهده گرفتن حضانت کودک را ندارد و حضانت بر عهده مادر است .
همچنین باید به این نکته توجه داشت که پس از فوت پدر، ازدواج مادر مانع حضانت کودک نیست. در موارد فوت پدر به‌طور اطلاق و عموم، حضانت به مادر محول شده است و ازدواج مادر این تکلیف را منتفی نمی‌کند. فقط در صورتی حضانت از مادر ساقط می‌شود که او محجور شود و یا صلاحیت اخلاقی حضانت را نداشته باشد.
حضانت فرزند بعد از فوت مادر نیز در صورت زنده بودن پدر کودک، با او خواهد بود. حال در شرایطی که پدر و مادر کودک هردو فوت کرده باشند، بر اساس قانون حضانت در درجه اول با جدّ پدری است یعنی پدرِ پدر کودک و چنانچه پدربزرگ نیز زنده نباشد، حضانت با وصی خواهد بود. چنانچه وصی تعیین نشده باشد، حضانت با قیم خواهد بود و قیم را در این مورد دادگاه تعیین می‌کند.
