«در صنعت خودروسازی کشور دستهای پشت پرده‌ای وجود دارد که مانع ارتقای وضعیت خودروسازی کشور می‌شود.» این جملات را محمدجعفر منتظری دادستان کل کشور در همین روزها بیان کرده و البته 26 بهمن سال گذشته نیز گفته بود «صنعت خودروسازی گرفتار اختاپوسی شده است که نمی‌گذارد وضعیت آنگونه که شایسته مردم است پیش برود. (خطاب به وزیر صمت) بنده اولا به عنوان یک شهروند و ثانیا به عنوان مدعی العموم از شما درخواست و مطالبه جدی دارم که به فریاد صنعت خودروسازی برسید.»
«مجلس در لایحه بودجه ۱۴۰۱ مجوز واردات ۷۰ هزار دستگاه خودروی سواری را به دولت داد که این مصوبه مورد ایراد شورای نگهبان قرار گرفت و مجددا به مجلس بازگشت و ایراد آن برطرف شد و به تصویب نمایندگان رسید اما در بودجه ابلاغی این عدد حذف شده است. برای من و خیلی های دیگر این سوال وجود دارد که دلیل این حذف چیست؟ باید مشخص شود که چه دست هایی پشت پرده بوده که همین واردات حداقلی هم برای شکستن انحصار در صنعت خودروسازی را برنمی تابند. عده ای منافعشان با منافع خودروسازها گره خورده و اجازه نمی دهند که این انحصار شکسته شود». این جملات را جلال رشیدی کوچی عضو کمیسیون امورداخلی کشور و شوراها همین امروز به ایسنا گفته است.
البته هر سه این مقامات وعده برخورد با مافیا و دستهای پشت پرده را هم داده اند.
همانگونه که مشاهده می کنید، وجود مافیا و دستهای پشت پرده، امروز نه در تاکسیهای خطی انقلاب – سعادت آباد و بی‌آرتی آزادی - تهرانپارس و خط سه مترو و سر چهارراه گلوبندک و در جمعها و گروه های واتس‌اپی فامیلی از زبان شوهرعمه و زن‌دایی نگارنده بلکه در کلام مقاماتی از هر سه قوه در عالی ترین سطوح شنیده می شود و این عبارات در ترازوی قضاوت افکار عمومی دو گزاره را بازنمایی می کند:
- آنقدر مملکت بی صاحب و هر کی هر کی است که هر گوشه اش یک مافیایی دارد خون مردم را داخل شیشه می کند.
- این مافیا آنقدر قدرتمند است که رییس جمهوری و دادستان کل کشور و نماینده مردم هم زورشان به اینها نمی رسد و از دستشان به ستوه آمده اند و نزد مردم دادخواهی می کنند.
واقعیت ماجرا این است که مردم هم اتفاقا همیشه همینها را گفته اند و تصورشان این بوده که در همه این سالها به دولتها، مجالس و دستگاه قضایی برای اداره امور مملکت نمایندگی داده اند و قرار است حاکمیت از حقوق آنان در برابر مافیاها و مفسدین و دستهای پس پرده و پیش پرده و دانه درشتها و ویژه خواران و ... حراست کند و حق مردم را از حلقوم دزدان بیت المال بیرون بکشد اما ظاهرا خود مسئولان هم دل پر دردی دارند و با مردم در این زمینه درد دل می کنند! نکته مهم این است که این ادبیات افشاگرانه مخصوص این دولت و این مجلس و این دستگاه قضایی نیست بلکه در همه دوره ها وجود داشته و همیشه مسئولان در هر سه قوه از وجود مافیاها نالیده اند و آخرش هم هیچ.
وقتی همه ابزار اجرایی و تقنینی و قضایی در اختیار حاکمیت است، چه جایی برای انتقاد از مافیا و اعلام وجود دستهای پشت پرده؟ این اظهارات مسئولان و جار زدن وجود مافیا، عذر بدتر از گناه است. اگر نمی دانید مافیا وجود دارد یا می دانید که وجود دارد اما با وجود دستگاههای امنیتی و اطلاعاتی و نظارتی متعدد، آنها را نمی شناسید یا می شناسید و کاری نمی کنید که وای بر ما و شما و در هر سه حالت، گفتنش به مردم فقط پاشیدن نمک بر زخم آنان است.
اگر مافیایی وجود دارد پس طبق همین قوانین موجود که کافی هم به نظر می رسند، آنها را معرفی کنید، محاکمه علنی کنید و مردم را در جریان جزییات اقدامات مقابله ای خود قرار دهید چون اگر رییس جمهوری و دادستان کل کشور و نماینده مجلس نتوانند مافیا را شناسایی و با آن برخورد کنند، یقین بدانید که مردم هم نمی توانند. اگر هم زورتان به مافیا نمی رسد، خیلی شفاف اعلام کنید که ما نمی توانیم و خیال مردم را هم راحت کنید. خلاصه مطلب اینکه درد دل کردن با مردم فایده ای ندارد. ای کاش واقعا شانه های مردم، وسعت و تحمل آن را داشت که مسئولان بتوانند سرشان را روی آن بگذارند و از شدت ناراحتی بابت وجود کاستیها و مفاسد و مافیا و ... های های گریه کنند اما متاسفانه شانه های مردم درگیر بار سنگین زندگی است و جایی برای سرنهادن مسئولان ندارد.
اگر هم کلا مافیایی وجود ندارد که پس چرا از آن سخن می گویید؟
*کارشناس ارشد حقوق کیفری و خبرنگار
