اقتصاد آنلاین - عاطفه حسینی؛ نمی‌توان منکر این واقعیت شد که پارک خودرو جلوی درب منزل، خصوصا درب پارکینگ نمونه بارز مزاحمت است. علی‌رغم اینکه مقنن در قانون، مزاحمت را تعریف نکرده است اما با استناد به ماده ۱۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی به رفتار فردی که برای متصرف مال غیرمنقول مانند ملک و خانه مزاحمت و زحمتی در انتفاع و یا همان استفاده وی از مال تحت سلطه خود بوجود می‌آورد، مزاحمت می‌گویند.
با مروری بر مواد قانونی و بطور ویژه قانون مجازات اسلامی هیچ ماده‌ای را نمی‌توان پیدا کرد که مقنن در آن مزاحمت برای پارکینگ را جرم‌انگاری کرده باشد.
البته قانون حق مراجعه به دادگاه برای فردی که در استفاده از ملک خود دچار زحمت شده را با تعریف دعوای مزاحمت در ماده ۱۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی به رسمیت شناخته است. دعوای مزاحمت به دعوایی گفته می‌شود که به موجب آن متصرف مال غیرمنقول درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می‌کند که نسبت به متصرفات او مزاحم است بدون اینکه مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد.
همچنین فردی که علیه فرد دیگر اقامه دعوای حقوقی تحت عنوان مزاحمت کرده و دادگاه حکمی مبنی بر رفع مزاحمت صادر کرده است در صورتی که مجددا از سوی همان شخص مورد مزاحمت قرار بگیرد، برای مثال فرد مزاحم دوباره جلو درب منزل همان فرد خودرو خود را پارک کند، می‌تواند بر اساس ماده ۶۹۳ قانون مجازات اسلامی اقدام به شکایت کیفری کند که مجازات مزاحم علاوه بر رفع مزاحمت حبس از ۶ ماه تا ۲ سال است.
همچنین باید به این نکته هم توجه داشت که طبق قانون، هیچ‌کس نمی‌تواند کوچه و خیابان‌هایی را که مسدود نیست، به تملک درآورد. بنابراین، نصب هرگونه تابلوی پارک ممنوع یا تهدید خودروها در کوچه و خیابان شهر جرم محسوب می‌شود و می‌توان از متخلفان در دادسرا شکایت کرد.
بنابراین موانعی که به‌شکل کله‌قندی در مقابل برخی مغازه‌ها و فروشگاه‌ها نصب می‌شود، خودسرانه است و مالک یک خانه و یا مغازه مجوزی برای ایجاد ممنوعیت پارک خودروی دیگران ندارد.
به عبارت دیگر در محل‌هایی که تابلو توقف ممنوع نصب شده است، مثل ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی یا تخلیه بار و در جایی که پل ورودی اداره یا فروشگاه وجود دارد، پارک خودرو ممنوع است زیرا اینها جزء ممنوعیت‌های تردد است اما اگر این موانع نباشد، بالطبع شهروندان ممنوعیت دیگری برای پارک خودرو ندارند.
