به گزارش اقتصادآنلاین، آرمان نوشت: دیدن سیگار در دست زنی در خیابان تا چند سال پیش تعجبآور بود، اما اکنون قبح آن ریخته و بهسادگی از کنار آن میگذریم. جای تاسف دارد و باید بگوییم که امروزه این مساله در بسیاری موارد امری عادی تلقی میشود. حال این مساله را بسط دهید تا به ته داستان برسید؛ داستان پرغصه زنانی که در ابتدا از یک سیگار شروع کرده و حال به یک معتاد حرفهای تبدیل شدهاند، آنچنان که از لطافت زنانهشان هیچخبری نیست و در کشاکش حفرههای ناهمگون دود در هوا عمر خود را سپری میکنند. تازه بهفرض اینکه ساکن شهرستان باشند، با شدت بیشتری انگ میخورند و بدون وجود کمپ ترک اعتیاد ناچار به ترک دیار خود هستند. بماند که مهاجرت زنی با چنین وضعیتی چه مشکلاتی را با خود به همراه دارد، ولی اکنون باید بگوییم تعداد اندک زنان معتاد در شهرستانها موجب شده انگیزهای برای احداث کمپ ترک اعتیاد وجود نداشته باشد و این مساله عمق معضل اعتیاد زنان در شهرستان را نشان میدهد؛ زنانی که با هر فلاکتی خود را به کلانشهرها بهویژه تهران میرسانند تا پاکی را به باقی عمر خود بازگردانند. بهراستی مسئول ساماندهی چنین وضعیتی کیست؟ برای راهاندازی کمپ ترک اعتیاد خصوصی زنان شهرستانی هم اشتیاقی وجود ندارد. بر این اساس تنها یک راه میماند؛ اینکه زنان معتاد بهقصد ترککردن و با دوری از خانواده و مهاجرت به کلانشهرها دچار آسیبهای دیگری شوند و اینگونه است که قوز بالای قوز وصف حال این وضعیت میشود. البته خالی از لطف نیست که بهوجود کمپ ترک اعتیاد برای زنان در برخی شهرستانها اشاره کنیم، اما نبود دانش ترک اعتیاد و بدرفتاری با مددجویان مشخصه بازر این مراکز است که زنان معتاد بارها به آن اشاره داشتهاند؛ مسالهای که باید به آن توجه کرد و برای آن تدابیری اندیشید، چرا که اعتیاد مسیر زندگی افراد را تغییر میدهد.
افزایش آمار اعتیاد در زنان
در میان زنان معتاد مادرانی وجود دارند که باید از احساس مادرانه خود عبور کنند و در مسیر ترک اعتیاد قدم بگذارند؛ آنهم نه در نزدیکی محله یا حتی شهر خود، بلکه با نقل به مکانی که حد فاصله آن از یک شهر تا شهر دیگری است. تیر سال گذشته علی ربیعی، وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی عنوان کرد: درحالحاضر یکی از مسائل جدی جامعه «زنانهشدن اعتیاد» است، طوری که خط شیوع اعتیاد در زنان از چهاردرصد در گذشته به 10درصد رسیده است. شاید در نگاه اول تعداد زنان معتاد نسبت به مردان معتاد چشمگیر نباشد، اما اعتیاد زنان تبعات جبرانناپذیری با خود به دنبال دارد. تازه اگر پای نوزادی در میان باشد، وضعیت بهمراتب اسفناکتر میشود و در این میان مهاجرت زنان معتاد نیز مزید بر علت شده و شرایط آنها را بحرانیتر میکند. بنابراین حمایت از زنان معتاد در شهرستانها میتواند تا حدودی جلو معضلات دیگر را بگیرد، چرا که این زنان قصد ترک اعتیاد را دارند، اما در محل سکونتشان مجموعهای وجود ندارد که حامی آنها باشد و این سرآغاز مشکل دیگری برای آنهاست.
زنان شهرستانی محروم از کمپ
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس با اشاره به رواج اعتیاد در میان زنان گفت: زنان نیز درحال درگیرشدن با انواع موادمخدر هستند و جای تاسف است که بگوییم این خطر بهحدی رسیده که امروز سن مصرف موادمخدر به سن دانشآموزی رسیده است. سمیه محمودی با بیان اینکه آمار دقیقی از زنان معتاد نداریم، خاطرنشان کرد: یکی از منابعی که باعث میشود زنان به سمتوسوی موادمخدر صنعتی گرایش پیدا کنند، آرایشگاههای زنانه است و از خرید و مصرف اینگونه موادمخدر در آرایشگاهها بهبهانه لاغری و زیبایی استقبال میکنند. نماینده مردم شهرضا و دهاقان در مجلس عنوان کرد: از سوی دیگر، بعضی از خانوادهها به این موضوع کمتر توجه دارند و متاسفانه شاهدیم خانوادهها وقتی به محیطهای عمومی همچون پارک میروند، در کنار آنها نیز قلیانی است که همه اعضای خانواده از کودکونوجوان گرفته تا تا پدرومادر از این قلیان استفاده میکنند که همین قلیان میتواند برای فرزندان زمینه گرایش به مواد دخانی دیگر و حتی موادمخدر را فراهم کند. او در ادامه یادآور شد: پدر خانواده زمانی که به موادمخدر اعتیاد پیدا کرد، همسر خود را شریک اعتیاد خود میکند و بیشتر زنانی که به موادمخدر اعتیاد دارند، میگویند که به اصرار و اجبار همسر خود بهسمت این مواد کشیده شدهاند تا آنها دیگر نتوانند مانع همسر خود شوند و راحتتر به کار خود ادامه دهند که این موضوع نیز باعث شده است آمار اعتیاد در میان زنان افزایش پیدا کند. نماینده مردم شهرضا و دهاقان در مجلس با اشاره به اینکه مشکل بزرگ دیگری که برای زنان وجود دارد، این است که بهدلیل نپذیرفتن و بهرسمیتنشناختن اعتیاد بانوان در شهرستانها و شهرهای کوچکتر با اینکه برای آقایان کمپها و مراکز ترک اعتیاد وجود دارد، اما در این مناطق برای زنان این کمپها وجود ندارد و بههمینعلت شرایط ترککردن یک زن معتاد در شهرستانها بسیار دشوارتر از مردان است و امکاناتی برای ترک آنها وجود ندارد.
تمایل کمتر زنان معتاد به درمان اقامتی
رئیس کارگروه کاهش تقاضای اعتیاد مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره نبود کمپ ترک اعتیاد برای زنان در شهرستانها میگوید: کمپ ترک اعتیاد باید برای فردی که آن را راه انداخته، ارزش مالی داشته باشد. بنابراین در یک شهرستان کوچک تعداد خانمهایی که شرایط آمدن به کمپ را دارند، شاید از تعداد انگشتان یک دست کمتر باشد، درنتیجه برای فردی که بخواهد کمپ تخصصی برای ترک اعتیاد زنان راه بیندازد، سود مالی ندارد. سعید صفاتیان میافزاید: نکته دوم این است که زنان معتاد برای رفتن به کمپ نسبت به آقایان تمایل کمتری از خودشان نشان میدهند. او بیان میکند: بیشتر بانوان معتاد تمایل دارند وارد فرایند درمانی سرپایی شوند و از مراکز دولتی و خصوصی دارو بگیرند. همچنین شرایط درمان اقامتی برای بانوان معتاد آنچنان مساعد نیست و علت اصلی آن دو مورد ذکرشده است. صفاتیان اظهار میکند: کمپ ترک اعتیاد در اختیار بخشخصوصی است و کمپ ترک اعتیاد دولتی نداریم؛ حتی اگر بخواهیم کمپ ترک اعتیاد دولتی در کشور راهاندازی کنیم، باز در شهرستانها این اتفاق نخواهد افتاد، چرا که سود مالی ندارد. او اضافه میکند:درصد قابلتوجهی از معتادان خیابانی در تهران را زنان تشکیل میدهند که ساکن شهرستان هستند، چون از خانوادههای خود طرد شده و به تهران آمدهاند. صفاتیان توضیح میدهد: زندگی در شهرستان برای زنان معتاد بهلحاظ اجتماعی و انگخوردن بهمراتب سختتر است. از این رو زنان معتاد سعی میکنند از محیطهای کوچک بهسمت محیطهای بزرگ مهاجرت کنند و وقتی وارد تهران میشوند، به کمپها راه پیدا کرده و در آنجا اقامت 21روزه دارند. صفاتیان اضافه میکند: از سوی دیگر، برخی زنان معتاد وارد درمانهای اجباری میشوند که بر اساس ماده16 قانون است و باید روند درمانی خود را طی کنند. او بیان میکند: همچنین کشور 20مرکز اجتماع درمانمدار تیسی دارد؛ الگویی که بسیار موفق است. از این رو باید بهزیستی گام بردارد تا این الگوی درمانی برای بانوان هم تخصصیتر شود. رئیس کارگروه کاهش تقاضای اعتیاد مجمع تشخیص مصلحت نظام میگوید: به دوسال گذشته نگاه کنید؛ بهزیستی اقدامات خوبی را انجام داده است. گرچه خیلی کم است و هنوز با شرایط مطلوب فاصله داریم، ولی چند کمپ یا مراکز اقامتی خاص برای زنان در تهران وجود دارد که تعداد آن کم است. صفاتیان میافزاید: به مراکز تخصصی برای زنان چه در حوزه کمپ و چه در حوزه برنامههای اجتماع درمانمدار نیاز بیشتری داریم. دولت باید برای مراکز اقامتی یارانهای پرداخت کند یا بیمهای در نظر بگیرد، چرا که هزینههای مراکز اقامتی بالاست؛ آن هم نه در ایران، بلکه همه جای دنیا این امر هزینهبردار است. صفاتیان خاطرنشان میکند: از این رو دولت باید بودجه خاصی برای زنان خیابانی در برنامه اقامتی مثل کمپها به ویژه مرکز اجتماع درمانمدار تیسی در نظر بگیرد. او بیان میکند: تیسی در ایران طی چند سال گذشته حتی از برخی کشورهای همسایه موفقتر بوده است. بنابراین باید مشکل نبود کمپ ترک اعتیاد در شهرستان برای بانوان را با بیمه ویارانه حل کنیم.