اگر با خودت زیاد حرف می زنی و نگرانی بخون / خودگویی چیست؟
حتما شما هم نه یک بار بلکه بارها با خودتان صحبت کرده‌اید. خود گفتاری امری غیرارادی است که تقریبا همه انسان‌ها آن را تجربه می‌کنند. اما آیا این کار یک امر طبیعی است یا نشان‌دهنده ابتلای ما به یک بیماری روانی است؟ در این مطلب به این سوالات پاسخ داده‌ایم.
حرف زدن با خودمون فایده ای داره که ممکنه ندونید
به گزارش اقتصاد آنلاین، حرف زدن با خود، ممکن است فواید بسیاری داشته باشد. هیچ خطر قابل توجهی برای سلامتی ایجاد نمی‌کند مگر اینکه فرد علائم دیگری از یک بیماری روانی مانند توهم را نیز تجربه کند. در حین انجام یک کار با مجموعه‌ای از دستورالعمل‌هایی که باید رعایت کرد، با خود صحبت کردن یا به اصطلاح روانشناسی «خودگفتاری» ممکن است روی کنترل شما بر کار، تمرکز، عملکرد و مهارت‌های شما در حل مسئله تاثیر مستقیم بگذارد.
یک مطالعه در سال 2012 نشان می‌دهد که صحبت کردن با خود در حین جستجوی یک وسیله خاص، مانند یک لباس گمشده یا مثلا یک کلید، یا تلاش برای یافتن چیزی در یک فروشگاه مواد غذایی، ممکن است به فرد کمک کند آنها را زودتر پیدا کند.
تحقیقات روانشناسان و متخصصین اعصاب روی مغز حاکی از آن است که صحبت با خود در حین ورزش، بسته به اینکه فرد چگونه با خود سخن می‌گوید و حرف‌هایش چه محتوایی دارد، می‌تواند مزایایی نیز داشته باشد.
به عنوان مثال، صحبت با خود به روشی انگیزشی یا آموزشی می‌تواند عملکرد شما را در همان موضوع بهبود بخشد. مانند: معلمان و مربی‌های ورزشی.
انواع خودگویی
سه دسته از خودگویی وجود دارد که بسته به لحن صدای شما متفاوت است. این شامل:
خودگفتاری مثبت: این نوع خودگفتاری باورهای مثبت در مورد یک فرد را تشویق و تقویت می‌کند. مشارکت در خودگویی مثبت ممکن است اضطراب شما را کاهش داده و تمرکزتان را افزایش دهد.
خودگویی منفی: معمولاً شامل گفتگوهای انتقادی و دلسرد کننده است.
خودگویی خنثی: این نوع خودگویی به طور قابل توجهی مثبت یا منفی نیست. افراد ممکن است از آن برای دادن دستور استفاده کنند.
متخصصین خودگویی‌هایی که ممکن است افراد انجام دهند را به دو دسته دیگر هم تقسیم می‌کنند که در اصطلاح آکادمیک به آنها صحبت با خود به عنوان خودگویی آشکار و پنهان می‌گویند. صحبت آشکار را دیگران هم می‌توانند بشنوند و گفتار پنهان، گفتاری است که در درون انسان‌ها رخ می‌دهد.
صحبت کردن با خود چه فوایدی دارد؟
در آزمایشی روانشناسی مشخص شد، زمانی که افراد دستورالعمل‌های نوشته شده‌ای را به صورت صریح و با صدای بلند برای خودشان می‌خواندند؛ تمرکز بیشتری پیدا می‌کردند و موفقیت بیشتری نسبت به کسانی که در سکوت کارهایشان را انجام می‌دهند، کسب می‌کنند. عده‌ای از روانشناسان معتقدند که علت این اتفاق در شنیدن صدای خود است. به نظر می‌رسد هر وقت که تلاش می‌کنید یک چالش را تمام کنید و با صدای بلند به گفتگو با خود می‌پردازید، از توانایی بیشتری برخوردار می‌شوید. صحبت کردن با خود به میزان زیادی در دستیابی شما به یک کنترل شناختی کمک می‌کند.
چند مورد از فواید خودگفتاری:
1- صحبت با خود با تحریک حافظه موجب تقویت آن می‌شود.
2- تمرکز کلی حواس بیشتر می‌شود.
3- صحبت کردن با خود به دلیل واضح‌تر کردن افکار، بازده مغز را نیز افزایش می‌دهد.
4- در یادگیری مطالب جدید شدیدا موثر است. (خصوصا در کودکان)
5- به افزایش اعتماد به نفس کمک می‌کند.
6- در کاهش استرس و ایجاد آرامش کمک می‌کند.
اسکیزوفرنی یا روان گسیختگی
اما صحبت کردن با خود در صورتی که همراه با توهم باشد، نمی‌تواند یک رفتار طبیعی قلمداد شود. در این شرایط باید از یک متخصص بهداشت و درمان کمک گرفت. صحبت کردن با خود و توهم نشان‌دهنده یک بیماری بهداشت روان مانند اسکیزوفرنی است.
ممکن است فرد مبتلا به اسکیزوفرنی تغییراتی در رفتار و افکار خود مانند توهم یا هذیان را تجربه کنند. توهم باعث می‌شود تا فرد چیزهایی را ببیند، بشنود، بو کند، بچشد یا احساس کند که بخشی از دنیای اطراف نبوده و فقط در ذهن وجود دارند.
شنیدن صداها و پاسخ به آنها توهمی شایع در اسکیزوفرنی است. این صداها و احساسات برای افرادی که آنها را تجربه می‌کنند، واقعی به نظر می‌رسند. ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی اظهار می‌کنند که مغز در برابر این صداها همان واکنشی را دارد که در واقعیت و با یک فرد واقعی رخ می‌دهند.
ممکن است افراد مبتلا به اسکیزوفرنی از دنیای واقعی دور شده و علاقه خود به تعاملات روزمره با دوستان و خانواده را از دست داده و بیان احساسات را دشوار بدانند.
کاترین گالار روانشناس متخصص تروما، استرس و اسکیزوفرنی، فشارهای روانی را علت اصلی بروز رفتار با خود حرف زدن می‌داند. او می‌گوید: «انسان به طور فطری اجتماعی و مدنی طبع است و علت عمده بروز رفتار با خود حرف زدن برای ارضای نیاز اجتماعی وی در هم افزایی با دیگران است. اگر مشکلات فیزیولوژیک زیستی مطرح نباشد، فشارهای روانی ناشی از مشکلات مالی، مصائب شغلی، ناسازگاری‌های زندگی خانوادگی باعث می‌شود افراد برای تخلیه ذهن خود از این فشارها با خود حرف بزنند و به نوعی اعتماد به نفس از دست رفته را بازیابند.» وی بیان می‌کند: «برخی ناکامی‌ها در زندگی اجتماعی و فردی باعث بروز تخیلات و تصوراتی می‌شود که فرد در مجادله با ذهن درونی خود آن را به بحث می‌گذارد و سعی می‌کند به نوعی ذهنش را از افکار ناخوشایند خالی کند.»
در نهایت …
صحبت کردن با خود برای بیشتر افراد یک رفتار عادی است که نشانه‌ای از یک بیماری روانی نخواهد بود. صحبت کردن با خود می‌تواند مزایایی بسیاری داشته باشد که به آن اشاره شد؛ طبیعی است که فرد در حالی که مشغول وظایف و پردازش افکار و احساسات است مونولوگ (گفتگوی یک طرفه) داخلی داشته باشد. این یعنی برای بیشتر انسان‌ها حرف زدن با خود به طور قطع بیماری نیست اما بهتر است به جای دوری کردن از این افراد به آنان نزدیکتر شویم و سعی کنیم با پرسش و پاسخ یک گفتگوی دو طرفه بسازیم و کمک‌حال یکدیگر باشیم.
