۱۷ سال پیش در چنین روزی؛ سقوط هواپیمای ارتش حامل خبرنگاران در تهران ! + عکس

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از رکنا، سقوط لاکهید سی ۱۳۰هرکولس ارتش ایران در مجتمعی در تهران در حدود ساعت ۱۴ روز ۱۵ آذر ۱۳۸۴ ، ۱۱۶ کشته و ۹۰ زخمی برجا گذاشت. این هواپیمای باری-نظامی از نوع سی-۱۳۰ بود و ۹۴ مسافر شامل اعضای ارتش و خبرنگاران را برای پوشش خبری رزمایشی تحت عنوان عاشقان ولایت که در چابهار در جنوب‌شرقی ایران برگزار می‌شد، از تهران به بندرعباس می‌برد. این هواپیما لحظاتی پس از پرواز، در نزدیکی فرودگاه مهرآباد تهران بر فراز یک ساختمان ۱۲ طبقه سقوط کرد.

خلبان پس از ترک فرودگاه مهرآباد با گزارش نقص فنی در موتور هواپیما تقاضای بازگشت به فرودگاه را می‌کند اما در حین بازگشت دچار آتش‌سوزی شده و با ساختمان مسکونی ۱۰ طبقه‌ای در شهرک توحید در منطقهٔ فرودگاهی مهرآباد (در فاصلهٔ سه کیلومتری فرودگاه) برخورد می‌کند. خلبان چندین بار درخواست فرود در فرودگاه امام خمینی را می‌کند که به او اجازه نمی‌دهند. چندین بار نیز درخواست فرود در فرودگاه سابق قلعه مرغی را می‌کند که به او اجازه نمی‌دهند.

هواپیمای سی ۱۳۰ پس از چندین ساعت تاخیر به دلیل نقص فنی در ساعت ۱۳ و ۳۰ دقیقه از فرودگاه مهرآباد برخاست اما بعد از هشت دقیقه از زمان پرواز، کاپیتان «بابک گوهری» خلبان نخست هواپیما متوجه نابسامانی در عقربه موتور شماره چهارم هواپیما شد و در مدت زمان کوتاهی، تمامی عقربه های مربوط به این موتور از کارافتاد.

۹۴مسافر هواپیما و ۳۴ نفر از ساکنین شهرک توحید در این سانحه جان سپردند. پیکر اصحاب رسانه در قطعه ۵۰ گلزار شهدای بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شده است.

خبرنگاران و عکاسان برای پوشش خبری رزمایش 'عاشقان ولایت' در چابهار عازم بندرعباس بودند که برای همیشه از زندگی چشم بستند.

از ۱۱۶ نفر تلفات گزارش‌شده، ۹۴ نفر سرنشین هواپیما بوده‌اند که در دم جان سپرده‌اند و ۱۲ تن از کشته‌شدگان از ساکنین ساختمان ۱۲ طبقه و افراد حاضر در اطراف آن بوده‌اند.

سقوط هواپیما و مرگ از این طریق، یکی از تلخ ترین انواع جان باختن براثر حوادث است چراکه غالبا بحر امیدی به سفر می روند حال آنکه این امید کاری باشد یا تفریح یا دیدن عزیزی.. و در همان حال هم در دل آسمان سرنوشت آنها تغییر می کند.

طبق مشاهده و روایت یکی از خبرنگاران حاضر در محل حادثه بعضی اجساد به حدی سوخته بودند که حتی قابلیت شناسایی نداشتند، این خبرنگار در این باره نوشته است:« همه داغدار بودند. یکی از شدت غم فریاد می کشید. یکی گریه می کرد. دیگری بهت زده به سویی نگاه می کرد.

در اتاق اجساد، اجسادی سوخته، تکه گوشت هایی سوخته که معلوم نبود متعلق به کیست،  گوشه ای پایی سوخته افتاده بود بر روی پتو آبی رنگی جسد پودر شده ای دیده می شد که نمی دانم چگونه می شد آن را شناسایی کرد. همه جا بوی مرگ می داد. خانواده ها در میان اجساد سوخته به دنبال نشانه ای می گشتند. یکی گفت:« دیگر چه فرقی می کند که این جسد متعلق به کیست. عزیزانمان مرده اند و ما می دانیم که مرده اند فقط می خواهیم خود را گول بزنیم.»

بهنام پرهیزکار مدیرکل درمان تامین اجتماعی وقت استان تهران در آن زمان چندروز پس از حادثه در مورد آخرین وضعیت بیماران حاضر در بیمارستان ها در رابطه با این حادثه گفت: پس ازسقوط هواپیمای حامل خبرنگاران ۹۰ نفر فوت شده به بیمارستان شهید دکتر فیاض بخش اعزام و در نهایت به پزشکی قانونی تحویل شدند.

اما در نهایت کسی نمی توانست داغ آنهایی را که عزیز از دست  داده بودند آرام کند، از محمد کربلایی احمد تا خدا عفو عبدیانی ۴۵ ساله فیلمبردار شبکه ۶ که هرکدام به نوعی جانسوز و جانگداز بودند.

حالا اما با گذشت ۱۷ سال از این حادثه با وجود اینکه شاید کمتر کسی این حادثه را به یاد داشته باشد با مرور آن غم بر جانمان می نشیند چراکه این حادثه حداقل برای اهالی رسانه ، گران تمام شد.

سال‌هایِ زیادی است که خبرنگاران قربانی این حادثه از دنیا خداحافظی کرده‌اند و دیگر قلم نمی زنند، برنامه پوشش نمی دهند یا عکس جنجال ساز خبری نمی گیرند، این خبرنگارها و فعالان رسانه سالهاست دل از این دنیا با تمام متعلقاتش کنده اند اما مطالبه گری هنوز هم برای ما باقی است. مطالبه‌ای که به یک پرسش مهم خلاصه می شود، چرا هنوز هم ابعاد پرونده برای برخی خانواده‌ها مبهم است؟

۱۷ سال از این سانحه دردناک گذشت، اما از عمق قصه پرغصه ما چیزی کم نشده است، غم فقدان سرمایه‌های ارزشمند عرصه رسانه. همان‌هایی که با تمام وجودشان بی هیچ منتی کار می‌کردند و ثانیه‌ای از حقیقت جویی و خدمت به مردم و جامعه شان باز نمی ماندند، آری، رسالت خبر و خبرنگار همین است. پیام‌رسانی و آگاهی‌بخشی در سریعترین زمان ممکن به مخاطب منتظر. اما به ناگاه ورق برگشت و سرنوشت دیگری برایشان رقم خورد، چرا که این بار این خودشان بودند که به خبر تبدیل شدند.