ترکیب احتمالی تیم بایدن

اما این احتمال می‌تواند موجب نارضایتی برخی لیبرال دموکرات‌های جوان‌تر هم بشود. البته این بایدن است که سیاست‌ها را به پیش خواهد برد: به‌عنوان معاون سابق رئیس‌جمهور و رئیس سابق کمیته روابط خارجی سنا، بایدن به توصیه کارشناسان سیاست خارجی بیش از اسلاف خود نیازمند است. چنین به نظر می‌رسد که بایدن در ماه‌های اول حضور خود در کاخ سفید بیشتر وقت خود را صرف رسیدگی به مساله کرونا و دستور کار اقتصادی خواهد کرد و احتمال می‌رود که منصوب شدگان او از نفوذ قابل توجهی برخوردار شوند.

اطمینان تقریبا کاملی وجود دارد که «آنتونی بلینکن»، معاون سابق وزیر خارجه و معاونِ مشاور سابق امنیت ملی در دوران اوباما که در سنا هم با بایدن همکاری می‌کرد، در زمره تیم جدید بایدن است. از دیگر چهره‌های مطرح در دولت اوباما که قرار است در دولت جدید بایدن هم حضور داشته باشند می‌توان به این افراد اشاره کرد: «آوریل هینز» معاون CIA و معاون شورای امنیت ملی در دوران اوباما، «سوزای. ای. رایس» آخرین مشاور امنیت ملی اوباما و «میشل فلورنوی» از مقام‌های ارشد پنتاگون در دوران اوباما. «جیمز مان» نویسنده کتاب‌هایی در مورد مشاوران سیاست خارجی اوباما و سلف او جورج بوش، می‌گوید: «تصور می‌کنم هر فردی که نامی از او برده می‌شود، پستی در دوران اوباما داشته است.» اگرچه رزومه و سوابق آنها از نظر استانداردهای «شورای روابط خارجی» بی‌عیب و نقص است، اما برخی «خودی»های حزبی و برخی تحلیلگران بر این باورند که تیم احتمالی بایدن بسیار محتاط خواهد بود آن هم در زمانه‌ای که شورشیان حزبی و کنشگران باورهای دموکراتیک مسائلی مانند اسرائیل، هزینه‌های نظامی و عملیات ضد ترور در خاورمیانه و شمال آفریقا را به چالش می‌کشند.

این گروه در حقیقت «اتاق فکر» در دوران اوباما بودند؛ گروهی که «بن رودز»، معاون سابق مشاور امنیت ملی در دوران اوباما، آنها را به تمسخر «حلقه» می‌نامید. این حلقه یک تشکیلات سیاست خارجیِ مستقر در واشنگتن بود که به هژمونی آمریکا اطمینان داشته و بسیار مایل به استفاده از زور بودند. این دسته از تحلیلگران و کنشگران می‌گویند بلینکن و فلورنوی در سال ۲۰۱۷ تامین‌کننده مالی یک شرکت مشاوره‌ای به نام «WestExec» بودند که شعارش این بود. «اتاق فکر را از پشت صحنه به جلوی صحنه بیاورید.» ظاهرا چنین امری در دولت جدید بایدن در شرف وقوع است. «جان میرشایمر»، استاد علوم سیاسی در دانشگاه شیکاگو و منتقد نخبگان سیاست خارجی واشنگتن، می‌گوید: «در این تیم هیچ چهره جدیدی دیده نمی‌شود. با این حال، تا حدودی با ارفاق می‌توان گفت برخی جدید و جوان هستند.» این استاد می‌افزاید، بیشتر افرادی که حول بایدن جمع شده‌اند نماینده رویکرد «ریسک پذیرانه» و «چپ میانه» در سیاست خارجی هستند؛ رویکردی که رویای نقشی فعالانه‌تر برای قدرت اقتصادی، دیپلماتیک و در برخی موارد نظامی آمریکا را نسبت به برخی دیگر از دموکرات‌ها دارد.  انتصاب‌های اولیه امنیت ملی بایدن احتمالا در تضاد با انتصاب‌های اوباماست. اوباما فردی به نام ژنرال «جیمز. ال. جونز» را به ریاست شورای عالی امنیت ملی برگماشت که اصلا او را نمی‌شناخت و فقط یکبار او را دیده بود.

با این حال، تفاوت بایدن در این است که در محاصره چهره‌هایی آشنا قرار دارد که با بلینکن ۵۸ ساله آغاز می‌شود؛ او دستیاری بود که از سال ۲۰۰۲ با بایدن کار می‌کند یعنی زمانی که بایدن رئیس کمیته روابط‌خارجی سنا بود و بلینکن مدیر کارکنان کمیته روابط خارجی سنا. او که در کسوت دیپلمات‌های کلاسیک است احتمالا وزیر خارجه شود هرچند برخی می‌گویند که بایدن می‌خواهد فرد معتمد خود را در سمت مشاور امنیت ملی بگمارد. نامزد دیگری که نامش برای وزارت خارجه مطرح است «سوزان رایس» است؛ کسی که بایدن با او ساعاتی طولانی را در اتاق فکر گذراند و او را به‌عنوان همکار نزدیک خود برگزید. در صورتی که جمهوری‌خواهان کنترل سنا را به دست گیرند شانس او کمرنگ می‌شود. خانم رایس در سیبل خاص جمهوری‌خواهان کنگره است. آنها او را به بی‌توجهی و دست‌کم‌انگاری متهم می‌کنند که نتیجه‌اش حملات مرگبار سال ۲۰۱۲ به پایگاه آمریکا در بنغازی در لیبی بود. او در آن زمان سفیر آمریکا در سازمان ملل بود. مشکل جمهوری‌خواهان با او- که برخی متحدان رایس آن را به نژادپرستی و مسائل جنسیتی ربط می‌دادند- باعث شد اوباما او را در سال ۲۰۱۳ به ریاست شورای امنیت ملی بگمارد؛ پستی که از قضا نیازی به تایید سنا نداشت. یک جایگزین برای رایس، سناتور «کریس کونز» از «دلور» است که متحد نزدیک بایدن است. او کرسی بایدن در سنا را در دست گرفته و عضو فعال کمیته روابط‌خارجی است. کونز به‌عنوان یک دموکرات، در خلق و خو و ایدئولوژی یک میانه‌رویی است که همقطاران جمهوری‌خواهش او را محترم می‌شمارند و احتمالا تایید او راحت‌تر شود. بایدن همچنین می‌تواند مجموعه‌ای از دیپلمات‌ها اعم از دموکرات یا جمهوری‌خواه را به کار گیرد که میان هر دو حزب اعتبار دارند. از جمله آنهاست «بیل برنز» که از مقام‌های ارشد و قدیمی وزارت خارجه است که در دوران اوباما به‌عنوان معاون وزیر خارجه خدمت کرد و اکنون رئیس مرکز کارنگی است؛ «نیکولاس برنز» (که فقط در نام خانوادگی مشابه هستند و نسبتی با هم ندارند) از دیگر دیپلمات‌های قدیمی است که در دولت بوش پست‌های بالایی داشت. هر دو در صف پست‌های ارشدی همچون سفارت قرار دارند. خانم «هینز» احتمالا به سمت ریاست سیا انتخاب شود. برخی ترقی خواهان می‌گویند که او منتقد فعال اقدامات شکنجه‌گرانه سیا در دوران بوش نبود و مقام‌های دولت اوباما می‌گویند که او حامی حمله با هواپیماهای بدون سرنشین علیه تروریست‌هایی بود که به غیرنظامیان حمله می‌کردند. با این حال، جایگزین احتمالی او برای این سمت می‌تواند «مایکل مورل» باشد که معاون سابق و کفیل سیا بود.  خانم «فلورنوی» احتمالا به ریاست پنتاگون برگزیده شود. او که مورد احترام جمهوری‌خواهان است احتمالا با مخالفت اندکی روبه‌رو شود. اما بایدن فردی با تجربه سیاسی بیشتری را نسبت به یک استراتژیست برجسته نظامی ترجیح می‌دهد؛ این به ویژه آنجا نمود مهم‌تری می‌یابد که بدانیم نزاع بالقوه‌ای با لیبرالی‌هایی درخواهد گرفت که خواستار کاهش بسیار زیاد بودجه دفاعی هستند که احتمالا خانم فلورنوی در برابر آنها مقاومت خواهد کرد. رقیب دیگر برای وزارت دفاع یا دادستان کل «جه.‌سی.‌جانسون» است. جانسون از ۲۳ دسامبر ۲۰۱۳ تا ۲۰ ژانویه ۲۰۱۷ وزیر امنیت داخلی ایالات متحده آمریکا و از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۲ مدیر ارشد حقوقی (مشاور کل) وزارت دفاع آمریکا بود. شغل قبلی او احتمالا نصیب «لیزا موناکو» شود که در رقابت‌های انتخاباتی کمک شایان‌توجهی به بایدن کرد. سفارت آمریکا در سازمان ملل یکی از اقدامات بسیار مهم است که گزینه‌هایی برای آن مطرح است: «پیت بوتیجج» شهردار سابق «ساوث‌بند» که گفته شده به این پست علاقه دارد و در دولت اوباما خدمت نکرد. او هرگز در عرصه دیپلماسی فعال نبوده است. او به‌عنوان افسر دریایی در افغانستان خدمت کرده و بیش از همه نامزدهای دموکرات ریاست جمهوری در سال ۲۰۲۰ از سیاست خارجی حرف زده است. از گزینه‌های دیگری که برای سفارت سازمان ملل مطرح شده، هیلاری کلینتون است که به نوشته واشنگتن‌پست یکی از نامزدهای اصلی این سمت است. انتصاب وی اعتبار و نفوذ ایالات متحده را به میزان قابل‌توجهی افزایش خواهد داد. کلینتون در پاسخ به این سوال که آیا در صورت پیروزی بایدن در انتخابات با عهده‌دار شدن سمتی در دولت وی موافقت خواهد کرد یا خیر، گفته بود «آماده کمک به هر طریق ممکن است». پست‌های ارشد دیگر نصیب این چهره‌ها خواهد شد: «بریان مک کنون» که در دهه ۸۰ و در روزگار سناتوری بایدن با او کار می‌کرد و نقش مهمی در پنتاگون در دولت اوباما یافت؛ «کارلین ریشل» که سخنرانی‌های بایدن در مورد سیاست خارجی را می‌نوشت در زمانی که وی معاون رئیس‌جمهور بود و در دوران رقابت‌ها هم هماهنگ‌کننده مشاوران سیاست خارجی بود. «تام دانیلون» که در دوران اوباما دومین مشاور امنیت ملی بود و از دهه ۸۰ بایدن را می‌شناسد و به او در دوران رقابت با ترامپ مشاوره می‌داد به‌عنوان کارشناس چین مطرح است. این احتمال هست که او سفیر آمریکا در چین شود یا لااقل نقشی مهم در سازمان جاسوسی بیابد. برخی معتقدند که تام دانیلون – که برادرش «مایک دانیلون»، استراتژیست سیاسی ارشد بایدن است - از وزارت خارجه هم بدش نمی‌آید. جان کری، دومین وزیر خارجه اوباما، که در کوران رقابت‌های انتخاباتی به بایدن مشورت می‌داد احتمالا به‌عنوان نماینده ویژه به برخی نقاط بحران‌خیز فرستاده شود. «جیک سولیوان» که پیش از اینکه دستیار هیلاری کلینتون (وزیر خارجه) شود، مشاور امنیت ملی بایدن بوده است دارای سوابق خوبی در زمینه سیاست خارجی است. احتمالا او هم پستی ارشد در حوزه امنیت ملی بگیرد.  نیویورک تایمز در گزارش دیگری در ۱۱ نوامبر هم به گزینه‌های دیگر بایدن برای پست‌های مختلف اشاره کرد و نوشت، «هیدی هیتکمپ»، سناتور داکوتای شمالی که در کمیته کشاورزی خدمت می‌کرد نامزد قوی پست وزارت کشاورزی است. او منتقد سیاست تجاری ترامپ بود. «ایمی کلوبوچر»، سناتور مینه‌سوتا و دادستان سابق در مینیاپولیس، هم نامزد دیگر وزارت کشاورزی است. از «تام دانیلون» و «آوریل هینز» و «مایکل مورل» به عنوان گزینه‌های نامزدی ریاست بر «سیا» نام برده شده‌ است. در این گزارش همچنین برای وزارت دفاع از «تامی داکوورث»، سرهنگ دوم ارتش نام برده شده که هر دو پای خود را در زمانی که هلیکوپتر او در سال ۲۰۱۴ در عراق آتش گرفت از دست داد؛ او سناتور ایلینوی است و دستیار وزیر در امور کهنه‌سربازان در دوران اوباما بود. «مایکل فلورنوی» و «جه جانسون» هم گزینه‌های دیگر وزارت دفاع هستند. مدیران اطلاعات ملی عبارتند از: «سوزان. ام. گوردون» که در دولت ترامپ معاون مدیر اطلاعات ملی بود. از او به‌عنوان گزینه احتمالی ریاست سیا هم نام برده می‌شود؛ «لیزا موناکو» هم گزینه دیگر است. برای وزارت آموزش «رندی وینگارتن» پیشنهاد شده است. برای وزارت انرژی «جی اینسلی»، «ارنست مونیز» و «الیزابت شروود راندال» مطرح شده‌اند. برای وزارت بهداشت و خدمات انسانی «مندی کوهن»، «دیوید کسلر»، «میشل لوجان گریشام» و «ویوک مورفی» عنوان شده‌اند. برای وزارت امنیت داخلی «وال دمینگز» و «الجاندرو مایورکاس» پیشنهاد شده‌اند. برای وزارت مسکن و توسعه شهری «کارن باس»، «آلوین براون»، «موریس جونز»، «کیشا لانس باتمز» و «دیان ینتل» مطرح شده‌اند. برای وزارت کشور «استیو بولاک»، «بب هالاند»، «مارتین هینریش» و «تام اودال» نام برده شده‌اند. برای وزارت دادگستری «خاویر بکرا»، «داگ جونز»، «تام پرز» و «سالی یاتلز» پیشنهاد شده‌اند. برای وزارت کار «ست هریس»، «اندی لوین»، «برنی سندرز» و «جولی سو» مطرح شده‌اند. برای وزارت خارجه نام «ویلیام برنز» هم در زمره دیگر نامزدها قرار گرفته است. برای وزارت حمل و نقل «اریک گارستی» مطرح شده است. برای وزارت خزانه‌داری از «رافائل بوستیک»، «لیل برینارد»، «سارا بلوم راسکین»، «الیزابت وارن» و «جنت یلن» نام برده شده است. برای وزارت امور کهنه‌سربازان هم نام «پیت بوتیجج» و «رابرت مک دونالد» مطرح شده است.