زنان روستایی، سرمایه ملی
همواره نادیده گرفتن پتانسیل های درونی یک جامعه آسیب‌هایی قابل توجه برای مردم به همراه داشته است و جامعه را از مسیری صحیح و مناسب که با توجه به دارایی‌هایش فراهم بوده، دور کرده است. پانزده اکتبر روز جهانی زنان روستایی نامگذاری شده که در ادامه به اهمیت این قشر خواهیم پرداخت.
زنان روستایی، سرمایه‌های ملی این کشور به حساب می‌آیند. آنان قشری هستند که با سختی‌های فراوان بزرگ می‌شوند و زندگی می‌کنند و با این حال اغلب فعالیت هایشان بی‌دستمزد بوده و در اقتصاد و اجتماع نیز نادیده گرفته می‌شوند. چشم‌پوشی از پتانسیل بالای زنان روستایی می‌تواند ما را از مسیر توسعه و بهره‌وری دور سازد .
طبق آمار رسمی ۱۱میلیون از جمعیت کشور را زنان روستایی تشکیل می‌دهند که ۳۰درصد از جمعیت کل زنان ایرانی هستند. از طرفی ۷۵درصد نیروی کار کشاورزی را زنان تشکیل می‌دهند و مجموع این آمارها خود به تنهایی برای درک اهمیت بالای نقش زنان روستایی کافی است.
زنان در روستا‌ها از پتانسیل بالایی برای اهداف توسعه‌ای کشور و رونق اقتصادی از طریق تجاری‌سازی محصولات برخوردار هستند. به این صورت که با تغییر نگاه سنتی به مدرن در حیطه کشاورزی، دامداری و گردشگری و صنایع دستی بهره‌وری را در بخش‌های مختلف ارتقا دهیم. در واقع استفاده حداکثری از منابع حداقلی می‌تواند تحولات مثبتی هم برای رفاه روستاییان و هم برای بهبود کشور حاصل کند.
همانطور که اشاره شد آموزش این زنان بهره‌وری را به شدت افزایش خواهد داد و از مهاجرت‌های بی‌رویه با بهانه‌های شغل و تحصیل جلوگیری خواهد کرد. همچنین عدم آموزش آنها نتایج زیان‌باری در پی خواهد داشت از جمله خالی شدن روستا‌ها و سرازیر شدن جمعیت به سوی کلان شهر‌ها، درگیری قشر روستایی با تجمل‌گرایی و شهرنشینی، درگیری با مشاغلی که به اجبار وارد آن می‌شوند و خدایی ناکرده درگیری با مفاسد اخلاقی. زنان روستایی در مواردی مثل فقرزدایی روستا‌ها، تامین غذا، سرپرستی خانواده و نگهداری از دام‌ها و حتی در بسیاری از فعالیت‌های روزانه که شاید در نگاه اول بسیار خرد و پیش پا افتاده به نظر بیاید نقش موثر و مفیدی دارند اما مسئله اینجاست که به‌رغم نقش پررنگشان آسیب‌پذیری بالایی دارند به طور مثال در مشکلات اقتصادی اولین کسانی هستند که دارایی‌های خود مانند جواهرات یا دام‌های خرد را از دست می‌دهند.
در این یادداشت تنها به بخشی از اهمیت زنان روستایی پرداخته شد و امید است با پرداختن بیشتر به این قشر موثر و آسیب پذیر و آموزش صحیح آنها قدم‌های صحیحی در مسیر توسعه کشور برداشته شود. پرداختن به این مسئله همچنان که نیازمند نگاه ویژه مسئولان دولتی و فراهم‌سازی بسترهای آموزشی مناسب توسط آنهاست، نیازمند تلاش و تغییر نگرش خود مردمان روستایی است. آنها در کنار انتظاری که از دولت دارند بهتر است دست به اقدامات محلی زده و برای افزایش رفاه خود و بهبود شرایط زندگی تغییراتی را حاصل کنند.
*خبرنگار اقتصادی
