دردسرهای خرید لباس فرم مدارس برای والدین

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، اخیرا یکی از مخاطبان که ساکن شهر قدس، یکی از شهرستان های نسبتا محروم استان تهران است ، فیش خرید لباس فرم برای فرزند کلاس چهارمی اش را در اختیار قرار داده و از اجبار مدیر مدرسه برای خرید لباس فرم در هنگام ثبت نام و خرید از فروشگاهی در همان منطقه گلایه کرده است.

این در حالیست که با تداوم جریان شیوع کرونا در کشور، مدارس در سال تحصیلی جاری دوهفته زودتر و طبق سناریوهای سه گانه آموزش حضوری در وضعیت سفید، غیرحضوری در وضعیت قرمز و نیمه حضوری در وضعیت زرد بازگشایی خواهند شد.

خرید لباس فرم برای امسال ضروری بود؟

 از جمله پرسش های اولیای دانش آموزان در چنین شرایطی این بود که آیا لازم است اقدام به خرید روپوش برای تحصیل فرزندانشان کنند یا خیر؟.

علیرغم آنکه تهیه لباس فرم از جمله مواردی است که تصمیم گیری آن بر عهده شورای مدارس است و الزام قانونی بر آن مترتب نیست با این حال در سال جاری و طبق اعلام های مکرر و ارسال بخشنامه به مدارس، قید الزام خرید روپوش مدرسه در شرایط کرونایی که فشار اقتصادی بر روی خانوارها به ویژه در مناطق محروم بیشتر شده، برداشته شده است.

همانطور که عباسپور، مدیرکل دفتر انجمن اولیاء و مربیان در این باره می گوید که با توجه به شرایط موجود نیازی به تهیه لباس فرم نیست و با همه مشکلاتی که در ایام کرونا برای مردم ایجاد شده، ما دیگر مشکل جدیدی برای مردم ایجاد نکنیم، وزیر نیز چندبار دستور داده که اگر خلاف این موضوع اتفاق افتاد حتما پیگیری شود.

وی می افزاید: طبق آیین نامه اجرایی مدرسه، تصمیم گیری درباره لباس فرم با شورای مدرسه است. شورای مدرسه صلاحیت تصمیم گیری در این باره را دارد؛ با این حال سیاست وزارتخانه این است که اگر جایی وضعیت سفید است هم دانش آموز از لباس فرم سال گذشته استفاده کند لذا هیچ گونه الزامی برای خرید لباس فرم جدید نیست.

باوجود آنکه شاهد بودیم در سال های گذشته در ایام ثبت نام مدارس شکایاتی از سوی اولیاء مبنی بر سوق داددن دانش آموزان به سمت تولیدی هایی که مدارس با آنها قرارداد بسته اند، به گوش می رسید؛ اما امسال با توجه به شرایط خاص حاکم بر جامعه به علت شیوع بیماری و بار اقتصادی ناشی از آن، مقرر شد حتی این الزام از سوی مدرسه نیز برداشته شود.

تا جایی که آموزش و پرورش شهر تهران نیز اعلام کرد که الزام به خرید لباس فرم برای دانش آموزان میان پایه ممنوع است و به غیر از پایه های ورودی یعنی اول، هفتم و دهم که معمولا مدرسه تغییر می کند، به هیچ عنوان نباید دانش آموزان را ملزم به تهیه روپوش و لباس فرم خاصی کنند.

 والدین از اجبار برای خرید لباس فرم می گویند:

خرید روپوش در قبال دریافت کارنامه / تحویل لباس های بی کیفیت در قرارداد اجباری با تولیدی ها

این در حالی است که اولیاء و دانش آموزان رویه هایی خلاف روایت و بخشنامه های مکرر آموزش و پرورش را تایید می کنند. یکی از آنها نوشته است: « نظر بنده اینه که این وسط همه میخوان از آب گل آلود ماهی بگیرن و تولیدی های لباسم واسه فروختن لباساشون تلاش می کنن و اصلا به فکر این نیستن ما با این اوضاع که کرونا پیش آورده چطوری باید پول خرید بسته اینترنتی و هزار تا چیز دیگه رو بپردازیم. واقعا متاسفم تو این شرایط فکر لباس هستند. در این وضعیت اقتصادی و کرونا و کاهش کسب و کار، اینترنت رایگان که نمیدین هیچ، هزینه لباس فرم هم میذارین روی دست خانواده ها. آدم نمی دونه چی‌ بگه.»

یکی دیگر از والدین دانش آموزان می گوید: « طبق تجربیات بنده یک سری از مدیران با تولیدی لباس فرم زد و بند می کنند و لباس فرم را خیلی بالاتر از قیمت تمام شده بر اساس دستور العمل صنف تولید کننده خیاطان به خانواده ها تحمیل می کنند و بعضا تولید کننده ها پیشنهاداتی مبنی بر کمک به مدرسه برای خرید تجهیزات و... به مدیر می دهند تا قرار داد دوخت لباس مدرسه را ببندند. متاسفانه این مدیرا هم کار ی که به نفع شخصی باشد انجام می دهد. ای کاش در انتخاب مدیران دقت بیشتری می شد.»

انتقاد از دوخت لباس های بی کیفیت هم کم نیست؛ مادر یک دانش آموز در این باره می گوید: « یک سری لباس بددوخت و بی کیفیت تحویل میدن و اگه اعتراض بشه طلبکار هم میشن. واسه  ۱۰سانت پارچه اضافه ۱۰۰هزارتومن خواستن. اشکال نداره شما عکس لباس فرم رو برای والدین ارسال کنید ما قول می دیم خودمون عین همون لباس فرم رو برای فرزندمون بدوزیم و تهیه کنیم. یه عده از فروش لباس مدارس کلی سود می برن.»

یا این مخاطب که گفته است: « مدرسه اجبار کرده، خیاط خودشون میدوزه و نشونمونم نمیدن طرح لباسو که خودمون بدوزیم، فقط باید پول مفت بدیم هرسال. شاید یکی نداره، کمک به مدرسه که شده اجباری، کارنامه نمیدن، پرونده نمیدن، ثبت نام نمیکنن تا ۴۰۰ تومن ندیم. »

وی می افزاید: « چندساله که مدارس دولتی به زور و تهدید پول می گیرن؛ فرزند من در شهرک نیروی هوایی مشغول هست و امکانات را نیروی هوایی می دهد ولی مدارس راهنمایی و ابتدایی و دخترانه با زور پول می گیرند که مبلغ هنگفتی می شود. به فکر تامین منافع تولیدی های لباس در این موقعیت بحرانی هستید وگرنه بچه ها مدرسه نمیرن که لباس بخوان.»

یکی دیگر از اولیای دانش آموزان هم می گوید: « حالا که مدارس به خاطر کرونا تعطیل شده باز هم می خواهید به بهانه های مختلف پول بگیرید. مجبور کردن والدین به تهیه لباس فرم در این روزهای کرونایی و بد بودن اوضاع مالی چه توجیهی دارد؟ برخی مدیران مدرسه از این طریق کاسبی راه انداختن، من رفتم کارنامه فرزندمو بگیرم قبل از دادن کارنامه تمام مراجعه کنندگان برای کارنامه رو قبل از دادن کارنامه می فرستادن به یک اتاق دیگر واسه خرید لباس سال جدید مدرسه.»

در ادامه نیز گفته شده که « می گید گفتن‌ لباس پارسال اگه سالم هست استفاده کنن؛ بله سالمه میشه استفاده کرد ولی می دونید مدیر مدرسه میگه نه! علت اینه که میگه ما برای هر کلاس که رنگی رو اعلام می‌کنیم، چشممون عادت کرده به رنگهای لباس، بچه ها رو اونجوری تشخیص میدیم کلاس چندم هستن.»

مدیریت کاغذی و نظارتی که وجود ندارد

به نظر می رسد مدیریت‌های کاغذی و بخشنامه‌ای و تاکیدات مسئولان برای رعایت برخی قواعد در همه مدارس کارساز نمی افتد و همچنان بخشی از مدیران مدارس بر مدار دریافت وجه اجباری در حین ثبت نام هرچند برای تامین مخارج مدرسه، قصه تکراری ارائه کار نامه در قبال پول، سوق دادن اولیای دانش آموزان برای خرید هر ساله یک رنگ روپوش آن هم از سوی تولیدی هایی که خودشان معرفی می کنند می چرخند و توجهی به دستورات و بخشنامه ها ندارند.

هرچند بروکراسی های دست و پاگیر آموزش و پرورش خودش مزید بر علت است و دستگاه گسترده آموزش و پرورش نظارت موثری بر روند ثبت نام ها و برخی مدیریت های خلاف قواعد جاری این وزارتخانه ندارد.  

اجبار والدین از سوی یک مدیر مدرسه در منطقه ای حاشیه نشین برای دریافت قبض و خرید لباس فرم که تنها یک نمونه از مصادیق بسیار در یک صد و اندی هزار مدرسه سراسر کشور است حکایت از تخلف و فسادی آشکار دارد و مدیر مدرسه ای که باید سازوکار آموزش رایگان برای همه دانش آموزان خود را فراهم کند به دلایل متعددی از جمله عدم واریز سرانه مناسب از سوی وزارت آموزش و پرورش باید اقدام به عقد قراردادهایی از این دست با فروشگاهها و تولیدی ها کند و از منافع آن به نفع خویش یا مدرسه اش استفاده کند که البته عواید چنین قراردادهایی حتی اگر صرف امور جاری مدرسه نیز شود باز هم فشار آن بر خانواده ها وارد شده و خلاف قانون اساسی کشور مبنی بر آموزش رایگان برای همه است.

جای خالی نظارت و بازرسی ها از مدارس دولتی خالی است و هرازچندگاهی شاهد برخی اتفاقات نامبارک هستیم که بعضا صدای آن از مناطق محروم بلند می شود. در حال و هوا و شرایط ویژه کرونایی مدارس و وضعیت نابسامان اقتصادی خانواده هایی که کسب و کارشان زیان دیده و باید چند فرزند را در یک خانواده برای تحصیل آماده کنند؛ حال آنکه مراقبت ها و ملاحظات مدارس و ادارات آموزش و پرورش باید بیش از این ها باشد تا مبادا شاهد ترک تحصیل شماری از دانش آموزان در سال تحصیلی پیش رو به علت هزینه های آموزش باشیم.