شاهین‌طبع: بسکتبال ایران باید متحول شود
دومین حضور تیم ملی بسکتبال ایران در بازی‌های المپیک اتفاق خوب این روزهای ورزش کشور است. تیمی که برای رسیدن به المپیک مسیری را طی کرد که خوش‌بین‌ترین افراد هم تصورش را نمی‌کردند؛ اما درست در شرایطی که همه ناامید شده بودند، معجزه بزرگ رخ داد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق، صعود از مرحله مقدماتی و بعد از آن کسب سهمیه المپیک 2020 توکیو دو هدف اصلی بود که برای حضور این تیم در جام جهانی 2019 چین تعریف شده بود. آسمان‌خراش‌های ایرانی در حالی هر سه دیدار خود را در مرحله مقدماتی (پورتوریکو، تونس و اسپانیا) واگذار کردند که شانس خود را برای رسیدن به المپیک از‌دست‌رفته می‌دیدند؛ اما وقتی مشخص شدند که پنج رقیب آسیایی‌شان هم به جدول بازنده‌ها راه پیدا کرده‌اند، دوباره امید در دلشان زنده شد. در جدول بازنده‌ها باید خیلی عوامل دست به دست هم می‌داد تا ایران به المپیک برسد. اول اینکه ایران در هر دو دیدارش برابر آنگولا و فیلیپین پیروز شود و مهم‌تر اینکه چین میزبان که یک برد بیشتر از ایران داشت، با اختلاف به نیجریه ببازد. همه این اتفاقات در روزی حساس به نفع ایران رقم خورد تا معجزه صعود به المپیک 2020 توکیو رخ دهد؛ آن‌هم با بهره‌مندی از یک مربی توانمند وطنی. مهران شاهین‌طبع، پرافتخارترین مربی بسکتبال ایران، همان کسی است که دومین حضور در المپیک را به ورزش ایران هدیه کرد. او برای رسیدن به هدف بزرگ مورد تهاجم منتقدان و مخالفان زیادی قرار گرفت؛ اما ثابت کرد بیشتر از هر کسی، توانایی و بار فنی شاگردانش را می‌شناسد.
گفت‌وگوی اختصاصی با شاهین‌طبع بعد از بازگشت از چین می‌خوانید.
هدفی که شما برای جام جهانی چین تعریف کرده بودید، این بود که ابتدا از گروه خود صعود کنید و بعد از آن روی کسب سهمیه المپیک متمرکز شوید؛ اما این موضوع برعکس شد. شما بدون صعود به مرحله دوم به سهمیه المپیک رسیدید. واقعا این موضوع را پیش‌بینی می‌کردید که کار به اینجا بکشد؟
ما در این دوره واقعا شاهد بازی‌های بسیار باکیفیتی بودیم. در واقع باید بگویم شیوه جدید برگزاری مسابقات این کیفیت را به وجود آورد و به همه تیم‌ها کمک کرد تا حتی در جدول بازنده‌ها هم تلاش خود را برای کسب سهمیه المپیک بکنند. به‌جرئت می‌گویم که ایران در این دوره از حضورش در رقابت‌های جام جهانی بهترین عملکرد را در مقایسه با دو دوره قبل داشت؛ چرا‌که نشان دادیم خودمان را به تیم‌های سطح یک دنیا نزدیک کرده‌ایم. خدا را شکر که فدراسیون بسکتبال در این دوره چند بازی تدارکاتی برای ما در نظر گرفته که خیلی در نتیجه کارمان تأثیر گذاشت. شاید اگر وقت بیشتری داشتیم و در تورنمنت‌هایی بیشتر از این شرکت می‌کردیم، می‌توانستیم بهتر از این ظاهر شویم؛ اما درباره سؤال شما باید بگویم که هیچ چیزی را در میدان مسابقه نمی‌توان پیش‌بینی کرد. چینی‌ها که میزبان این مسابقات بودند، میلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری کرده بودند تا سهمیه المپیک را در کشور خودشان بگیرند؛ اما صعود نکردند و مثل ما در جدول بازنده‌ها رقابت کردند. آنها با یک برد بیشتر از ما در جدول وضعیت بهتری داشتند، تا قبل از کوارتر چهارم بازی‌شان با نیجریه هم امیدوار بودند بتواند سهمیه المپیک 2020 را در کشور خودشان کسب کنند؛ اما نیجریه با اختلاف آنها را شکست داد.
درست مثل شکست ایران از تونس (تیم 51 دنیا) در مرحله مقدماتی که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد!
به رده‌بندی‌های فدراسیون جهانی بسکتبال نباید خیلی توجه کرد. یک‌سری شاخص‌هایی که خیلی متفاوت هستند، این رده‌ها را مشخص می‌کند. تونس تیم واقعا خوبی است. تونسی‌ها 20 بازی تدارکاتی برای جام جهانی داشتند. باید این مسائل را لحاظ کرد. این در حالی بود که ما هفت بازی تدارکاتی داشتیم.
از تونس که بگذریم، بازی با پورتوریکو را در ثانیه‌های پایانی واگذار کردیم؛ در‌حالی‌که برنده بودیم.
این اتفاق برای خیلی از تیم‌ها می‌افتد که به نظر من طبیعی است. لیتوانی، صربستان و فرانسه تیم‌هایی بودند که در لحظه آخر بازی برده را باختند. ما مقابل تونس و پورتوریکو تمرکز تیمی‌مان را از دست دادیم. در بازی با پورتوریکو تا نیمه اول با اختلاف جلو بودیم؛ اما یکباره تیم به‌هم ریخت که به عقیده خودم جنبه فنی داشت. ما می‌توانستیم تصمیم‌گیری بهتری بکنیم. بازی‌کردن در چنین مسابقاتی با این سطح نیاز به رعایت یک‌سری جزئیات دارد. ما همین الان هم از خیلی از تیم‌های آسیایی عقب هستیم. حتی لیگ‌های داخلی‌مان هم با آنها متفاوت است. رعایت این نکات و بازی‌های تدارکاتی هرچه بیشتر است که نتیجه‌اش را در لحظات حساس نشان می‌دهد؛ وگرنه بچه‌های ما هیچ چیزی کم نگذاشتند. در نهایت همه این نقاط ضعف به ما کمک کرد که در جدول بازنده‌ها مقابل آنگولا و فیلیپین پیروز شویم و به المپیک برسیم.
شما در این یک‌سال‌و نیمی که سرمربی تیم ملی شدید، با حواشی زیادی از طرف ملی‌پوشان روبه‌رو بودید. به‌ویژه این اواخر که برای رقابت‌های انتخابی جام جهانی چین آماده می‌شدید؛ اما در نهایت این بچه‌های معترض را دور هم جمع کردید تا به المپیک رسیدید. نگران نیستید که این اتفاق در آستانه المپیک دوباره تکرار شود؟
من 23 سال است که به صورت حرفه‌ای مربیگری می‌کنم. این بچه‌ها هم مثل بچه‌های خودم هستند؛ اما متأسفانه عده‌ای با مطرح‌کردن بحث‌های جانبی آمدند و این بچه‌ها را از من گرفتند. ما در درون تیم ملی هیچ مشکلی با هم نداریم؛ به جز یک مورد. آن موردی که باعث می‌شود برخی ملی‌پوشان از آن دلخور شوند، چینش ترکیب تیم ملی است. بعضی‌ها از این ناراحت می‌شوند که چرا مثلا در ترکیب نیستند یا روی اسم آنها خط خورده می‌شود؛ اما باید بگویم اینجا باید با سلیقه خودم و کادر فنی تصمیم بگیرم.
قرارداد شما با تیم ملی تا پایان جام جهانی بود؛ اما با این نتیجه‌ای که گرفتید، رئیس فدراسیون، وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک گفته‌اند که شما باید همچنان کارتان را در این تیم ادامه بدهید. چه تصمیمی می‌گیرید؟
المپیک بزرگ‌ترین میدان ورزشی دنیاست و حضور در آن با مسابقات دیگر فرق دارد. من باید با مسئولان بنشینم و صحبت‌هایم را بکنم. ببینم آیا امکانات و برنامه‌هایی را که من می‌خواهم، می‌توانند فراهم کنند یا نه. من حرفم این نیست که برویم المپیک و مدال بگیریم. المپیک جایی است که 12 تیم برتر دنیا در آن شرکت می‌کنند. من دلم می‌خواهد برویم و یک حضور موفق در این بازی‌ها داشته باشیم. الان ما در همین جام جهانی برای سومین مرتبه شرکت کردیم و سهمیه المپیک هم گرفتیم؛ اما تمام می‌شود و می‌رود. باید در بسکتبال ما تحول ایجاد شود. وضعیت بسکتبال ایران به لحاظ ساختاری اصلا مناسب نیست. ما نیاز به احداث سالن و زیرساخت‌های مختص به این رشته داریم. هنوز به یک‌سری از استانداردها نرسیده‌ایم.
از حضور در المپیک چه پیش‌بینی‌ای دارید؟
هیچ. فعلا افتخار حضورش را داریم.
