خانه‌های کوچکتر، پیشنهادی برای مقابله با گرانی مسکن
خانه‌های 30متری، پیشنهاد سازندگان مسکن شهر تهران برای عرضه به بازار با اجاره ارزان هستند؛ پیشنهادی که در جلسه با مدیران شهری مطرح شده و باید دید مسکن ارزان برای سیاستگذار اهمیت بیشتری دارد یا رفاه خانوار؟ جهش قیمت مسکن و به دنبال آن، افزایش نرخ اجاره‌بها، مسئولان را به تکاپو انداخته تا به دنبال راه‌حلی برای تامین حداقل‌هایی برای اجاره‌نشین‌ها باشند.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان، شهرداری تهران هم در تلاش است تا با ورود به بازار مسکن، فکری به حال اجاره‌نشین‌های تهرانی کند و به همین منظور، نشست نقش شهرداری در کنترل و هدایت بخش مسکن با حضور کارشناسان و مدیران شهرداری، برگزار و پیشنهادهایی مطرح شد. یکی از موارد مورد بحث، ایجاد نظام انگیزشی برای فعالان حوزه ساخت مسکن و با هدف عرضه مسکن ارزان بود و شرایط شرکت‌های ساخت‌وساز برای عرضه مسکن اجاره‌ای ارزان، توسط مدیران شهری و کارشناسان، تحلیل و بررسی شد. آن‌طور که عبدالرضا گلپایگانی، معاون شهرسازی و معماری شهرداری تهران از طرف شرکت‌های ساخت‌وساز در این جلسه مطرح کرد، مشوق‌های عوارض ساخت، حذف لزوم تامین پارکینگ واحدهای مسکونی در برخی محدوده‌ها و در نهایت کاهش حداقل سطح زیربنا از 50 به 30 مترمربع، امتیازهایی هستند که این شرکت‌ها در مقابل آن، مسکن ارزان برای عرضه در بازار اجاره را تامین خواهند کرد.
تراکم بیشتر و اجاره پایین‌تر
تغییر حداقل سطح زیربنا، مساله‌ای است که به‌طور مستقیم با رفاه خانوار و کیفیت زندگی در ارتباط است و باید دید تا چه میزان برای خانوارهای اجاره‌نشین، جذابیت دارد. در ادبیات اقتصادی از مفاهیمی مانند شاخص سطح زیربنا و شاخص تراکم برای اندازه‌گیری فقر مسکن استفاده می‌شود. سطح زیربنای سرانه، فضای قابل سکونت برای هر فرد را اندازه‌گیری می‌کند. هر چقدر این عدد کمتر باشد، یعنی نشان‌دهنده تراکم بیشتر و رفاه پایین‌تر اعضای خانوار است. به‌عنوان مثال، سطح زیربنای سرانه برای یک خانواده سه‌نفره که در یک خانه 60متری زندگی می‌کنند، 20متر است. میزان بهینه این شاخص در کشور، به‌طور متوسط 16.5متر در نظر گرفته شده و اگر سرانه سطح زیربنا برای فردی کمتر از این میزان باشد، یعنی از حداقل‌های مسکن برخوردار نیست.
پایین‌متراژها تهرانی‌ها را به زیر خط فقر می‌برند
بررسی ویژگی‌های خانوارهای مستاجر شهر تهران کمک می‌کند تاثیر این تصمیم بر رفاه آنها سنجیده شود. نمونه دو درصدی سرشماری سال 1395 برای شهر تهران نشان می‌دهد حدود 41درصد از خانوارهای تهرانی، اجاره‌نشین هستند که حدود 90درصدشان در خانه‌های 50متری و بیشتر، ساکن‌اند. براساس این نمونه، میانگین بعد خانوار در تهران 2.9 است، یعنی خانوارهای تهرانی به‌طور متوسط تقریبا سه‌نفره هستند و اگر میزان بهینه سطح زیربنا یعنی 16.5متر برای هر نفر را در نظر بگیریم، یک خانه 50متری برای یک خانوار سه‌نفره، این خانوار را روی خط فقر مسکن قرار می‌دهد و حداقل‌های مسکن را برایشان تامین می‌کند.
رفاه خانوار، قربانی قیمت‌گذاری
پیشنهاد مطرح‌شده توسط سازندگان مسکن، عرضه خانه‌هایی با متراژ 30متر است و این سازندگان گفته‌اند که اگر شهرداری، حداقل متراژ ساخت‌وساز در طرح تفصیلی تهران را از 50 به 30متر مربع کاهش دهد، خانه‌هایی با قیمت پایین برای عرضه در بازار اجاره خواهند ساخت. اما آیا با توجه به ویژگی‌های خانوارهای تهرانی، خانه‌های کوچک متراژ، توان تنظیم بازار اجاره مسکن در شهر تهران را خواهند داشت؟ نمونه دودرصدی سرشماری سال 1395 نشان می‌دهد در شهر تهران 17درصد خانوارهای اجاره‌نشین در واحدهای کمتر از 50متری زندگی می‌کنند که 28درصد آنها خانوارهای دونفره، 27درصد آنها خانوارهای سه‌نفره و 19درصد آنها را خانوارهای چهار نفره تشکیل می‌دهد. به‌نظر نمی‌رسد سکونت در واحدهای پایین‌متراژ برای این خانوارها یک انتخاب باشد و احتمالا با توجه به اجاره‌بهای کمتر، چنین خانه‌هایی تنها گزینه پیش‌روی این خانوارها بوده است.
ورود شهرداری به مساله واحدهای مسکونی اجاری می‌تواند گام مثبتی باشد، اگر حداقل‌های رفاه را برای خانوارها تأمین کند و انتظار می‌رود تخصیص منابع به‌گونه‌ای انجام شود که شاخص‌های فقر مسکن را بهبود بخشد و رفاه بخش بیشتری از شهروندان را تحت تأثیر مثبت قرار دهد.
