راز شادی مردم کره جنوبی چیست؟

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فرادید، "Worabel" در زبان کره‎ای مخفف عبارت " تعادل میان کار و زندگی" است. کره جنوبی به داشتن طولانی‎ترین ساعات کار در دنیا معروف است؛ طبق گزارش سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، بیش از ۲۰ درصد شاغلان در این کشور بالغ بر ۵۰ ساعت در هفته کار می‎کنند و به ندرت پیش می‌آید که یک کارمند معمولی حتی نصف مرخصی‎های خود را بگیرد.
استرس ناشی از این شرایط کاری، آمار بالای خودکشی را به همراه داشته و علاوه بر این یکی از عوامل تأثیرگذار در نرخ پایین زاد و ولد در این کشور هم بوده است؛ به این دلیل که مادران شاغل بیشتر بار بزرگ کردن بچه را به دوش می‎کشند.
اما راه حل دولت برای این همه مشکل چیست؟ این که برای شاد کردن مردم تلاش کند.

زمان و پول

دولت کره جنوبی برای ایجاد تغییرات فرهنگی در دراز مدت قانون وضع کرده است. شادی یک ملت را آمیزه‎ای از عوامل روانی و اقتصادی رقم می‎زند. سازمان ملل متحد و سازمان همکاری و توسعه اقتصادی گزارش‎های سالانه در رابطه با میزان شادی مردم در سراسر دنیا منتشر می‎کنند.

 

این سازمان‎ها برای اندازه‎گیری میزان خوشبختی در هر کشور، ترکیبی از عوامل اجتماعی و اقتصادی (از جمله سرانه تولید ناخالص داخلی، امید به زندگی، تحصیلات و فساد) را در نظر می‎گیرند. این عوامل برای سنجش شاخصی که روانشناسان نامش را خوشبختی ذهنی گذاشته‌اند هم استفاده می‎شوند؛ شاخصی که تعیین می‎کند هر فرد تا چه حد خود را خوشبخت می‎داند.
بر خلاف انتظارها، استاندارد بالای زندگی، لزوما به افزایش احساس خوشبختی ذهنی منجر نمی‎شود. کره‎ای‎ها شاید همه چیز از بی ام و گرفته تا توالت‌های کنترل‌دار، داشته باشند، اما از سال ۲۰۱۳ میزان رضایت از زندگی در این کشور از متوسط این شاخص در میان کشور‌های عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی به شکل قابل ملاحظه‎ای پائین‎تر است. مون جه این، رئیس‎جمهوری کره جنوبی که با شعار انتخاباتی " اول مردم" به پیروزی رسید، برای کم کردن این شکاف تلاش می‎کند.
مون جه این در سخنرانی خود به مناسبت آغاز سال ۲۰۱۸ گفته بود: " درآمد سرانه در کره به ۳۰ هزار دلار خواهد رسید. این عدد به تنهایی اهمیتی ندارد و مهم این است که اطمینان حاصل کنیم هر فرد متناسب با این درآمد ۳۰ هزار دلاری از زندگی لذت می‎برد. "
به این منظور دولت در تلاش است شاغلان را از ادارات بیرون بکشد و به لحاظ روحی و روانی زندگی سالم‌تری برای آن‎ها فراهم کند. یکی از بزرگ‌ترین اصلاحات صورت گرفته در این رابطه، کاهش حداکثر ساعت کار هفتگی از ۶۸ ساعت به ۵۲ ساعت است. این تنها یک پیشنهاد نیست و هر کس از آن تبعیت نکند، ممکن است تا دو سال به زندان بیفتد.
دولت همچین دستور داده حداقل دستمزد به میزان قابل توجهی افزایش یابد و تسهیلات حمایتی بیشتری برای شاغلان در نظر گرفته شود، از جمله مرخصی برای نگهداری از فرزندان، کمک‎هزینه اولاد، کاهش هزینه‎های بهداشت روانی، افزایش حقوق بازنشستگی و توسعه طرح "بنیاد شادی" که دولت پیشین برای کمک به شهروندان در تسویه وام‎های شخصی به راه انداخته بود.
چا، مدیر بخش برنامه ریزی تولید و کیفیت بازاریابی در یک کارخانه تولید لاستیک خودرو در سئول است. او می‎گوید کره جنوبی به یک رویکرد جامع نیازمند است. به اعتقاد او برخی از مشکلات از جمله نرخ پائین زاد و ولد به قدری بزرگ هستند که نمی‎توان به راحتی از کنارشان گذشت: " به نظرم باید سراغ چنین سیاست‌گذاری‎هایی برویم. من فکر می‎کنم الان وقتش است. "
از لحاظ نظری، بهبود کیفیت زندگی به سود کل یک کشور است. کارگرانی که درآمدشان پائین‌تر است، حالا توان خرید تولیدات و خدمات متنوع‎تری را دارند. صنعت سرگرمی هم از افزایش اوقات فراغت مردم سود خواهد برد. نرخ خودکشی پائین می‌آید و خانواده‎های خوشبخت بچه‎های بیشتری هم به دنیا می‎آورند. به این ترتیب مشکل حل می‎شود. البته اگر همه چیز به این آسانی باشد.

رویکرد ریاضیاتی
تصویت قانون برای شادی کار سختی است. میزان خوشبختی ذهنی در یک کشور تحت تأثیر عوامل مختلفی است؛ از آزادی سیاسی گرفته تا مسائل زیست محیطی.
شون وانگ، یکی از مؤلفان "گزارش جهانی شادی" که سازمان ملل هر ساله منتشر می‎کند و استاد مدیریت و سیاست‎گذاری عمومی معتقد است سیاست‎گذاران باید از تحقیقات اقتصاددانان شادی بهره بگیرند.
     او می‎گوید:" سعی آ‌ن‌ها بر این نیست که به مردم بگویند چطور شاد باشند، بلکه تلاش می‎کنند به دولت‎ها بفهمانند کدام سیاست‌‎گذاری‎ها تأثیر بیشتری بر افزایش یا کاهش سطح خوشحالی دارد. "
برای مثال، تحقیقات آماری نشان داده بیکاری تأثیر قابل ملاحظه‌ای بر شادی در یک کشور دارد. در جریان بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸، دولت کره جنوبی روی ایجاد موقعیت‎های شغلی تمرکز کرد، حتی مشاغل با دستمزد پایین و کار‌های موقت. در نتیجه شاخص خوشبختی ذهنی در این کشور نسبتا ثابت ماند. این در حالی بود که این شاخص در کشور‌های اروپایی درگیر بحران اقتصادی مثل یونان و اسپانیا به شدت افت کرد و هنوز هم به سطح پیشین خود بازنگشته.
کره جنوبی تنها کشوری نیست که در سیاست‎گذاری‎های خود شاخص شادی را در نظر می‎گیرد. بریتانیا از سال ۲۰۱۲میزان خوشبختی در کشور را ثبت می‎کند و از آن برای سیاست‎گذاری در زمینه سلامت روان، اشتغال و آموزش مستمر استفاده می‎کند. امارات متحد عربی هم با هدف تبدیل شدن به شادترین کشور دنیا تا سال ۲۰۲۱، وزارتخانه‎ای به نام وزارت خوشبختی تأسیس کرده است.

شادی به مثابه منبعی تجدید ناپذیر

اما موفقیت هرگز قابل تضمین نیست. حداقل دستمزد در کره جنوبی در سال ۲۰۱۸، ۱۶.۴ درصد بالا رفته و افزایش ۱۰.۹ درصدی هم برای سال ۲۰۱۹ برنامه ریزی شده است. این تغییر سریع، اما ظاهرا افزایش قابل ملاحظه نرخ بیکاری را به همراه خواهد داشت. چندین شرکت‎ اتوبوسرانی از احتمال توقف خدمات خود خبر داده و بعضی شرکت‎های دیگر هم به منظور مدیریت هزینه‎های بالا، ساعات کاری کارکنان‌شان را کم کرده‎اند.
کاهش ساعت کاری هفتگی هم خود یک مشکل دیگر به حساب می‎آید. وقتی ساعت کاری کم شود، اما حجم کار ثابت بماند، کارمندان مجبور می‎شوند برای تمام پروژه‎های خود در ساعات غیراداری کار کنند؛ رفتار کاری که مردم کره جنوبی به آن عادت کرده‌اند. طبق آماری که سال ۲۰۱۲ منتشر شد، ۴۰ درصد از کارمندان برای اضافه کاری پول دریافت نمی‌کردند.
از سوی دیگر شاد بودن در کره جنوبی شاید چندان هم آسان نباشد. به گفته ایونکوک ام. سوه، استاده دانشکده روانشناسی دانشگاه یانسه، فرهنگ‎های       مختلف، برداشت‎های متفاوتی هم از شاد بودن دارند. در فرهنگ‎های فردگرا، مثل انگلیس و آمریکا، هر انسانی دنیای خود را می‎سازد. در مقابل، فرهنگ‌های جمع‎گرا مثل کره قرار دارند که در آن‎ها جامعه نسبت به فرد در اولویت است و در نتیجه شادی یک بعد اجتماعی قوی دارد.

سوه می‎گوید: " به معنای دیگر، گاهی اوقات مهم نیست من در مورد روند زندگی‌ام چه فکر می‎کنم، چیزی که اهمیت دارد این است که دیگران چطور مرا ارزیابی می‎کنند. بعضی مواقع باید به بقیه ثابت کنی که زندگی‎ تو ارزش شادی را دارد؛ بنابراین به یک نشانه قابل رویت نیاز داری، مثل مدرک یک دانشگاه درجه یک، راندن یک اتومبیل لوکس گرانقیمت یا زندگی در یک آپارتمان بسیار بزرگ. "
اما از آنجایی که در کره تنها بخش کوچکی از جامعه می‎توانند به چنین ایده‎آل‎هایی دست یابند، شادی در این کشور به یک منبعی تجدید ناپذیر تبدیل می‌شود.

تلاش فردی
رئیس جمهور مون، اما ظاهرا در تلاش است برخی از این مشکلات را از سر راه بردارد. او از همه تعطیلات خود استقاده می‌کند تا الگویی برای مردم کشور باشد. این رویه سیاستمداری است که می‎خواهد با کره شمالی مجهز به سلاح اتمی صلح کند؛ پس وقتی او به تعطیلات می‎رود هر فرد دیگری هم می‎تواند این کار را بکند.
کارشناسان، اما معتقدند با دادن اوقات فراغت بیشتر به مردم، تنها نیمی از مسیر حل مشکل را طی کرده‎ایم و بقیه آن به خود آن‎ها بستگی دارد.
به سونگ-دای چا برگردیم که در ساحل مشغول ماهیگیری است و بچه‎هایش هم کنارش بازی می‎کنند. او ۱۵ سال است در یک شرکت کار می‎کند و معتقد است میان کار و زندگی‌اش تعادل خوبی برقرار است. ساعت کار هفتگی در محل کار او ۴۰ ساعت است و گاهی اوقات هم اضافه کاری می‎گیرد.

     سونگ- دای چا از همه مرخصی‎هایش هم استفاده می‎کند. او می‎گوید:" شرکت توصیه می‎کند از همه مرخصی‎ها استفاده کنیم، البته نظر همسرم هم همین است. ". اما آیا به نظر او تغییرات بوجود آمده، کشور را در مسیر درست قرار داده است؟ به دخترش که در حال دویدن است لبخند می‎زند و می‎گوید: "به نظرم این طور است. فکر می‎کنم در آینده خیلی بهتر خواهد شد. "