
ایران درودی که بود؟ + بیوگرافی و آثار

یکی از آرزوهای بزرگ درودی، تأسیس موزهای برای آثارش بود.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از هفت صبح، ایران درودی، نقاش، نویسنده، کارگردان و یکی از برجستهترین چهرههای هنر مدرن ایران، در ۱۱ شهریور ۱۳۱۵ در مشهد به دنیا آمد. او در خانوادهای مرفه با ریشههای قفقازی و خراسانی رشد کرد؛ پدرش از بازرگانان سرشناس و مادرش از مهاجران قفقاز بود که پس از انقلاب بلشویکی به ایران آمده بودند. در کودکی به دلیل شغل پدرش به شهرهای مختلف ایران و سپس اروپا سفر کرد. این سفرها، بهویژه اقامت در هامبورگ و تجربه جنگ جهانی دوم، تأثیر عمیقی بر نگاه او به جهان گذاشت. او از پنج سالگی نقاشی را آغاز کرد و استعدادش در طراحی از همان کودکی آشکار شد.
درودی در ۱۶ سالگی به تهران بازگشت و در دبیرستان نظاموفا تحصیل کرد. پس از دیپلم، در سال ۱۳۳۴ به پاریس رفت و در دانشکده هنرهای زیبای بوزار نقاشی خواند. سپس در مدرسه لوور در رشته تاریخ هنر و در انستیتو آر. سی. آی نیویورک در رشته کارگردانی و تولید برنامههای تلویزیونی تحصیل کرد. این آموزشهای متنوع، دیدگاه چندوجهی او را به هنر شکل داد. در پاریس با نقاشان بزرگی، چون ژرژ براک و آندره مالرو آشنا شد و تحت تأثیر سورئالیسم و هنر انتزاعی قرار گرفت، اما سبک او منحصربهفرد باقی ماند.
نخستین نمایشگاه انفرادی درودی در سال ۱۳۳۷ در میامی آمریکا برگزار شد و پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۳۸، اولین نمایشگاهش در تهران با استقبال گستردهای روبهرو شد. آثار او، که ترکیبی از نور، رنگ و رمزگرایی ایرانی بودند، به سرعت او را به یکی از پیشگامان نقاشی مدرن ایران تبدیل کردند.
درودی در نقاشیهایش از عناصری، چون نور، شیشه و آیینه استفاده میکرد تا مفاهیمی، چون جاودانگی، هویت ایرانی و پیوند انسان با هستی را به تصویر بکشد. او معتقد بود که «نور» در آثارش نماد حقیقت و پیوند با فرهنگ پارسی است. درودی بیش از ۶۰ نمایشگاه انفرادی و گروهی در ایران و جهان برگزار کرد، از جمله در گالریهای معتبر پاریس، نیویورک، ژنو و تهران.
آثارش در موزههایی، چون موزه هنرهای مدرن نیویورک، موزه متروپولیتن و موزه هنرهای معاصر تهران نگهداری میشوند. برخی از نقاشیهای معروف او شامل «رگهای زمین، رگهای من» (۱۳۴۸)، «جهان پارسی» (۱۳۵۰) و «نفت ایران» (۱۳۵۴) هستند که هویت ملی و پیوند انسان با طبیعت را بازتاب میدهند. او همچنین در سال ۱۳۵۳ نقاشی دیواری بزرگی برای کاخ سعدآباد خلق کرد.
علاوه بر نقاشی، درودی در حوزه سینما نیز فعالیت داشت. او بین سالهای ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۵ چندین فیلم مستند برای تلویزیون ملی ایران ساخت، از جمله مستندهایی درباره مشاهیر موسیقی ایران مانند مرتضی حنانه و ابوالحسن صبا، و همچنین مستندی درباره کشف نفت در خلیج فارس. او در سال ۱۳۴۷ با پرویز مقدسی، کارگردان تئاتر و تلویزیون، ازدواج کرد و این ازدواج تا پایان عمر همسرش در سال ۱۳۶۰ ادامه یافت. این فقدان تأثیر عمیقی بر روحیه و آثار درودی گذاشت.
درودی در سال ۱۳۶۸ کتاب اتوبیوگرافی خود، «در فاصله دو نقطه!» را منتشر کرد که به یکی از پرفروشترین کتابهای ایران تبدیل شد. این کتاب، که با نثری شاعرانه نوشته شده، زندگینامهای است که از کودکی تا تجربیات هنری و عاطفی او را روایت میکند. او همچنین کتاب «چشم شنوا» را در سال ۱۳۸۵ منتشر کرد که مجموعهای از مقالات و تأملاتش درباره هنر و زندگی است. درودی در نوشتههایش از عشق به ایران، فرهنگ پارسی و نقش زن در هنر سخن میگفت.
یکی از آرزوهای بزرگ درودی، تأسیس موزهای برای آثارش بود. او در سال ۱۳۸۷ زمینی در تهران برای این منظور اهدا کرد و بخشی از داراییاش را وقف این پروژه نمود، اما به دلیل مشکلات مالی و اداری، این موزه تا زمان درگذشتش تکمیل نشد. در سال ۱۳۹۶، نمایشگاهی از آثارش در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد که با استقبال گستردهای مواجه شد.
ایران درودی، که به دلیل بیماری سرطان خون در سالهای آخر عمرش با مشکلات جسمی روبهرو بود، در ۶ آبان ۱۴۰۰ در تهران درگذشت. او تا آخرین لحظات به خلق اثر و نوشتن ادامه داد. درودی با ترکیب فرهنگ ایرانی و مفاهیم مدرن، هنری خلق کرد که هم جهانی بود و هم ریشه در هویت پارسی داشت.