احتمال تعطیلی سه روز در هفته قوت گرفت
کمتر سراغ داریم که با تعصیلات دو یا سه روز سازمان‌های اداری، شهروندان شکایتی داشته باشند و مهم‌تر از همه این است که منابع ارزشمند مانند آب و برق در ادارات و سازمان‌های اداری کمتر هدر می‌رود و صرفه‌جویی در بزرگ‌مقیاس ممکن می‌شود. همه می‌دانیم که برخی دستگاههای اداری مانند سازمان‌های قضائی، پلیسی و درمانی استثنا هستند که برای آن چاره دیگری باید اندیشید.
به گزارش اقتصاد آنلاین، روزنامه شرق در سرمقاله خود به این موضع پرداخت و نوشت: سه سال قبل نوشتم که چرا باید به سه روز تعطیلی در هفته اندیشید. در آن یادداشت اشاره کردم که برخی کشور‌ها و شرکت‌ها طرح چهار روز کاری و سه روز تعطیلی در هفته را به دلایل مختلف پذیرفته‌اند و برخی کشور‌ها و سازمان‌های معروف هم در حال اجرای آزمایشی این طرح هستند. متداول‌ترین استدلال برای پذیرفتن طرح تعطیلات سه روز در هفته افزایش بهره‌وری نیروی کار و جلوگیری از فرسودگی بدنی و روانی و افزایش توان، انرژی و تعهد کاری آنهاست.
در آن زمان نوشتم که کاهش هزینه‌های اداری و کاهش مصرف منابع می‌تواند توجیه مناسبی برای اندیشیدن به این طرح در ایران باشد و پیشنهاد کردم هم‌زمان در دولت و مجلس کمیته‌ای برای این منظور تشکیل شود و بعد از بررسی دقیق علمی، اجرای آزمایشی آن در چند استان شروع و در صورت نتایج مثبت در سطح ملی عملیاتی شود. امروز دیگر بدون اندیشیدن به این طرح، ناچار شده‌ایم نه‌تنها تعطیلات را بیشتر کنیم که ساعت کاری هم گاه به پنج ساعت در روز کاهش پیدا کرده است، نه به‌دلیل افزایش بهره‌وری و توجه به نیروی انسانی بلکه به‌دلیل نبود برق و آب.
امروز متوجه شده‌ایم که بوروکراسی اداری بزرگ در ایران، برق و آب زیادی مصرف می‌کند و هر روز خبر می‌رسد که برق و آب بسیاری از این سازمان‌های اداری به دلیل مصرف بالا قطع شده است. چرا باید همیشه دچار تنگنای شدید شویم تا طرحی را که از قبل اثرات مفید آن ثابت شده، به‌ناچار بپذیریم. چند وقت دیگر که اندکی از تنگنای کمبود آب و برق موقتا خلاص شدیم، دوباره همان روال گذشته را طی می‌کنیم تا اینکه مجدد دچار تنگنای گاز شویم و دوباره کاهش ساعت کاری و تعطیلات بیشتر را اجرا کنیم. این نوسانات و غافلگیری‌ها، جامعه، صنعت و کسب‌وکار‌ها را سردرگم می‌کند.
اما حالا که افزایش تعطیلات به سه روز در هفته به یک امر پذیرفته‌شده تبدیل شده و دیگر تابو نیست، هرچند به دلیل کمبود آب و برق است، زمان مناسبی است برای بررسی دقیق و موشکافانه تعطیلی سه روز در هفته به صورت دائمی. اما قبل از هر چیز نیاز است بررسی کنیم که کاهش ساعات کاری ادارات و تعطیلی گاه تا سه روز در هفته چه مزایا و معایبی و چه فرصت‌ها و تهدید‌هایی داشته است. آیا شهروندان با مشکلات در دریافت خدمات سازمان‌های اداری مواجه شده‌اند؟ به نظر نمی‌رسد این‌گونه باشد.
کمتر سراغ داریم که با تعصیلات دو یا سه روز سازمان‌های اداری، شهروندان شکایتی داشته باشند و مهم‌تر از همه این است که منابع ارزشمند مانند آب و برق در ادارات و سازمان‌های اداری کمتر هدر می‌رود و صرفه‌جویی در بزرگ‌مقیاس ممکن می‌شود. همه می‌دانیم که برخی دستگاههای اداری مانند سازمان‌های قضائی، پلیسی و درمانی استثنا هستند که برای آن چاره دیگری باید اندیشید.
امروز دیگر نمی‌توان با این ایده که تعطیلات در ایران زیاد است و با سه روز تعطیلی در هفته، کشور نصف سال تعطیل خواهد شد، همراه بود. با افزایش سرعت تغییرات اجتماعی، تکنولوژیکی و اقتصادی این ایده دیگر چندان جدی نیست. یک بار دیگر مزایای سه روز تعطیلی در هفته را یادآور می‌شوم. افزایش مناسبات خانوادگی، بهره‌وری بیشتر نیروی کار، تمرکز و دقت بیشتر نیروی کار، افزایش گردشگری داخلی، صرفه‌جویی بزرگ‌مقیاس در مصرف آب و برق، کاهش هزینه‌ها و…. مجدد پیشنهاد می‌کنم در دولت مثلا وزارت کشور و وزارت کار کمیته‌ای برای بررسی همه‌جانبه این طرح تشکیل شود، مزایا و معایب دقیق بررسی شود، نتیجه به مجلس ارائه و با همراهی این دو قوه این طرح عملیاتی شود.
قبل از اینکه کمبود‌ها و ضرورت‌ها ما را در تنگنا قرار دهند، خود به آن بیندیشیم تا در تنگنای کمتری قرار بگیریم. حالا که طرح سه روز تعطیلی و کاهش ساعت کار، اجرائی شده، فرصت مناسبی برای بررسی مزایا و معایب آن است، فرصت را از دست ندهیم. با توجه به تجربه جهانی، دیگر نمی‌توان با این گفتار نسنجیده همراه شد که با افزایش تعطیلی، دولت متضرر می‌شود. قبل از اینکه همه را با تعطیلات سه‌روزه غافلگیر کنیم، با طرح و برنامه اجرایش کنیم.
۳ روز در هفته یعنی کلا مملکت همون یکی دو روزی هم که کار میکرد تعطیل میشه
به کلمه تعطیلی فکر نکنید به برنامه ریزی صحیح برای پیشرفت امور و رفاه بیشتر شهروندان باید فکر و تلاش کرد.
ساعت شش تا هشت که ارباب‌رجوع نیست بعد هم که دو ساعت برق نیست. ساعت ۱۲ هم که کارمندان میرند نماز . بعداز نماز می‌روند خونه.
