فریاد یک تهیه‌کننده در روز مالکیت فکری: صداوسیما دزد آثار ماست

به گزارش اقتصاد آنلاین، غلام علمشاهی، تهیه‌کننده باسابقه موسیقی با اشاره به اینکه در طول بیش از چهار دهه فعالیت، ۱۲۵ آلبوم موسیقی تولید کرده و تجربه تهیه و اجرای ده‌ها کنسرت رسمی را دارد، گفت: «تهیه‌کننده‌ها سرمایه‌گذاران اصلی آثار موسیقی‌اند، اما همیشه نادیده گرفته می‌شوند. بدون حضور ناشر و تهیه‌کننده، اثری به‌وجود نمی‌آید. با این‌حال نه اسمی از ما هست، نه حمایتی، نه حتی احترامی.»

علمشاهی در بخشی از سخنانش صداوسیما را متهم به سرقت هنری کرد و با لحن تند افزود: «دزد فقط کسی نیست که از دیوار بالا می‌رود؛ دزد آن است که آثار موسیقی را بدون اجازه پخش می‌کند و حتی اسم تهیه‌کننده را نمی‌زند. اگر موسیقی بخش خصوصی را از صداوسیما بگیریم، دیگر چیزی نمی‌ماند. اما یک ریال هم به ما پرداخت نمی‌شود.»

او همچنین وزارت ارشاد را مورد انتقاد قرار داد و گفت: «اگر وزارت ارشاد به یک اثر مجوز می‌دهد، باید پشت مجوزش هم بایستد. نمی‌شود مجوز بدهند و بعد جلوی اجرای قانونی را در شهرها بگیرند. یا مجوز ندهند یا اگر دادند، حمایت کنند.»

علمشاهی سپس به روایت تاریخی از دهه‌های اخیر موسیقی پاپ در ایران پرداخت و گفت دوران طلایی موسیقی پس از انقلاب، دهه ۷۰ بود؛ زمانی که پاپ داخلی برای مقابله با موسیقی لس‌آنجلسی شکل گرفت. او از چهره‌هایی چون محمد اصفهانی، شادمهر عقیلی و قاسم افشار به عنوان ستاره‌های آن دوره نام برد و گفت در آن سال‌ها از «هنر موسیقی» به «صنعت موسیقی» رسیدیم.

اما او ادامه داد: «در دهه ۸۰ گروه‌های فشار هم متولد شدند. ما برای اجرای کنسرت در اصفهان کتک خوردیم؛ دخترها و پسرهای گروه‌مان را زدند. بعد از آن، عملاً در خیلی از شهرها نتوانستیم روی صحنه برویم.»

علمشاهی از جریان موسیقی زیرزمینی هم سخن گفت و هنرمندانی مانند محسن چاوشی، محسن یگانه و حامد هاکان را از استعدادهایی دانست که با وجود ممنوعیت‌ها، از طریق شبکه‌های غیررسمی مشهور شدند و بعدها با تعهد و تلاش توانستند مجوز فعالیت رسمی بگیرند.

او به دهه ۹۰ و رشد موسیقی رپ اشاره کرد و آن را نشانه‌ای از تغییر ذائقه نسل نوجوان دانست: «مخاطب امروز موسیقی ایران دیگر ۳۰ ساله نیست، ۱۵ ساله است. رپرها وارد شدند چون بازار به آنها نیاز داشت.»

در پایان، علمشاهی با تأکید بر لزوم حمایت واقعی از تهیه‌کنندگان موسیقی گفت: «ما تهیه‌کنندگان، سال‌هاست زخم خورده‌ایم؛ نه حقی داریم، نه تریبونی. حداقل انتظار داریم از حقوق‌مان در رسانه‌ها دفاع شود. اگر موسیقی این کشور زنده است، به خاطر سرمایه‌گذاری بخش خصوصی است.»