سلامت‌جسمانی ساکنین روستا کمتر از جامعه شهری

به گزارش اقتصاد آنلاین، برای سنجش کیفیت زندگی معمولاً از دو روش ذهنی و عینی استفاده می شود که بررسی اخیر ایسپا از نوع سنجش ذهنی بوده است. برطبق این گزارش در روش سنجش ذهنی، ارزیابی ذهنی فرد از شرایط کلی زندگی اش و نحوه نگرش وی به این شرایط منعکس می شود. وضعیت ابعاد ذهنی از پیمایش ادراکات، ارزیابی­ ها و رضایت اعضای جامعه آماری به ­دست می ­آید و یافته­ ها برپایۀ چگونگی درک و توصیف مردم از وضع خود استوار است. بر این اساس ایسپا برای بررسی ارزیابی مردم از وضعیت کیفیت زندگی خود از پرسشنامه سازمان بهداشت جهانی بهره برده است. این پرسشنامه که در ایران نیز آزمون شده و مورد تأیید قرار گرفته است شامل 24 سؤال است که شامل 4 بعد سلامت جسمانی، سلامت روانی، سلامت اجتماعی و سلامت محیط است. این طرح در کلیه استان­ ها و با حجم نمونه 10160 نفر در نقاط شهری و روستایی کشور انجام شده است. 50.7 درصد نمونه را زنان و 49.3 درصد را زنان تشکیل داده ­اند. میانگین سنی پاسخگویان 38 سال، جوان ترین فرد نمونه 18 و مسن ­ترین فرد نمونه 95 سال سن داشته است. 52.9 درصد حجم نمونه در مراکز استان ­ها، 15.9 درصد در شهرهای غیر از مرکز استان و 31.2 درصد نیز در روستاها ساکن بوده­اند.

در این تحقیق شاخص رضایت از وضعیت جسمانی توسط 7 سؤال مورد سنجش قرار گرفته است. در یکی از سؤالاتی که در راستای سنجش بعد سلامت جسمانی مطرح شد از شهروندان پرسیده شد که «درد جسمانی، چقدر مانع انجام کارهای مورد نظر شما می­ شود؟» که 22.1 درصد مردم درد جسمانی خود را در حد زیاد و خیلی زیاد دانسته ­اند. میانگین 2.5 بر روی طیف 1 تا 5 در این سؤال بیانگر آن است که شهروندان میزان درد جسمانی خود را در حد پایینی ارزیابی کرده ­اند.

 در سؤال دیگری از شهروندان پرسیده شد که «جهت انجام فعالیت­ های روزمره زندگی، چقدر به درمان­ های طبی نیازمند هستید؟» که 18 درصد در حد زیاد و خیلی زیاد خود را نیازمند درمان­ های طبی دانسته­ اند. میانگین 2.4 از 5 در این سؤال نیز بیانگر آن است که نیاز شهروندان به درمان­ های طبی در حد کم ارزیابی می‌شود.

 سؤالی دیگر با این مضمون که «آیا برای زندگی روزمره انرژی کافی دارید؟» پرسیده شد که 43.1 درصد شهروندان میزان انرژی خود را برای زندگی روزمره در حد زیاد و خیلی زیاد و  37.9 درصد در حد متوسط دانسته­ اند. میانگین 3.3 از 5 در این سؤال بیانگر آن است که شهروندان میزان انرژی خود را در زندگی روزمره بالاتر از متوسط ارزیابی کرده ­اند.

در سوال بعدی از شهروندان پرسیده شد « تحرک و چابکی شما چقدر است؟» 39.8 درصد شهروندان تحرک و چابکی خود را در حد زیاد و خیلی زیاد ارزیابی کرده ­اند، 37.0 درصد در حد متوسط دانسته ­اند. میانگین 3.2 از 5 در این سؤال بیانگر آن است که شهروندان میزان تحرک و چابکی خود را بالاتر از متوسط ارزیابی کرده ­اند.

 در سؤال دیگری پرسیده شد که «چقدر از وضعیت خواب خود راضی هستید؟» که 40.2 درصد شهروندان رضایت از وضعیت خواب خود را در حد زیاد و خیلی زیاد ارزیابی کرده ­اند، 36.2 درصد در حد متوسط و 22.4 درصد نیز میزان رضایت خود را از وضعیت خواب خود کم و خیلی کم دانسته ­اند. میانگین 3.2 از 5 در این سؤال بیانگر آن است که شهروندان میزان رضایت از خواب خود را بالاتر از متوسط ارزیابی کرده ­اند.

در سؤال دیگری از شهروندان پرسیده شد که «چقدر از توانایی خود در انجام فعالیت ­های روزمره راضی هستید؟» 42 درصد شهروندان میزان رضایت خود را از توانایی در انجام فعالیت ­های روزمره در حد متوسط ارزیابی کرده ­اند، 38.7 درصد در حد زیاد و خیلی زیاد و 18.1 درصد نیز میزان رضایت خود را از توانایی در انجام فعالیت­ ها کم و خیلی کم دانسته ­اند. میانگین 3.2 از 5 در این سؤال بیانگر آن است که شهروندان میزان توانایی خود را در انجام فعالیت ­های روزانه در حد متوسط ارزیابی کرده ­اند.

در سؤال بعدی از شهروندان پرسیده شد که «چقدر در استفاده از ظرفیت کاری خود، از خود رضایت دارید؟» 40.5 درصد شهروندان در استفاده از ظرفیت کاری خود در حد متوسط رضایت دارند، 39 درصد در حد زیاد و خیلی زیاد و 19.3 درصد نیز میزان رضایت خود را در استفاده از ظرفیت کاری خویش کم و خیلی کم دانسته ­اند. میانگین 3.2 از 5 در این سؤال بیانگر آن است که شهروندان میزان رضایت خود را در این زمینه در حد متوسط ارزیابی کرده ­اند.

بر اساس نتایج تحقیق مردان و زنان و مجردین و متأهلین تقریباً به یک اندازه از سلامت جسمانی خود رضایت دارند. با افزایش سن رضایت از سلامت جسمانی کاهش پیدا می­ کند، رضایت از سلامت جسمانی در دانشگاهیان بیش از غیر دانشگاهیان می ­باشد. میزان رضایت از سلامت جسمانی در روستاها کمتر از بقیه نقاط کشور است. در این تحقیق افراد به چهار گروه (سالم، دارای بیماری مزمن، دارای بیماری غیرمزمن و دارای بیماری مزمن و غیرمزمن) تقسیم شدند. بر اساس یافته‌های این تحقیق میانگین رضایت از سلامت جسمانی افراد سالم 51.2، افراد دارای بیماری مزمن 48.5، افراد دارای بیماری غیرمزمن 48.8 و افراد دارای بیماری مزمن و غیرمزمن 46.3 به دست آمده است. بنابراین میزان رضایت از سلامت جسمانی افراد سالم بیش از سایرین است و در عین حال میزان رضایت از سلامت جسمانی افراد دارای بیماری مزمن و غیرمزمن کمتر از سایرین است. استان گیلان با میانگین 65.7، آذربایجان غربی با میانگین 63.0 و اصفهان با میانگین 60.2 در رده ­های اول تا سوم سلامت جسمانی قرار گرفته ­اند و استان‌های خراسان شمالی با میانگین 52.7، اردبیل با میانگین 54.5 و خراسان جنوبی با میانگین 54.7 در رد ه­های آخر قرار گرفته­اند. گفتنی است میانگین سلامت جسمانی در استان تهران برابر با 57.7 است.