چالش ۱۵ ساله نرخ خوراک برای سرمایهگذاری
فاکتور «ثبات» مهمترین موضوع در جذب سرمایهگذار است و سرمایهگذاران ثابت کردهاند که در ارزیابیهای اقتصادی خود به ثبات و شفافیت قیمتی و تقنینی حتی بیش از ثبات امنیتی بها میدهند.
این موضوع را میتوان از پروژههایی که کمپانیهای بزرگ دنیا در مناطق ناامن دنیا برگزیدهاند و ریسک آنها را با توجه به ثبات قیمت و قانون به جان خریدهاند متوجه شد. یکی از چالشهای همیشگی برای سرمایهگذاران جهت ورود به اقتصاد ایران، عمر کوتاه آییننامهها و ابلاغیههایی است که اساس ارزیابی سودآوری یک سرمایهگذار است. دستورهایی که عمر آنها چند صباحی بیشتر دوام نیاورده و در عین حال از سرمایهگذار این انتظار میرود که با تکیه بر این خاک سست، بنای سرمایهگذاری خود را بسازد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از تعادل ، آخرین نمونه از تلاطم در موضوع نرخ خوراک مجتمعهای پتروشیمی مشاهده شده است. جایی که با انتشار کلیات قانون برنامه ششم توسعه از سوی کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی و ارائه پیشنهادهای جدید در نرخگذاری خوراک، خاطر سرمایهگذارانی که با ابلاغیههای ماههای اخیر بیژن زنگنه بعد از مدتها تکلیف خود را شناخته بودند، مجددا پریشان شد. نرخ خوراک و اختلافات بر سر آن موضوع جدیدی نیست و سالها گریبان رشد این صنعت را گرفته است.
در این زمینه غلامحسین نجابت، مدیرعامل اسبق شرکت ملی پتروشیمی اظهار کرد که حداقل در 15سال گذشته، مجلس، دولت و دستاندرکاران این صنعت نتوانستهاند به فرمول باثباتی برسند و این موضوع همواره به عنوان مشکلی در سر راه سرمایهگذاری بوده است و از اینرو نیاز مبرم به همکاری دولت، مجلس و تولیدکنندگان برای نهایی کردن فرمول خوراک احساس میشود.
برجام و فرصتهای تازهیی که پس از آن به توالی در حال محقق شدن است شتاب تازهیی در جذب سرمایهگذاری خارجی و داخلی ایجاد کرده است. از اینرو انتظار بر این است که قانونگذاران و برنامهنویسان کشور توجه خود را به صافکردن و تسهیل این مسیر از طریق حذف پیچ و خمهای موجود معطوف کنند، نه اینکه چالشی جدید به چالشهای قبلی اضافه شود و سردرگمی سرمایهگذار خواهان ورود به ایران را در پی داشته باشد.
ابلاغیه نرخ خوراک واحدهای پتروشیمی توسط وزیر نفت که با استقبال شرکتهای بزرگ داخلی و خارجی مواجه شده بود هرچند سر و صدا و اعتراضاتی از سوی برخی تولیدکنندگان که حاشیه سود خود را در خطر میدیدند در پیداشت، اما درنهایت و به عنوان نقطهیی در انتهای داستان طولانی نرخ خوراک، اتفاق مبارکی برای این صنعت به حساب میآمد که حداقل تا یک دهه آینده ساز و کار مشخص و شفافی برای تعیین نرخ خوراک واحدهای تولیدکننده پتروشیمی فراهم شده است. اما ماده 53 کلیات قانون برنامه ششم توسعه در حال برگرداندن همهچیز به نقطه صفر است.
براساس این ماده دولت مکلف است حداکثر تا یکماه پس از ابلاغ این قانون قیمت انواع خوراک گاز و مایع تحویلی به واحدهای صنعتی، پالایشی و پتروشیمی را با حفظ قابلیت رقابتپذیری و جاذبیت سرمایهگذاری تعیین کند. به گونهیی که قیمت خوراک گاز طبیعی پایه، 2برابر متوسط تحویلی به سایر مصارف داخلی مشروط بر اینکه قیمت خوراک گاز طبیعی تحویلی از 85درصد قیمت این نوع خوراک گاز در کشورهای عمده تولیدکننده آن بیشتر نشود. همچنین قیمت خوراک گاز اتان براساس میانگین حسابی قیمت حاصله از ارزش حرارتی آن نسبت به گاز طبیعی پایه و قیمت خوراک گاز اتان در کشورهای عمده تولیدکننده آن تعیین میشود. قیمت سایر خوراکهای گازی نیز براساس قیمتهای گاز طبیعی پایه و اتان و به نسبت سهم اجزای تشکیلدهنده آن تعیین میشود.
این در حالی است که وزیر نفت در دیماه سال گذشته ابلاغ کرد، قیمت خوراک گازی واحدهای پتروشیمی براساس معدل وزنی قیمت داخلی، صادراتی و وارداتی با مبنای تسعیر نرخ ارز در هر ماه توسط بانک مرکزی تعیین میشود. اما در برنامه ششم، قیمت خوراک گاز طبیعی پایه، 2برابر متوسط تحویلی به سایر مصارف داخلی و تا سقف 85درصد قیمت این نوع خوراک گاز در کشورهای عمده تولیدکننده است.
در مورد خوراک اتان نیز وزیر نفت ابلاغیهیی در مهرماه سال جاری ابلاغ کرد که حواشی فراوانی از سوی تولیدکنندگان پتروشیمی به وجود آورد. در فرمول وزارت نفت، قیمت اتان معادل 25درصد مجموع قیمت نفتا و پلیاتیلن با کسر عدد 145 از آن تعیین میشود. همچنین براساس ماده 54 نیز قیمت گاز طبیعی برای صنایع انرژیبر به صورت ترجیحی، 90درصد تعرفه صنعتی گاز طبیعی کشورهای جنوب خلیجفارس و 80درصد آن در مناطق کمتر توسعهیافته تعیین میشود.
نخستین پرسشی که در رابطه با ماده 53 مطرح میشود، ترجمان آن در حالت اجرایی است. در این رابطه غلامحسین نجابت، مدیرعامل اسبق شرکت ملی پتروشیمی بیان کرد: «غالبا قوانین تنظیمی مجلس باید در هیات دولت بررسی و تبدیل به فرمول بشود تا بتواند اجرایی شود و پس از آن مغایرت آنچه در برنامه ششم ذکر شده با فرمول ابلاغی وزارت نفت بررسی شود».
نجابت در ادامه صحبتهای خود به ریشهدار بودن این موضوع پرداخت. وی بیان کرد: «حداقل در 15سال گذشته مجلس، دولت و دستاندرکاران این صنعت نتوانستهاند بر سر یک فرمول باثبات برای نرخ خوراک با یکدیگر به توافق برسند».
همواره این تفکر حاکم بوده که تلاش برای کاهش نرخ خوراک، به قیمت بیثباتی میتواند متضمن پیشرفت صنعت شود. در متن ماده 53 نیز ذکر شده که هدف، حفظ قابلیت رقابتپذیری و افزایش جذابیت سرمایهگذاری است. درحالیکه در نظر سرمایهگذار حقیقی، مهمتر از این مساله شفافیت و ثباتی است که امکان برآورد سود و زیان یک پروژه را برای وی فراهم کند. نجابت در این رابطه اظهار میکند: «نخستین فاکتور تعیینکننده برای سرمایهگذاری، نه ارزانی و گرانی قیمت خوراک بلکه معین بودن آن است. سرمایهگذار خواهان این است که تکلیف وی روشن بشود تا بتواند روی آن حساب کند. از اینرو دولت و مجلس باید با همکاری با اتحادیهها و انجمنهای تولیدکنندگان محصولات پتروشیمی به فرمولی نهایی برسند که حداقل تا 10سال تصویب شود».
تلاش برای پایین آوردن قیمت خوراک مجتمعهای پتروشیمی در حالی در برنامه ششم نمود پیدا کرده است که مرضیه شاهدایی، مدیرعامل شرکت ملی پتروشیمی در آبانماه سال جاری اظهار داشت، با نرخ خوراک اتان اعلام شده از سوی وزارت نفت، شرکتهایی همچون شل و توتال برای سرمایهگذاری در صنعت پتروشیمی ایران اعلام آمادگی کردهاند. وی ادعا کرد که گلهمندی برخی واحدها در حالی صورت میگیرد که همین نرخ خوراک حاشیه سود 25درصدی را برای آنها به همراه میآورد. به گفته شاهدایی، موضع دولت همواره بر پرهیز از ارزانفروشی بوده است.
این اظهارنظرها نشاندهنده این است که اگر مبنا، اقتصاد یک بنگاه تولیدی است، قدم گذاشتن کمپانیهای بینالمللی برای سرمایهگذاری نشانه موجه و رقابتی بودن این نرخهاست و آن چیزی که میتواند در این زمینه مانع شود، نه میزان نرخ خوراک بلکه متغیر و بلاتکلیف بودن آن است. پیشتر نیز غلامحسین نجابت که اکنون در بخش خصوصی صنعت پتروشیمی مشغول فعالیت است، نرخ خوراک اتان را شیرین و قابل دفاع خوانده بود.
این مدیر باسابقه صنعت پتروشیمی در رابطه با تعیین سقف 85درصدی نرخ خوراک در ماده 53 نسبت به نرخ کشورهای عمده تولیدکننده معتقد است: «در حال حاضر واحدهای پتروشیمی به فوب خلیجفارس عادت کردهاند و این مساله که قانونگذار روی سقف 85درصدی نظر دارد برای واحدهایی که نرخ گاز را با قیمت فوب خریداری میکردهاند یک مزیت به حساب میآید. از سوی دیگر واحدهای دیگری که خوراک را ارزانتر دریافت میکردهاند ممکن است با فشار مواجه شوند. البته 85درصد رقم سقف است و میتواند پایینتر نیز بیاید. خصوصا در محصولاتی مانند پروپیلن که پلیپروپیلین از آن تولید میشود و دولت روی قیمت آنها نقطهنظر دارد و سعی میکند قیمت خوراک آنها را محدود کند».
ضربالاجل دستنیافتنی
در برنامه ششم ضربالاجلی یکماهه برای اصلاح فرمول نرخ خوراک به دولت داده شده تا مشخص شود مساله خوراک مجتمعهای پتروشیمی برای مجلس از فوریت بالایی برخوردار است. نجابت در این زمینه بیان کرد: «متاسفانه در تمام قوانین تنظیمی به دولت فرصت کمی داده میشود تا آییننامه آن را تدوین کند و در اکثر موارد تهیه آنها بیش از مهلت مقرر به طول میانجامد. مضاف بر اینکه حتی اگر دولت در چند ماه آینده حرکت چشمگیری در رابطه با نرخ خوراک نیز بکند، در این مدت قراردادی جدی در رابطه با قیمت خوراک منعقد نمیشود؛ چراکه غالبا در قراردادها ابتدا روی کلیات توافق میشود، سپس روی قیمت خوراک بحث میشود». نجابت در رابطه با تاثیرات عدم ارائه برنامه کامل از سوی دولت به مجلس نیز اظهار کرد: «اگر دولت خود برنامه را تدوین و ارائه کرده بود و برنامه نوشته شده توسط دولت بررسی میشد، دردسرها کمتر بود و سعی میشد روالی که خود دولت مشخص کرده دنبال شود. هرچند در صورتی که دولت و مجلس حسننیت داشته باشند، این مساله با تفاهم قابل حل است».