گاردین از دریاچه ارومیه نوشت
سرنوشت دریاچه ارومیه هم این روزها مثل خیلی چیزهای دیگر در این دنیا تلخ شده است؛ مثل پناهندگان سوری، گرسنگان آفریقایی یا حتی آوارگانی که هر روز سر از یک جا در‌می‌آورند.
سرنوشت دریاچه ارومیه هم این روزها مثل خیلی چیزهای دیگر در این دنیا تلخ شده است؛ مثل پناهندگان سوری، گرسنگان آفریقایی یا حتی آوارگانی که هر روز سر از یک جا در‌می‌آورند. در شمال غربی ایران، دریاچه‌ای هست که از سال 1380 به بعد تقریبا دیگر آبی به خود ندیده و امروز در معرض خطر خشک‌شدن کامل قرار دارد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از وقایع اتفاقیه ، تصاویر ماهواره‌ای که در سال 2015 از این دریاچه برداشته شده، نشان می‌دهد دریاچـــه ارومیه حـــدود 90 درصد مساحت خود را از دست داده و دیگر چیزی تا تمام‌شدنش باقی نمانده است. امروز چیزی نزدیک به 16 سال است که فعالان محیط زیست در ایران به دنبال دلایل خشک‌شدن این دریاچه می‌گردند.یکی می‌گوید احداث بزرگراه روی دریاچه آن را خشک کرده و دیگرانی هستند که می‌گویند استفاده بی‌رویه از منابع آب حوضه آبریز این فاجعه را به بار آورده است. نگرانی درباره خشکسالی دریاچه ارومیه اما تنها دغدغه ایرانی‌ها نبوده که بخواهند زیر و بمش را در‌بیاورند و در راستای رفع این مشکل دست به هر اقدامی بزنند، محققان آمریکایی هم مدت‌هاست دلایل خشک‌شدن آن را موشکافانه بررسی می‌کنند. آنها در نتیجه بررسی‌های خود می‌گویند: «بخشی از خشکی دریاچه ارومیه به‌دلیل تغییرات آب و هوایی بوده و باز هم رد‌پای خودخواهی انسان‌ها در استفاده از آب این دریاچه برای راه‌اندازی پروژه‌های جاه‌طلبانه به خوبی دیده می‌شود؛ آنهایی که بی‌رویه آب این دریاچه را خالی کردند و کارش را به این روز رساندند.»
گاردین می‌نویسد: خشکسالی دریاچه ارومیه حالا به یک نماد ملی تخریب محیط زیست تبدیل شده که حساسیت جهانی پیدا کرده است و تمام دنیا نگران وضعیتش هستند. به این بهانه کمپینی در پایان ماه آگوست به نام «من دریاچه ارومیه هستم» راه افتاده است که اگر یک میلیون امضا برای آن جمع شود، سازمان ملل متحد برای بررسی راهی برای احیای این دریاچه نمک دست به کار می‌شود.
با آمدن هشتگ (# من_دریاچه_ارومیه_هستم)، یک‌بار دیگر شبکه‌های اجتماعی آستین‌های خود را بالا زدند تا با ترند‌کردن این هشتگ، بتوانند امضاهای لازم برای اقدام سازمان ملل متحد را فراهم کنند. رضا کیانیان، بازیگر ایرانی، اولین کسی بود که از جُرگه بازیگران مشهور سینمای ایران به این کمپین پیوست و به مردم کشورش پیام داد: «اگر ما دریاچه‌مان را نجات دهیم، خودمان را نجات داده‌ایم.» کیانیان این پیام را در بسیاری از شبکه‌های اجتماعی تکرار کرد و بعد از آن نوبت به تلگرام رسید که دست به دست این پیام را در گروه‌های مختلف به اشتراک بگذارد. این اولین باری است که در تاریخ دنیا همه مردم تلاش می‌کنند تا از مرگ یک پدیده طبیعی جلوگیری کنند.
سیاستمداران ایرانی مانند حسن روحانی، رئیس‌جمهوری، به این کمپین پیوسته و آن‌طرف دنیا هم ستاره هالیوود، لئوناردو دی‌کاپریو، دریاچه ارومیه را بخش مهمی که باید مورد حمایت بین‌المللی قرار بگیرد، نامید. دی‌کاپریو در ماه می، پیامی با تصویر دریاچه ارومیه راهی صفحه اینستاگرام خود کرد که با 328 هزار لایک از طرف هوادارانش روبه‌رو شده و همین کار او باعث شد خشکسالی این دریاچه به دغدغه‌ای جهانی برای تمام مردم دنیا تبدیل شود. او با انجام این کار از تمام مردم دنیا خواست برای حمایت از این دریاچه به کمپین مورد نظر بپیوندند و جان ارومیه را از مرگ حتمی نجات دهند.
سرنوشت تلخ دریاچه ارومیه متأسفانه نشان‌دهنده روند گسترده‌تری است که سال‌هاست خاک ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کند. تالاب گاوخونی نزدیکی اصفهان، تالاب هامون نزدیکی افغانستان، دریاچه بختگان در استان فارس و تالاب شادگان یا به کلی خشک شده‌اند یا دیگر چیزی به پایانشان باقی نمانده است.
در داستان دریاچه ارومیه، درس‌های ارزشمندی نهفته است. ایرانی‌ها برای توسعه ناپایدار خود هزینه زیادی پرداخت کرده و بخش زیادی از اکوسیستم باارزش خود را از دست داده‌اند؛ هر چند بخش مثبت این موضوع وابستگی متقابل مردم ایران و دنیا با طبیعت را نشان می‌دهد که بسیار قابل ستایش است.
همه از سراسر دنیا دست به کار شده‌اند تا جان طبیعت را حفظ کنند؛ شیرین حکیم، دکترای پژوهشگری سیاست زیست‌محیطی و کاوه مدنی، کارشناس مدیریت آب از کالج امپریال لندن، آمادگی خود را برای هر نوع کمکی اعلام کرده‌اند. ایران درحال‌حاضر با این اتفاق به یک نقطه اوج باورنکردنی رسیده است. امروز در تمام دنیا یک هدف جمعی به راه افتاده است که سن، نژاد، فرهنگ و ملیت نمی‌شناسد. مهم نیست که هر کدام از ما چه کسی هستیم و چه‌کار می‌کنیم؛ اگر نتوانیم محیط زیست را از مرگ نجات دهیم، خودمان را هم نمی‌توانیم نجات دهیم. همه ما دریاچه ارومیه هستیم.
