چرا به این وضعیت "خو" گرفته‌ایم؟!

به مراسمی "دورهمی" تبدیل می شود در ذکر این وضعیت ناگوار. در حاد بودن مشکلات مبتلابه صنعت کشور همان اشاره های وزیر صنعت در این مراسم کافی است که از "عدم انسجام سیاست های کلان کشور با سیاست های حوزه صنعت و معدن " سخن گفت و از "پائین بودن سرمایه گذاری در این بخش" و "دستوری بودن قیمت ها" و "نامناسب بودن شرایط کسب و کار" و "فشارهای مالیاتی" و "تامین اجتماعی" و "قاچاق" و .... همچنین می توان به سخنان رئیس اتاق تهران در این مراسم "دورهمی" اشاره کرد که از کاهش رشد بخش صنعت و معدن به منفی 2.5 درصد در سال 94 به استناد گزارش مرکز آمار ایران سخن گفت. آیا این همه و بیشتر از اینها که در گزارش های مختلف نهادهای پژوهشی و تحقیقاتی از وضعیت نامناسب صنعت کشور -علیرغم مزیت های فراوان این بخش- عنوان می شود این ضرورت را ایجاب نمی کرد که روز "صنعت و معدن" امسال با اهمیت تر از هر سال و در قالب یک برنامه مشخص برای شکل گیری گفتگویی ملی در جهت چاره اندیشی برای بهبود این وضعیت برگزار شود؟ به راستی چرا چنین نشد و چرا سالهاست چنین نمی شود؟ براستی چرا به چنین رخوت و سستی در تغییر وضعیت صنعت کشور رسیده ایم و هیچ برنامه کلان ملی که بتواند توان ها را برای حل مسائل هر روز حادتر این حوزه مجموع کند نداریم ؟ متاسفانه احساس می شود که به وضیعت فعلی و برشمردن بحران های مختلف این حوزه خو گرفته و عادت کرده ایم. گویی رسالتمان در حد تکرار مشکلات و مسائل این بخش است و نه تعریف و عملیاتی کردن راه حل ها. متاسفانه حتی دولتی ها هم عمدتا همچون فعالان صنعتی به طرح مسائل ومشکلات می پردازند (سخنان وزیر صنعت در همایش این روز مصداق این ادعاست) و چاره جویی های اساسی را از دیگرانی که مشخص نیست چه کسانی هستند انتظار دارند و حداکثر آنکه توان خود را در حد تجویز مُسکن و تزریق مختصر منابع مالی به تعدادی از واحدهای صنعتی محتضر که البته آن هم به گفته معاون وزیر صنعت ، معدن و تجارت بلاتکلیف است خلاصه می کنند (ثبت نام 35هزار نفر برای اخذ تسهیلات و اعطای تسهیلات به 300 واحد صنعتی- صالحی نیا- 94/4/16). براستی چرا وزارت صنعت، معدن و تجارت و نیز اتاق بازرگانی صنایع، معادن وکشاورزی نتوانسته اند محور و کانون تجمیع توان ها در بخش های دولتی(هیات دولت و سایر نهادهای حاکمیتی) و خصوصی (انجمن و تشکل ها و ...) برای تدوین یک سند ملی برای توسعه صنعتی کشور باشند؟ براستی چرا بسیاری از مسائل و مشکلات این بخش همچنان بر زمین مانده است و حتی ساختار تشکیلاتی وزارتخانه متولی صنعت نیز پس از حدود 5 سال بلاتکلیف است؟ پاسخ به نظر می رسد آن است که هنوز به توسعه صنعتی به عنوان ضرورت توسعه اقتصاد ملی باور نداریم و دیگر آنکه مسائل و مشکلات این بخش را گذرا و روزمره و نه حاد و بحرانی می پنداریم. نتیجه آنکه ضرورتی برای برگزاری همایشی ملی و فراخوان از تمامی افراد مسئول و تاثیرگذار و صاحبان فکر و اندیشه و تجربه در بهبود این وضعیت در چارچوب یک برنامه عملی مشخص احساس نمی کنیم و به قول معروف "دنبال دردسر " نمی گردیم. در همین چارچوب است که یک روز "ملی" به "دور همی" تبدیل می شود تا دولت و صنعتگران خود از مشکلات خود بگویند و بر این ذکر مصیبت ها بگریند تا سالی دیگر و مراسمی دیگر!

* تحلیلگر اقتصادی