نیسان خودرویی با فناوری جدید می‌سازد
نیسان موتور در راستای تلاش‌ها برای طراحی خودروهای پاک‌تر سرگرم طراحی فناوری خودروی پیل سوختی است که از اتانول به عنوان منبع هیدروژن استفاده می‌کند و قصد دارد این سیستم را تا سال ۲۰۲۰ تجاری کند.
این خودروساز ژاپنی اعلام کرد استفاده از اتانول که از محصولاتی مانند نیشکر و ذرت تولید می‌شود، برای تولید برق از هیدروژن در داخل خودرو ارزان‌تر از فناوری پیل سوختی خواهد بود که از سوی رقبای این شرکت مانند تویوتا موتور و هوندا موتور طراحی شده است.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، هیدیوکی ساکاموتو - نایب رییس نیسان - در این باره اظهار کرد: هزینه و انرژی مورد نیاز برای تولید هیدروژن می‌تواند بسیار بالا باشد و نیازمند سرمایه‌گذاری قابل توجه در زیرساخت تامین سوخت و ذخیره است، اما اتانول بسیار راحت‌تر تامین می‌شود و ذخیره آن ایمن‌تر بوده و هزینه کمتری دارد.
نیسان اعلام کرد: این فناوری برای استفاده در خودروها تا سال ۲۰۲۰ آماده خواهد بود و می‌تواند مسافت پیمودنی خودروهای برقی بزرگ‌تر مانند ون‌های تحویل کالا را افزایش دهد.
این شرکت مسافت حدود ۸۰۰ کیلومتر با هر بار سوخت‌گیری را هدف گرفته است که بیش از مسافت ۶۰۰ کیلومتری خودروهای بنزینی است.
نیسان اعلام کرد هزینه خودروهای پیل سوختی اتانول‌سوز تقریبا مشابه خودروهای برقی خواهد بود، اما درباره‌ی جزییات مربوط به قیمت این خودروها اظهارنظر نکرد.
اتانول به عنوان منبع سوخت برای خودروها در کشور‌هایی مانند برزیل استفاده می‌شود، اما نیسان قصد دارد از آن برای تولید برق به منظور شارژ باطری خودروهای برقی استفاده کند.
نیسان با طراحی فناوری پیل سوختی به تویوتا و هوندا می‌پیوندد که در یک اقدام تحت حمایت دولت ژاپن تلاش می‌کنند یک جامعه هیدروژنی را ایجاد کنند. در چنین جامعه ای سوخت پاک برای تامین برق خانه‌ها و خودروها استفاده می‌شود و اتکای ژاپن به منابع سوخت وارداتی و نیروی هسته‌ای را کاهش می‌دهد.
براساس گزارش رویترز، تویوتا بازاریابی خودروی پیل سوختی هیدروژنی میرای را در آواخر سال ۲۰۱۴ آغاز کرد، در حالیکه هوندا اوایل امسال فروش خودروی پیل سوختی کلاریتی خود را آغاز کرد. تولید اولیه هر دو مدل به دلیل هزینه نسبتا بالا و محدودیت زیرساخت سوخت‌گیری، محدود مانده است.
فناوری نیسان برخلاف فناوری رقبای این شرکت نیازی ندارد که هیدروژن در خودروها ذخیره شود به همین دلیل نیاز به باک‌های هیدروژنی حجیم گران‌قیمت را کاهش می‌دهد و به مکان‌های سوخت‌گیری که توسعه جهانی آنها به کندی پیش می‌رود نیازی ندارد.
