چین و اقتصاد مقاومتی
مهم‌ترین اولویت اقتصاد مقاومتی باید رسیدگی به بحث مشکلات صنعت است.
در این مسیر پیش از هرچیز باید وضعیت سرمایه‌گذاری در اقتصاد کشور روشن شود. ما نیاز به سرمایه‌گذاری زیربنایی و سرمایه‌گذاری لازم در بخش‌های مختلف اقتصاد هستیم و به دلیل عدم صرفه اقتصاد در سال‌های اخیر فاقد سرمایه‌گذاری کافی بوده‌ایم. یکی از راه‌های جبران این کمبود سرمایه‌گذاری استفاده از سرمایه خارجی است. برای حصول این هدف مساله محیط کسب و کار و اطمینان سرمایه‌گذار به امنیت اهمیت دوچندانی دارد. اگر سرمایه‌گذاری بهبود پیدا ندارد حتی رونق از طریق افزایش قیمت نفت نیز بعید است. مساله اصلی این است که بپذیریم جذب سرمایه‌گذاری خارجی هیچ منافاتی با اقتصاد مقاومتی ندارد. اگر ما بتوانیم با پول کشورهای دیگر صنایع ایران را به حرکت واداریم به هیچ‌وجه جای نگرانی وجود ندارد.
اقتصاد مقاومتی نیاز به روشن شدن موتور دارد و این موضوع تنها با جذب سرمایه‌گذاری امکان تحقق پیدا می‌کند. این جذب سرمایه بخشی از سوی ایران تامین می‌شود ولی منابع ایران مطمئنا برای این هدف کافی نیست. مرحله بعد از این موضوع صادرات و بازاریابی برای صادر کردن کالاهای ایرانی است. بهترین الگویی برای این برنامه کشور چین است. این کشور با جذب سرمایه خارجی توانست صنایع خود را به قدری قوی کند که به بزرگ‌ترین صادرکننده در تمام جهان بدل شود. چین نیز به دنبال اقتصادی مبتنی بر قدرت داخلی بود ولی در ابتدا سرمایه‌گذاری خارجی از جمله در بحث منابع مالی و دسترسی به دانش فنی را ایجاد کرد اما اجازه نداد این سرمایه‌گذاری‌ها باعث صادرات نیروی کار به این کشور شود. چین در تمام قراردادهای خود حل مساله اشتغال داخلی را مد نظر داشت و با سیاستی صحیح توانست به الگویی صحیح برای اقتصادهای در حال رشد بدل شود. ما باید در سیاستگذاری اقتصاد مقاومتی از تجربیات چین نهایت استفاده را انجام دهیم.
*عضو هیات نمایندگان اتاق ایران
