اقتصادها برای بحران جهانی تجهیزات ندارند

با اینکه به نظر می‌رسد بحران جهانی هنوز خیلی رسیده و پخته نشده، به نظر می‌رسد سیاست‌های مالی و پولی در اقتصاد جهان به قدری کارا نبوده است که بتواند یک نقطه عطف دیگر را تحمل کند یا آن را فروبنشاند. سال‌ها از زمانی‌که گروه 20 - که شامل کشورهای توسعه‌یافته و اقتصادهای نوظهور است- برای یک واکنش مهم دور هم جمع شده بودند گذشته است.

به انتظارها از همایش اخیر گروه 20 خیلی پایین است و همکاری‌های خیلی زیادی نیز در این باره به چشم نمی‌خورد. در عوض، اجلاس دوروزه این گروه در محدوده پودونگِ شانگهای عمدتا نشان‌دهنده بیشتر شدن عمق تقسیم‌بندی‌های جهانی است. می‌توان سیاست‌های مالی را در نظر گرفت؛ سیل فروش سهام در بازارهای جهانی امسال دست‌کم بخشی به دلیل نگرانی بابت نرخ‌های بهره بسیار پایین بوده و این اتفاق نیز به دلیل ناکارا بودن مشوق‌های رشد اقتصادی بوده و اینکه بانک‌های مرکزی دست‌کم با استفاده از استعاره‌های نظامی، مهمات لازم را ندارند. با اینکه بانک‌های مرکزی چنین چشم‌اندازی را رد کرده‌اند و گفته‌اند که مشوق‌هایشان کارا بوده، اما نشانه‌های کمی در دسترس است که این سیاست‌ها به نتیجه برسند. آخرین اسلحه‌ای که از انبار مهمات بانک‌های مرکزی بیرون آمده، حرکت به سوی نرخ بهره بانکی منفی است که نه‌تنها باعث ترغیب سرمایه‌گذاران نشده، بلکه تنش‌هایی را درباره اینکه چه چیزی واقعاً سیاست اقتصادی و پولی مناسب به شمار می‌رود ایجاد کرده است. رئیس بانک مرکزی انگلستان، مارک کارنی، وقتی که در اجلاس شانگهای سخنرانی می‌کرد، درباره نرخ سیاست بهره منفی هشدار داد و گفت بانک‌های محلی بر اثر این سیاست پولی که در دنیا رایج شده تأثیر منفی می‌گیرند. او همچنین گفت که این سیاست باعث کاهش یافتن نرخ مبادله ارز می‌شود، تقاضا را از دیگر کشورها تضعیف می‌کند، بنابراین اقتصاد جهانی را بیشتر به سمت تله نقدینگی هل می‌دهد. البته کارنی به هیچ کشوری اشاره نکرد اما به‌طور روشنی منظورش بانک مرکزی ژاپن بود.