راهکاری برای افزایش مشارکت سیاسی زنان

قطعا این شیوه ای نیست که به توسعه یافتگی جامعه فعلی ایران کمک کند. در این میان از فعالان اجتماعی، مدنی و دانشگاهیان انتظار می رود که این فرصت را غنیمت دانسته و در فرهنگ سازی صحیح با رویکرد افزایش مشارکت گروه های مختلف و منفعل جامعه و به ویژه مشارکت فعال و موثر زنان بکوشند. فارغ از اینکه نتیجه چه خواهد شد، خصوصا آنها که با شعار زنان وارد این عرصه می شوند، نباید حتی لحظه ای رسالت اصلی روشنفکری خود را در این هفته های باقی مانده از یاد ببرند و مسئولیت خطیری نسبت به سایر اقشار برعهده دارند. در غیر اینصورت باید منتظر اتهام ابزاری کردن مطالبات زنان، برای کسب مناصب عالی باشند. به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از عصر ایران، در این برهه خاص که انتظار طبقه متوسط جامعه، بهتر شدن شرایط زندگی، رفع مشکلات اقتصادی و معیشت بهتر است، باید با دقت بررسی کرد که کدام تفکر یا کدام جناح سیاسی، تلاش بیشتری در مسیر درک و مطرح کردن مطالبات مردمی داشته، افراد بیشتری را به مشارکت فراخوانده و موثرتر ظاهر شده است. چنانچه احزاب، گروه ها، تشکل ها و افراد مستقلی که وارد رقابت ها می شوند، از منافع ویژه خود قدری عبور کنند و بتوانند به دور از تعصب، با توجه به شرایط حقیقی کشور، برای بهبود حال عموم مردم قدم بردارند، امید آن می رود که شاهد شکل گیری مجلسی کارامدتر و مردمی تر باشیم. تنها در اینصورت می توانیم امید به بهبود شرایط جامعه زنان ایرانی نیز داشته باشیم. نمایندگانی نه همفکر جناح خاص و همه شبیه هم، بلکه نمایندگانی شبیه مردم؛ با همان دغدغه ها و درک عمیق مشکلات عمومی جامعه. هرچند این مسئله می تواند تا حد زیادی آرمانی قلمداد شود و در این فضای رقابتی موجود کمی دور از ذهن است، اما در این میان امید جامعه به روشنفکران و کنشگران اجتماعی است که وارد صحنه شده اند. این انتظار می رود که لااقل جهتی که این افراد انتخاب می کنند و به آن می پیوندند، مردمی ترین سوی ممکن باشد. همچنین با تدبیر و تعقل، نه با رویکرد تبلیغاتی صرف، حرکت کرده و تلاش کنند از اخلاق و مشی خود در کارزار انتخاباتی الگوسازی صحیح کنند. کنشگرانی که فارغ از دعواهای سیاسی وارد این عرصه شده اند، نباید رسالت روشنفکری خود را در میان راه از یاد ببرند و تحت تاثیر فضا، وارد بده و بستان های سیاسی صرف شوند، شعارهای غیرواقعی تبلیغاتی بدهند و از بدنه مردمی جامعه دور شوند. فارغ از نتیجه ای که در انتها حاصل خواهد شد، این زمان، دقیقا همان زمانی است که قشر دانشگاهی و کنشگر، باید به جامعه ادای دین کنند و در راستای اشاعه فرهنگی مبتنی بر حاکمیت هرچه بیشتر مردم و متصل شدن بدنه مدنی جامعه، به بدنه سیاسی و دور شدن هرچه بیشتر از شعارزدگی - که انواع آن را در طی سال های اخیر مشاهده کرده ایم و منجر به یاس عمومی می شوند - بکوشند. به نظر می رسد که این مسیر، تنها راه صحیح برای برون رفت از معضل کم بودن مشارکت مردمی، به ویژه مشارکت فعال زنان باشد.