معتادان هرندی در شهر پخش شدند
برخوردهای ناگهانی و متمرکز در جهت حل بحران یک محله مانند هرندی شاید باعث رفع موقت آسیب از آن منطقه شود؛ اما اتفاق دیگری که حتما در این جریان رخ خواهد داد، پخش‌شدن آسیب در سایر نقاط شهری و ایجاد پاتوق‌های جدید است.
اینها بخشی از مصاحبه حبیب‌الله مسعودی‌فرید، با یکی از خبرگزاری‌هاست که روز گذشته انجام شده است و بر موضوعی تأکید می‌کنند که دغدغه بسیاری از فعالان اجتماعی را نشانه رفته است.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از شرق ، درست پس از حمله‌های پیاپی و جمع‌آوری معتادان و کارتن‌خواب‌ها از محله هرندی این نگرانی پیش آمد که آنها به محلات دیگر نقل‌مکان خواهند کرد. هرچند زندگی آنها محدود به دروازه‌غار و پارک حقانی نبود و می‌شد آنها را در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر و لابه‌لای شمشادهای اتوبان‌ها هم دید؛ اما بعد از ضرب‌الاجل‌های تعیین‌شده از سوی شهرداری و نیروهایی که به سمت حقانی سرازیر شدند و بردن معتادان متجاهر به کمپ‌ها برای ترک اعتیاد، آنهایی که مانده بودند، فرار را بر قرار ترجیح دادند و دیگر صلاح نبود در هرندی بمانند. همین شد که محلاتی که در آنها خبری از کارتن‌خواب نبود، با پدیده تازه‌ای مواجه شدند.
آنها در گوشه‌وکنار کوچه‌هایشان آدم‌های بی‌سرپناهی را می‌دیدند که از هرندی به محله‌های آنها پناه آورده بودند و سر به دیوار آنها گذاشته بودند. بعد از کوچ معتادان کارتن‌خواب صدای مسئولان محلی درآمد. دبیر دبیران شورایاری منطقه ١٥ درخصوص گسترش اعتیاد در این منطقه با پخش تصاویری از گسترش اعتیاد در محلات مختلف منطقه ١٥ هشدار داد و گفت: شورای شهر تهران لازم است ضمن ارتقای برنامه‌های فرهنگی این منطقه رایزنی درخصوص جمع‌آوری افراد آسیبدیده را با مسئولان قضائی و نیروی انتظامی انجام دهد. بهانه آنها برای پخش این عکس‌ها هم فقط یک چیز بود: ما پیش از جمع‌آوری معتادان از محله هرندی معتاد نداشته‌ایم و پس از این اتفاق آنها در شهر پراکنده شده‌اند. اتفاقی که می‌شد آن را حدس زد؛ اما مسئولان شهری بی‌توجه به آن کار خودشان را پیش بردند.
حبیب‌الله مسعودی‌فرید، معاون امور اجتماعی سازمان بهزیستی کشور، در گفت‌وگویی ، به تشریح وضع موجود پرداخت و در پاسخ به این سؤال که آیا قلع‌وقمع معتادان از هرندی باعث پراکندگی آنان و فرستادن آنها به محلات دیگر نمی‌شود؟ گفت: «البته ما مدیریت بهزیستی کل کشور را برعهده داشتیم و مدیریت صرف استان تهران برعهده ما نبود و تصمیم‌گیری درباره مسائل شهرداری در حیطه وظایف ما نبود. ازطرف‌دیگر معتادان تنها در محله هرندی حضور ندارند، اما کلونی اصلی آنها در محله هرندی شکل گرفته بود». وی در ادامه می‌افزاید: «درحال‌حاضر ضروری است با همکاری « ان‌جی‌اُ»های فعال در حوزه آسیب‌های اجتماعی پاتوق‌های جدید مورد شناسایی قرار گرفته و با انجام مداخلات بهنگام مانع ایجاد و گسترش آنها شویم. به علت دسترسی بیشتر سازمان‌های مردم‌نهاد به افراد آسیبدیده، نیاز است تا سازمان‌ها و دستگاه‌های متولی درجهت شناخت درست این افراد با آنها همکاری کنند. مسئله‌ای که به‌وجود می‌آید این است که قطعا جمع‌آوری معتادان از این محله و بردن آنها و سوزاندن چادرهای آنها این ریسک را داشت که معتادان به محلات دیگر بروند و ما هم این را می‌دانستیم و در این مسئله دخیل نبودیم.
قطع‌به‌یقین نمی‌شد برای اینکه آنها نباید به محلات دیگر بروند به آنها دست نزنیم. اما مسئله چگونه مدیریت‌کردن آنها هم هست. معتادان وقتی در یک محله باشند، می‌شود آنها را زیرنظر داشت، می‌شود وضعیتشان را سنجید و میزان آسیبشان را مدنظر قرار داد و وقتی آنها پخش می‌شوند این آزمایش‌ها کمی سخت می‌شود؛ ولی گاهی چاره‌ای هم نیست. البته مسئله نحوه برخورد با این مسئله را نیز نباید فراموش کرد. ما در امر مدیریت‌کردن و برخوردکردن با معتادان و آسیب‌های اجتماعی نیز باید مدیریت درست و صحیحی داشته باشیم». وی تصریح کرد: «البته این نکته را هم باید در نظر گرفت: «شرایط شمال شهر تهران از لحاظ بافت منطقه‌ای، فرهنگ عمومی و اقتصادی، با مناطق جنوب شهر بسیار متفاوت است و به علت آنکه خاستگاه معتادان و آسیب‌دیدگان منطقه هرندی عموما در جنوب شهر است، مناطق شمالی شهر از محل زندگی این افراد دور است. همچنین تمایل خود این افراد نیز حضور در پارک‌های مناطق آسیب‌خیز است؛ زیرا در آنجا دسترسی‌های راحت‌تری خواهند داشت».
وی همچنین در پاسخ به این سؤال که صرف نگه‌داشتن دوماهه معتادان چه دردی را از آنها دوا می‌کند، گفت: «البته قرار نیست که آنها مثل سابق بعد از ترک‌کردن رها شوند. من بعد از بازدیدی که روز شنبه از مرکز بهاران و کمپ شفق داشتم و صحبتی که با مسئولان کردیم، قرار بر این است که افراد بعد از ترک کارآزموده شوند و برای حضور در جامعه حاضر شوند؛ یعنی آنها قرار است که در این دوره‌ها و کمپ‌ها برای زندگی و حضور در اجتماع آماده شوند وگرنه دیگر آن دوره‌های کوتاه هیچ دردی از زندگی آنها دوا نمی‌کند و آنها را دوباره به خیابان برمی‌گرداند».
مسعودی‌فرید در این گفت‌وگو با اشاره به بازدید از کمپ شفق درباره وضعیت این کمپ گفت: «وضعیت این کمپ را می‌شود متوسط ارزیابی کرد. یعنی این کمپ برای کارهای موقت و کوتاه‌مدت شاید جوابگو باشد؛ اما برای دوره‌های طولانی شاید جای مناسبی نباشد. فضای این کمپ نسبت به گذشته قابل‌قبول‌تر به نظر می‌رسد؛ اما چیزی که وجود دارد این است که اینجا یک خانه موقتی است و تعریفی برای یک آسایشگاه طولانی نخواهد داشت. نقطه مثبت کمپ شفق جداسازی افراد ٤٠ سال به بالا از زنان جوان‌تر است. درهرصورت می‌توان کمپ شفق را گامی روبه‌جلو ارزیابی کرد».
