خانه‌های قاچاقی 40 ساله در قلب شهر

مجید روستا در پاسخ به اینکه سکونتگاه‌های غیررسمی بیشتر حول چه مناطقی از کشور واقع شده‌اند و چند درصد از این سکونتگاه‌ها در محدوده شهر قرار دارند و چند درصد آنها در ساختار شهری شکل گرفته‌اند؟ گفت: به‌طور کلی سکونتگاه‌های غیررسمی در شهرهایی با جمعیت بالای 100 هزار نفر به وجود می‌آیند، اما بروز این مساله‌ در کلانشهرها بیشتر است. برای مثال در کلانشهری مانند مشهد یک کلانشهر غیررسمی شکل گرفته است، یعنی نزدیک یک میلیون و 200 هزار نفر در حاشیه‌های این شهر در سکونتگاه‌های غیررسمی زندگی می‌کنند. اکثر افراد تصور می‌کنند سکونتگاه‌های غیررسمی همگی در خارج از شهر قرار دارند، در صورتی که بر اساس مطالعاتی که در 97 شهر کشور انجام شده، 85 درصد از سکونتگاه‌های غیررسمی در محدوده رسمی شهرها قرار گرفته‌اند و نکته جالب اینکه از این سکونتگاه‌هایی که در محدوده شهرها قرار گرفته‌اند، 87 درصدشان با عمر بیش از 15 سال و گاهی تا 40 سال هستند که در محدوده شهرها قرار گرفته‌اند. روستا در رابطه با تعداد افراد ساکن در سکونتگاه‌های غیررسمی گفت: اکنون بر اساس آمارها نزدیک به 11 میلیون نفر در کشور در سکونتگاه‌های غیررسمی زندگی می‌کنند و آمار 18 میلیون‌نفری که آقای وزیر راه و شهرسازی اعلام کرده‌اند با احتساب کل ساکنان عرصه‌های نابسامان شهری یعنی بافت فرسوده، بافت تاریخی، سکونتگاه‌ها با پیشینه روستایی که در جریان رشد شهرها ادغام شده‌اند و بدمسکنی در نظر گرفته شده است. بنابراین در حال حاضر به‌طور دقیق در حدود 11 میلیون تنها جمعیت سکونتگاه‌های غیر‌رسمی کشور هستند و هفت میلیون دیگر عمدتاً افراد بدمسکن هستند. در حال حاضر حدود دو میلیون و 600 هزار واحد مسکونی در سکونتگاه‌های غیررسمی داریم که اگر تولید مسکن رسمی در کشور را سالی 900 هزار واحد مسکونی در نظر بگیریم، این نشان می‌دهد که حجم عظیم و وسیعی از مسکن را به خودش اختصاص داده است. به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از اقتصاد، وی در رابطه با برنامه سیاستگذار برای جلوگیری از گسترش سکونتگاه‌های غیررسمی بیان کرد: مساله‌ سکونتگاه‌های غیررسمی در کشور، به یک تدبیر و برنامه جامع که در اولویت تمام دستگاه‌های مدیریت شهری قرار بگیرد نیاز دارد که با تعامل دستگاه‌ها و نهادهای مختلف بتوانیم سیاستگذاری مشترکی را در مورد یک مساله‌ داشته باشیم که در قالب تدوین یک برنامه عملیاتی، کلیه دستگاه‌های مدیریت شهری سهم خودشان را در این موضوع ایفا کنند. چرا که با وجود گذشت پنج دوره سیاست‌های مسکن در کشور متاسفانه تاکنون به‌طور جدی به نیازهای مسکن افراد کم‌درآمد جامعه توجه نشده است. به رغم اینکه در این رابطه طرح مسکن مهر هم اجرایی شد اما نتوانست مانع گسترش پدیده سکونتگاه‌های غیررسمی شود. بنابراین تاکید داریم که ضعف نظام برنامه‌ریزی اسکان کشور، سیاست‌های اشتباه زمین و مسکن و نادیده گرفتن اسکان بخش عظیمی از اقشار کم‌درآمد در سطح کشور عامل اصلی شکل‌گیری این سکونتگاه‌هاست. وی تصریح کرد: بنابراین باید پیش‌نیازهای تولید مسکن مورد توجه قرار گیرد البته این مشکلات عمدتاً در گذشته وجود داشته است و در حال حاضر نظام برنامه‌ریزی اسکان کشور معتقد است که مساله اصلی در حل معضل سکونتگاه‌های غیررسمی تنها تامین مسکن نیست بلکه باید رویکرد اجتماعی و توانمندسازی را مورد توجه قرار داد. مشکل افرادی که در سکونتگاه‌های غیررسمی زندگی می‌کنند با جایگزینی مسکن آنها با مسکن نوساز حل نمی‌شود بلکه باید در این زمینه فرهنگ‌سازی انجام داد و به نیازهای اجتماعی آنها هم پاسخ داده شود. در این راستا در شهریورماه سال 1393 در چارچوب سند ملی بازآفرینی پایدار شهری که به تصویت هیات وزیران هم رسیده است به صورت جامع حل مشکلات ساکنان سکونتگاه‌های غیررسمی با تاکید بر سیاست اجتماعی و توانمند‌سازی در نظر گرفته شده و امیدواریم در سال‌های آینده با اجرای این سیاست‌ها شاهد از بین رفتن معضل سکونتگاه‌های غیررسمی باشیم.